Mijn ambivalente liefde voor Wereldvrouwendag

De hele week schittert er een marketingoorlog voor de feministische euro’s. Het vrouw-zijn wordt zelden zo in de commerciële spotlight gezet, van speciale muesli-aanbiedingen tot en met korting op congreskaarten. Toch is Wereldvrouwendag voor mij geen feest, maar eerder een dag van collectieve bezinning in verschillende vormen.

Sinds jaar en dag leven wij in de blinde vlek dat wij het zo goed doen als tolerant volk en dat er niks aan de hand is. Het woord ‘tolerantie’ heeft zich opgewerkt tot de schokdemper van ons beschaafde samenleving. Alsof we vergeten zijn dat tolerantie slechts duidt op het verdragen van aanwezigheid.

Want 50 jaar na de Dolle Mina’s lijken we wel uit-geëmancipeerd, toch is meelopen tijdens de Women’s Marches is geen feministisch ophitsertje of links geleuter. Het is een unapologetic daad van verzet. Verzet tegen de stagnerende positie van de vrouw in ons ‘tolerante’ Nederland.

Hoe graag ik het mijzelf en u ook wijsmaak, zó goed doen wij het niet meer in Nederland. Het eindstation van de self-fulfilling prophecy van tolerantie en beschavend leiderschap is nabij. Anno 2020 zijn er beleidsmakers die zich moeten buigen over de toename van het aantal vrouwen in het openbaar bestuur, de politiek en het bedrijfsleven. En keldert onze positie op een breed spectrum van wereldranglijsten. Were only as blind as we want to be , zei Maya Angelou.

Zo’n kritische noot wordt in de heersende tendens van maatschappelijk onbehagen vaak ontvangen als een aanval. Een kritiekpunt, gegoten in de vorm van ‘zij die komen en onze vrijheid niet respecteren’. Voor mij is het stilstaan bij de positie van de (Nederlandse) vrouw eerder een daad van burgerschap, gevoed door een progressieve omgeving en met oog voor de verharding. In een samenleving waar het maatschappelijke debat is veranderd in een strijdtoneel van polarisatie en een gemis aan intersectionaliteit.

En toen was daar de Women’s March, de Dam in Amsterdam gevuld met duizenden m/v/x-en, verenigd in de strijd tegen de verouderde sociale constructies voor de vrouw: ‘a problem by which they unite’.

Met een zure bijsmaak reflecteer ik op deze oude verschijning, strijdlustig en gewiekst met de boodschap van Winnie Mandela: “To those who oppose us, we say, ‘Strike the woman, and you strike the rock’.” Ook al is de Women’s March een jaarlijks terugkerend protest, het toont zich ook als symbool van verzet. On the shoulders of our elders we stand!