Miauw, miauw, kappen nou met catcalling

Dit ben ik, vandaag. Gehuld in een lange regenjas met daaronder goed gevoerde laarzen, een wijde paarse pantalon en heerlijk warme winteraccessoires [lees: een sjaal en handschoenen]. Sexy, uitdagend en schreeuwend om aandacht, toch?

Althans, wel als je het menig groepje “catcallers” op straat vraagt. Zelf vind ik echter dat er weinig uitdagends/verleidelijks aan deze outfit is – en al had ik wél wat minder verhullende kledij aangetrokken, dan had ook dat nog geen reden mogen zijn voor hetgeen me overkwam en de aanleiding is voor dit schrijven.

Helaas bleek ook vandaag, in deze outfit, het simpelweg wandelen door het centrum van Utrecht genoeg reden tot catcalling en het naar het hoofd geslingerd krijgen van woorden en ziektes, welke ik verder niet wens te herhalen.

Zelf kan ik het niet laten om hier keer op keer – hoe vaak per dag dit mij ook overkomt en of ik nu in mijn eentje, naast mijn moeder of met meerdere vriendinnen wandel -, een weerwoord op te geven; mijn wandeling tijdelijk te staken en de discussie aan te gaan. Niet met als doel het uitlokken van een ruzie, noch als een schreeuw om aandacht, enkel en alleen in de hoop om deze jongen(s) tot inkeer te laten komen.

Altijd stel ik hen dezelfde vragen: “Waarom doe je dit? Waarom zeg je dit?”. De sombere conclusie is dat ik tot op heden nog geen enkele normale, enigszins toereikende, reactie op deze vrij logische vragen heb mogen ontvangen. Wat ik wel terug heb gekregen is vooral een verbreding van het repertoire aan scheldwoorden en van tijd tot tijd zelfs fysieke dreiging.

Vandaag deed zich echter een andere situatie voor. Na het – blijkbaar – hoognodige “ey meisje” en “pssstt schatje” van drie jongens ging ik de discussie vanzelfsprekend weer vol goede moed aan. Terwijl ik op dit groepje afliep om hen mijn basale vragen te stellen, kwam er een vrouw naast mij lopen. De ervaring leert dat veel omstanders de confrontatie liever uit de weg gaan. Begrijp mij niet verkeerd; zelf geef ik ook de voorkeur aan andere activiteiten dan als vrouw alleen tegenover een groepje provocerende jongens te gaan staan.

Hoe dan ook, om terug te komen op deze onbekende vrouw; tot mijn verbazing kwam zij in de discussie recht naast mij staan en steunde mij tijdens deze woordenwisseling. Na wederom reacties te ontvangen van deze jongens die onze wenkbrauwen deden optrekken, zijn wij samen verder gewandeld en hebben er nog wat over doorgepraat; ervaringen uitgewisseld.

Uit het korte gesprek bleek dat wij beiden dergelijke situaties veel en veel te vaak meemaken en altijd dezelfde reacties vanuit onze omgeving ontvangen; dat “zulke dingen gebeuren” en je je “als vrouw ook niet op een bepaalde manier moet kleden en ’s avonds niet alleen over straat moet gaan”. NEE! Al liep ik ’s avonds na een lange dag werken in mijn eentje over straat, in een jas die níét tot mijn enkels reikt; ook dán laat je een vrouw met rust. Ik hoor het graag als iemand mij hierin kan tegenspreken; maar zelf ken ik geen enkel liefdesverhaal/succesverhaal dat is ontstaan vanuit catcalling. Het huwelijk van mijn ouders vindt zijn oorsprong niet in een “ey sletje geef je snap dan”, noch is mijn eigen relatie ontstaan uit een dergelijke avance.

Wellicht klinkt dit alles als een wat controversiële anekdote, misschien zelfs als een schreeuw om aandacht. Graag ontvang ik deze aandacht; niet voor mijzelf of voor mijn ervaringen, maar voor dit onderwerp in het algemeen. Anno 2020, in het ooit zo vrije Nederland, waarin er wordt overwogen de Wallen te sluiten en een drankverbod op de grachten in te voeren; dienen wij naar mijn mening ook eens te overwegen een einde te breien aan het bestiale, ongeciviliseerde gedrag dat samengevat kan worden onder de noemer “catcalling”.

Ik ben geen feminist, noch ben ik een aanhanger van welke hippe hedendaagse beweging dan ook, wel ben ik voorstander van een beschaafde samenleving, met daarin de aanwezigheid van gezond verstand en wederzijds respect.

Lieve vrouwen, zoek het probleem niet bij jezelf, maar spreek deze mannen aan op hun gedrag, probeer over de angst van deze toch wat onaantrekkelijke confrontatie heen te stappen.

Lieve mannen, kappen nou. Alleen door hier zelf mee te stoppen, kunnen wij het goede voorbeeld aan de volgende generatie geven. Of zien jullie het wel zitten; jullie eigen dochters die in de toekomst op een soortgelijke manier als hiervoor geschetst aangesproken/bejegend gaan worden?

NB: Voor een realistische voorstelling van het hierboven geschetste probleem, verwijs ik graag naar deze video , weliswaar niet gefilmd op Nederlandse bodem, maar het laat zien hoe het er aan toe gaat.