Mensen-grenzen bestaan niet

Omdat ik geloof dat de mensheid gebaat is bij filosofie in plaats van psychologie, erger ik mij dood aan de hedendaagse uitdrukking ‘je grenzen aangeven’. Kan iemand mij vertellen hoe een ‘mensen-grens’ eruitziet? Is deze in beton gegoten, of in ieder geval waarneembaar op een MRI-scan? Nee, natuurlijk niet.

Waarom zou de mens, in tegenstelling tot bijvoorbeeld een hert dat door een leeuw wordt opgegeten, zijn eigen grens mogen bepalen? Had Matthijs van Nieuwkerk echter de DWDD-kantinejuf bevolen vers stagiaire-vlees tot malse hamburgers te verwerken, dan was de ophef compleet geweest. Filosofisch gezien is dit vreemd.

Mensen-grenzen krijgen al snel iets moralistisch, en daarmee komen ze in het domein van machtsbeluste zedenprekers. Vroeger waren dit de kerken, tegenwoordig zijn het eigenaren van grote bedrijven die je via een onophoudelijk media-bombardement laten denken wat je wel en niet moet willen.

De kapitalisten willen dat je zo hard mogelijk werkt, dit lukt niet als je voortdurend de liefde bedrijft. Daarom wordt je via elk mogelijk mediakanaal aangepraat dat seksualiteit iets exclusiefs en ingewikkelds is, wat je moet begrenzen. Van een dergelijke stelling zouden Nietzsche en Schopenhauer gehakt maken.

U denkt misschien dat ik dit als grap bedoel, dat kan, het is de tragiek van werkelijk grote schrijvers. Maar ik ben op oorlogspad sinds ik laatst een optreden van de Amerikaanse senator Bernie Sanders bezocht. Bernie speelde een grijsgedraaide jaren 70-socialistenplaat af, zo’n duizend jongeren gingen uit hun dak.

Na afloop stond iedereen met een nummertje in de handen in de rij voor de garderobe, klaar om zonder omwegen naar huis te gaan, morgen moesten al die keurig geklede millennials weer aan de slag om het systeem in stand te houden waar Bernie tegenaan schopte.

Ik ging op zoek naar iemand om mee naar bed te gaan, maar ze hadden stuk voor stuk haast.