Mijn orale behoefte in kaart

In een obscuur boek over sociologie en gedragswetenschap lees ik dat de mens een ‘orale behoefte’ heeft. De schrijver bedoelt hiermee niets seksueels, het gaat erom dat we in het geval van fysieke of mentale stress graag iets in onze mond stoppen. Ik dacht aan onze buurvrouw van vroeger, die elke keer als je van je fiets flikkerde vroeg of je iets lekkers wilde.

Bij haar eigen kinderen deed ze dit ook, waardoor de buurjongens met elk troostend zoethoudertje dat ze verorberden een aantrekkelijker doelwit werden voor gemene, stress veroorzakende opmerkingen van klasgenoten. Maar dit terzijde, naar aanleiding van de opmerking in het boek probeer ik mij bewust te worden van de momenten dat ik iets in mijn mond wil stoppen.

Bovenstaande alinea’s wachtten al weken op uitbreiding, ik kwam ze elke dag tegen als ik mijn document met losse ideeën en onafgemaakte columns bekeek. Tijd om dit onderzoek eindelijk handen en voeten te geven, gelukkig is het nu zondagmiddag, 21 juli 2024, het ligt voor de hand om morgenochtend te beginnen met opletten wanneer ik iets in mijn mond wil stoppen.

maandag 22 juli
Het is kwart over twaalf 's middags, de zaken staan er als volgt voor. In Amerika strijden prominente Democraten om de presidentskandidaat voor hun partij te worden. Blijkbaar trok er afgelopen weekend genoeg mist op in het hoofd van Joe Biden om zelf in te zien dat hij te oud en te verward is voor een nieuwe termijn, gisteravond maakte hij zijn terugtreden wereldkundig.

Ikzelf overleed vanmorgen bijna als gevolg van buitengewoon verward gedrag. Een voetgangersoversteek aan het einde van een snelweg-afrit tegemoet slenterend, auto's rijden daar echt heel hard, was ik in diep gepeins verzonken over het oeuvre van de Duitse Italopop-band Modern Talking, die in de jaren tachtig van de vorige eeuw meerdere Engelstalige hits scoorde.

'Atlantis is calling', met dat intro dat je ritmisch even op het verkeerde been zet om vervolgens voort te stuwen, is misschien wel hun beste nummer', mijmerde ik, 'hé what the fuck waarom rijdt die auto op mij af?', schoot direct daarna door mijn hoofd. Ik bleek te ver vooruit te hebben gekeken, prakkiserend over Modern Talking-muziek ging ik automatisch lopen toen het stoplicht van de twintig meter verderop gelegen volgende oversteek op groen sprong.

Net op tijd sprong ik opzij, ik besefte dat zojuist op een haar na mijn meest absurde doemscenario werkelijkheid werd, namelijk plotseling overlijden terwijl ik een lied van Gerard Joling of Frans Bauer in mijn hoofd heb, Modern Talking zit daar qua niveau niet ver vanaf, dus wat ging er mis? Ah, ik wist het al, het was kwart over elf en ik had nog niks gegeten.

Wanneer je rekende vanaf middernacht, was dat niet waar. Rond half drie werd ik wakker met enorme trek, waarna ik liggend in bed een hele ontbijtkoek verorberde, ik nam geeneens de moeite hem in plakjes te snijden, nee, ik at het ding gewoon uit het vuistje, ongeveer zoals je een mariakaakje oppeuzelt bij de thee.

Ook nam ik om negen uur mijn ADHD-medicijnen met een glas water in. De pillen onderdrukken overdag mijn hongergevoel, waardoor ik 's nachts zin heb om te eten. Halverwege dag één voelt dit al als een vermoeiend onderzoek, ik doe het tot en met woensdag. Schematisch gesproken stopte ik de eerste helft van de maandag dus een ontbijtkoek en een pil in mijn mond, de rest van de dag zag er als volgt uit:

12.21 uur: drie volkorenboterhammen met kaas
13:51 uur: één zwarte koffie
volledige lijst op rtaams.wordpress.com, ik ga hier een serieuze redactie niet mee vermoeien

dinsdag 23 juli
Gistermiddag reden we de Randstad uit, met een groep kunstenaars verblijven we een week op een oude boerderij te Winschoten. In tegenstelling tot eerdere jaren heb ik niet het gevoel dat de mensen in Noordoost-Groningen relaxter zijn dan in het westen, de hele wereld wordt met de dag intoleranter, ik merk het aan mezelf, vanmorgen zei een onbekende mij op straat gedag - dat doen ze hier in het Noorden - en nadat ik terug groette betrapte ik mezelf op de gedachte: ‘wie denkt die kerel godverdomme dat hij is, dat hij zomaar een seconde van mijn kostbare tijd opeist om 'hallo' te zeggen?’. Kijk, vroeger ontlaadden te hoog opgelopen sociale spanningen zich in grootschalige oorlogen, maar door kernwapens is dit een te risicovolle activiteit geworden, menselijke samenlevingen zullen andere manieren moeten vinden om stoom af te blazen, misschien draaf ik door, misschien ook niet, wat stopte ik in mijn mond vandaag?

9:00 uur: 15 milligram methylfenidaat
10:00 uur: één banaan
volledige lijst: rtaams.wordpress.com

woensdag 24 juli
Vannacht werd ik twee keer wakker, de ene keer at ik een stuk stokbrood, de andere keer chocoladevla. Heerlijk, je leeft immers maar één keer. Mensen zeuren te veel, wanneer je ze vervolgens pillen aanbiedt om geestelijk beter te functioneren zeggen ze: ‘Nee, daar begin ik niet aan, ik wil niet dat mijn karakter verandert’, terwijl hun voltallige omgeving niets liever wenst dan dat het karakter van die persoon eindelijk enigszins hanteerbaar wordt. Anyhow, de rest van de dag stopte ik dit in mijn mond:

09:00 uur 15 milligram methylfenidaat
09:15 uur één zwarte koffie
voor de echte fans: rtaams.wordpress.com

Hooguit wanneer ik dit weken volhoud, ontdek ik een patroon in de momenten waarop ik iets in mijn mond wil stoppen. Voor een column is het oninteressant, wel hoop ik u geïnspireerd te hebben om eens na te denken over uw eigen orale behoefte. Een fijne zomer, hopelijk wordt het snel wat bestendiger barbecueweer.