Mijn baby leerde me hoe je met frustratie moet omgaan

Tijdens vorige barre tijden was een bezoek aan de grootgrutter een van mijn dagelijkse lichtpuntjes. Met een baby van vier maanden is het eerder de kunst om zo snel mogelijk alles bij elkaar te grissen en weer buiten te zijn voor hij, ontstemd over de harde muziek en/of fel tl-licht, begint te huilen. Gelukkig heb ik vandaag slechts drie items nodig, maar omdat ze vanuit duivelse consumeeroverwegingen iedere keer weer de indeling veranderen, moet ik een extra rondje lopen voor het bakpapier. Aldus begint het gehuil.

Terwijl ik met bloemkool, eerder genoemd bakpapier, kattensoep en wenende baby bij de kassa aan kom gestoven, glipt een man net voor. Terwijl ik hem in een staat van ongelovige furie aanstaar biedt de vrouw achter hem aan mij voor te laten. Ik bedank, maar zeg dat het zinloos is, aangezien het heerschap voor haar zojuist met zijn overvolle kar is voorgedrongen. Ons niet aankijkend, gestaag zijn ladingen op de band deponerend, zegt hij: “Ik heb heel erge haast.”

De baby, bloemkool en ik lopen door naar de immer opbeurende zelfscankassa’s. Ik reken af in een verdoofde waas van woede. Ik vergeet het bakpapier af te rekenen, de baby stopt met huilen, maar het kan me allemaal niks schelen. Als ik langs de voorkruiper loop, zijn buit weer inladend in de kar, wens ik hem op verbeten toon veel succes met zijn haast. Hij kijkt niet op.

Nu was ik altijd iemand die van zijn hart geen moordkuil maakte. Dat was voor iedereen vrij vermoeiend, in de eerste plaats voor mijzelf. Vele confrontaties in de openbare ruimte waren het gevolg, een enkele kwetsuur viel mij ten deel. Zwanger werd ik al voorzichtiger en in het bijzijn van mijn zoon blijk ik me zowaar te kunnen beheersen. Nou ja, op zo’n lafhartige verwensing na dus.

Buiten moet ik wel mijn best doen om het gevoel kwijt te raken. Ik ervaar groot onrecht en het valt me zwaar om het te laten gaan. Maar als ik naar het van de gure wind genietende snoetje in mijn kinderwagen kijk maakt het me ineens geen donder meer uit. En dan weet ik: dit kind maakt mij een beter mens. Iemand die over zijn eigen broze ego heen kan stappen. Vijftig meter verder ben ik die hele zak hooi van een vent met zijn vermaledijde haast al vergeten.

En dat is mijn kerstgedachte dit jaar: laat het toch allemaal lekker gaan. Natuurlijk zou het leven fijner zijn als mannen je galant voorlieten, als auto’s je niet afsneden op de rotonde en als die zwerver niet in je gezicht zou niesen. Met onze kleiner wordende wereld waarin de supermarkt het epicentrum is, ligt het chagrijn nauwelijks verholen onder de oppervlakte. En er zijn geen cafés noch winkels om ons ongenoegen te verzuipen of weg te kopen.

Maar het is allemaal zo ontzettend onbelangrijk. En het is zoveel leuker om je energie in iets anders te stoppen. Nu heeft niet iedereen ’s werelds knapste baby om hem over de grieven van deze tijd heen te helpen. Maar je hebt vast iemand. Een moeder, een favoriet kassameisje of desnoods een dwerghamster (die schijnen dankzij een zekere reclame de dierenwinkels uit te vliegen). En als je nou echt helemaal niemand hebt om je liefde op bot te vieren, laat dan vrouwen met huilende baby’s voor bij de kassa. Dan krijg je in ieder geval nog wat liefde terug.