Mijn Joodse moederhart

Een moederlijke stem van verontwaardiging en hoop

Mijn naam is Judith, en ik ben van Joodse afkomst. Mijn familiegeschiedenis is getekend door het onvergetelijke leed van de Holocaust, waarin een groot deel van mijn familie is vermoord. Dit trauma leeft voort in mijn herinneringen en vormt een belangrijk deel van wie ik ben. Als Jood voel ik een diepe verbondenheid met mijn volk en ons verhaal van overleving. Maar wat ik zie gebeuren in de huidige oorlog tussen Israël en de Palestijnen, kan ik niet zomaar accepteren. De wereld kan hier niet van wegkijken.

Onlangs hoorde ik het nieuws over de bom op het tentenkamp in Rafah. De beelden van onschuldige mensen, waaronder kinderen, die de dupe zijn van deze oorlog, zijn hartverscheurend. Een vader die zijn onthoofde kind aan de wereld toont ,dit is een gruwel die elke grens overschrijdt. Dit is niet het Israël dat ik wil verdedigen, dit is niet het Israël waar ik in geloof.

Hoe kan het dat Israël, een natie die is opgebouwd op de herinnering aan onvoorstelbaar lijden en vervolging, nu daden stelt die lijken op wat ons werd aangedaan tijdens de Tweede Wereldoorlog? Deze vraag houdt me 's nachts wakker. Hoe kunnen wij, als volk dat zo geleden heeft, nu hetzelfde leed toebrengen aan anderen?

We lijken onze prioriteiten kwijt te zijn in een wereld waar we ons druk maken over triviale zaken zoals het Eurovisie Songfestival, terwijl er dagelijks levens worden verwoest.

Dit is niet de wereld die ik mijn kinderen wil laten zien. Dit is niet de toekomst waarin ik wil dat zij opgroeien.

Als moeder voel ik een diepe verantwoordelijkheid om mijn kinderen op te voeden met respect voor alle mensen, ongeacht ras, kleur of afkomst. Wat kan ik anders doen dan hen te leren liefde en compassie te tonen? Hoe kan ik hen uitleggen dat de wereld om ons heen doordrenkt is van haat en geweld, terwijl wij zouden moeten streven naar vrede en begrip?

Mijn hart is verscheurd, mijn geest verward. Mensen, ik weet het niet meer. Hoe kunnen we deze cirkel van geweld doorbreken? Wat kunnen we doen om een einde te maken aan dit bloedvergieten?

Ik roep niet op tot demonstraties of protesten.

In plaats daarvan vraag ik om innerlijke reflectie en een hernieuwde inzet voor menselijkheid.

Laten we praten met onze vrienden en familie, onderwijs geven over vrede, en onze verhalen en gevoelens delen op social media.

We mogen nooit vergeten dat achter elk oorlogsdrama een leven schuilt, een verhaal, een gezin.

Dit is de kracht van onze menselijkheid en dit is de nalatenschap die ik mijn kinderen wil meegeven.

Laten we samen opstaan en een stem van hoop en verzoening laten horen.

Voor de slachtoffers van vandaag en voor de toekomst van onze kinderen.