Met lege handen

Hij was al een paar keer na een relatief kort dienstverband ergens vertrokken. Zijn vorige werkgever was ook weer ‘zo narcistisch’. Nu had hij nieuw werk en trof hij weer zo’n type manager! Zo zat hij voor mijn neus. Monter, actief en geïrriteerd over al die bazen die hem teleurgesteld hadden.

– Bij wie uit jouw verleden ken je dit narcistische gedrag zo?

Stilte ..

‘Ja. Mijn vader natuurlijk..’

– Wat deed je altijd als je vader narcistisch gedrag liet zien?

‘Nou.. Dan trok ik me terug..’

– Zie je parallellen met hoe je op deze werkgevers reageert?

‘Shit. Ja…’

En hij begon te huilen

Vanaf daar leerde hij zich uiten. Zijn plek innemen. Wat wil ik ? En hoe uit ik dat op een gezonde manier naar mijn werkgever? We bereidden een paar goede vragen voor voor een goed gesprek met zijn manager en hij maakte een afspraak met hem.

In de loop van onze en zijn gesprekken werd de manager steeds meer mens en bleef mijn cliënt parallellen zien met zijn gezin van herkomst.

Ons gezin van herkomst laat een diepe blauwdruk in ons achter. De dynamieken die we daar aantroffen, onze loyaliteiten en de daaruit voortvloeiende interactiepatronen, herhalen we onbewust o.a. in werkcontext.

Toen is toen en nu is nu. Deze cliënt besloot er zelfs te blijven werken. Dingen kunnen verkeren.