Merkel verrast Duitsers totaal met punksong Nina Hagen

Duitsers die dachten na zestien jaar wel een duidelijk beeld te hebben van de immer ingetogen Angela Merkel, keken waarschijnlijk vreemd op toen bekend werd op welke melodie de bondskanselier afscheid neemt van haar ambt. Merkel koos voor Du hast den Farbfilm vergessen (Je bent de kleurenfilm vergeten) van punkicoon Nina Hagen.

Merkels opvolger, de sociaaldemocraat Olaf Scholz, wordt vermoedelijk volgende week ingezworen. Donderdag avond zal Merkel volgens traditie een militaire afscheidsceremonie krijgen op het gazon van het ministerie van Defensie. Tijdens deze Großer Zapfenstreich worden drie door Merkel zelf uitgekozen nummers afgespeeld door de militaire fanfare. Haar voorgangers Gerhard Schröder en Helmut Kohl kozen bijvoorbeeld My Way van Frank Sinatra en Beethovens Ode an die Freude. Merkel gooit het over een iets andere boeg.

Na de christelijke 18 e -eeuwse hymne Großer Gott, wir loben Dich en de schlager Für mich soll’s rote Rosen regnen van Hildegard Knef, komt het nummer dat ongetwijfeld maar weinig mensen zagen aankomen:

Hagen groeide net als Merkel op in Oost-Duitsland, maar vertrok halverwege de jaren 70 naar het westen, allereerst naar het Verenigd Koninkrijk. Daar raakte ze in de ban van de Londense punk-cultuur. Later zou ze nog enige tijd een relatie hebben met Herman Brood. Du hast den Farbfilm vergessen is een boze klaagzang waarin Hagen haar vriend vervloekt omdat hij alleen zwart-witfoto’s heeft gemaakt op hun vakantie naar het eiland Hiddensee. Het gevolg is, zo zingt ze, dat “niemand zal geloven hoe mooi het hier was”. Het lied overleefde de staatscensuur van de DDR, hoewel het destijds gezien werd als een verkapte kritiek op de communistisch staat en het grijze en saaie alledaagse leven.

In Duitsland buitelen politiek commentatoren inmiddels over elkaar heen om een verklaring te vinden voor de keuze van Merkel, die zich de afgelopen zestien jaar nauwelijks heeft uitgelaten over haar leven aan de oostkant van het IJzeren Gordijn. Het lied kan een knipoog zijn naar die tijd, maar volgens sommigen wil Merkel een andere boodschap meegeven. Namelijk als eigen klaaglied over haar vele mannelijke collega’s die hun werk niet goed doen.