Met natuurwetten kun je het niet op een akkoordje gooien

Het kabinet heeft vertegenwoordigers van de blokkeerboeren voor een ontbijt op het Catshuis uitgenodigd en daar een ‘principeakkoord’ gesloten over de te nemen stikstofmaatregelen. Een kwart miljard voor de boeren, geen gedwongen krimp en geen gedwongen bedrijfssluitingen.

Prompt vragen partijen als GroenLinks en D66 zich af waarom de natuurorganisaties niet uitgenodigd worden om het ook op een akkoordje te gooien. Slecht plan, met natuur(beschermings)wetten kun je het niet op een akkoordje gooien. De wet dient nageleefd en gehandhaafd te worden, hoeveel trekkers dat ook proberen te voorkomen.

Al sinds eind vorige eeuw wisten we dat de stikstofproblematiek letterlijk de pest is voor de biodiversiteit en dat politieke schuifspelletjes zoals de latere Programmatische Aanpak Stikstof voor de rechter geen stand houden. Sinds 29 mei van dit jaar weten we dat de Raad van State gehakt maakt van politieke compromissen die wetsovertreding gedogen. De overheid moet stoppen met dit bestuurlijk hooliganisme, en doen wat de wet voorschrijft: onvoorwaardelijke bescherming van Natura2000-gebieden en zorgen dat we op het gebied van mest, stikstof en broeikasgassen niet langer de schandvlek van Europa blijven.

We kunnen vanuit een klein landje als Nederland is geen 100 miljoen consumenten in 140 landen voorzien van boter, kaas, eieren, melk en vlees, zonder dat dat de doodsteek is voor onze natuur. De logica om dan de natuur maar af te schaffen, zodat er niks meer te beschermen valt, is niet alleen oliedom, maar gelukkig ook juridisch onhoudbaar.

Natuur heeft niet alleen waarde in zichzelf maar is ook onmisbaar voor ons welzijn. Het is een publiek belang dat door de verantwoordelijke bestuurders verdedigd zou moeten worden – en al helemaal als dat wettelijk is vastgelegd. In plaats daarvan stellen politici die de kool en de geit willen sparen steeds weer voor om kwetsbare, publieke belangen een ongelijke wedstrijd te laten spelen met de private belangen van grote vervuilers.

Natuur- en milieuorganisaties die zich in het verleden min of meer gedwongen hebben gevoeld hun ‘goede wil’ te tonen en mee te werken aan eerdere natuurakkoorden, het Energieakkoord en het beruchte Klimaatakkoord, kwamen telkens van een koude kermis thuis. De noodzakelijke bescherming van natuur en klimaat blijft achterwege, en de verantwoordelijk bestuurder kan het akkoord gebruiken als dekmantel terwijl hij zijn verantwoordelijkheid blijft ontduiken.

Het is aan het kabinet om te stoppen met een beleid dat indruist tegen de natuur, en met het boerenbedrog dat boerengezinnen in problemen brengt en de natuur verwoest. De Spoedwet Stikstof is opnieuw in strijd met het internationale natuurbeschermingsrecht en daarmee illegaal. In strijd met de uitspraak van de Raad van State zegt minister Schouten 3200 veebedrijven die geen natuurvergunning hadden mogen krijgen, alsnog te legaliseren.

Geweldloze demonstranten die zich uitspreken tegen de ongebreidelde groei van de luchtvaart en tegen een laks klimaatbeleid worden in de boeien geslagen en ‘ bestuurlijk verplaatst’. Gewelddadige boeren worden met een ontbijtje op het Catshuis ontvangen en door de politie ongemoeid gelaten ‘omdat je een trekker zonder kenteken nu eenmaal niet kunt bekeuren’. Het resulteerde in een akkoord dat zich niet anders laat samenvatten dan: weg met de natuur.

Er is geen enkele reden waarom natuurorganisaties de minister van LNV rugdekking zouden moeten geven voor haar falen om zelfstandig de wet na te leven en de natuur te beschermen. Het belang van de zwaksten zal beschermd moeten worden tegen het recht van de sterkste trekker.

Het heeft er alle schijn van dat het kabinet tijd probeert te kopen tot de volgende verkiezingen bij gebrek aan overeenstemming in het kabinetsberaad van vier niet gelijkgestemde partijen.

Zachte heelmeesters slaan stinkende wonden in onze natuur. We weten het al jaren, maar het kabinet lijkt niet bij machte er iets aan te veranderen. Misschien moeten de kiezers dat dan maar doen.