Mijn generatie gaat ten onder aan het vluchtige

Een bevriende handvaardigheidsdocente gaf onlangs een handvat in dit getob door te vertellen over een opdracht uit HAVO 4. De pubers in haar klas maakten, ter behandeling van het thema vergankelijkheid in de schilderkunst, een zogenaamd vanitas-beeld. Leerlingen fotografeerden met hun telefoon een zelfgemaakte compositie van verval, bijvoorbeeld een stapel lege McDonald’s-verpakkingen.

Het beviel me, zo’n krachtig zinnebeeld van een vraagstuk dat knaagde. Direct ging ik aan de slag met mijn eigen vanitas-beeld. Gedurende een week bewaarde ik klokhuizen, kiwi-schillen en koffiefilters, om er uiteindelijk een klokhuizen-kiwi-schillen-koffiefilters-kerkhof van te maken. Aan de muur hangt nu een uitgeprinte foto.

Toch was hiermee niet alles opgelost. Afgelopen maandagmiddag dronk ik koffie met een vriend, we zaten op een zonnig terras in de Utrechtse Oudemansstraat. Op een gegeven moment ging het gesprek over allerlei projecten die we in het verleden deden. “Weet je, het was allemaal leuk, maar voor de korte termijn”, sprak de vriend somber.

“Dat is nu eenmaal het lot van onze generatie, banen zijn tijdelijke fenomenen geworden”, antwoordde ik. Maar als je tegen de onzekerheid kon, was dit toch juist fijn? Opeens realiseerde ik mij dat financiële instabiliteit hier niet de kern raakte. Zowel de vriend als ik overleefde reeds een kwart eeuw in de creatieve sector, het volgende kwart zou ook wel lukken.

Nee, het regelmatig afscheid nemen van mensen en plekken, en dus voortdurend worden herinnerd aan vergankelijkheid, brak ons op.

cc-foto: State Farm