Meat the Parents

Meat the Parents die titel dekt wel de lading voor dit stuk. De grootste hertenbiefstuk, eendenborst, de gevulde varkensrollade. Het is de herkenbare film van een familie vol schaamteloze taferelen. Mijn moeder die tijdens kerstavond als de gans zelve door de keuken vliegt, omdat de rollade te snel gaart… De grap van mijn broer die na een glas of drie wordt uitgekotst. 

Weet je nog dat vegan karton bord Dees? Nooit meer doen hoor! 

Na een schorsing van drie jaar mag ik dan eindelijk het voorgerecht doen (nooit meer het toetje). Niet dat ik het echt wil hoor. Soms moet je gewoon, zegt mijn vriend. Niemand wil de reservespeler zijn die altijd stand-by zit. 

Het houd blijkbaar niet alleen mij bezig, ook de stad staat weer op zijn kop. De decembermaand is de maand van consumentisme, van hoopvolle verwachtingen, familiebelangen en sentiment. De etalages zien eruit als praalwagens. De supermarkten pronken al twee maanden met hun foie gras, viskuit, carpaccio's en duizend tinten saus. Alsof ik een compleet kerstpakket uit de schappen trek. 

De voedselprijzen zijn inmiddels met 10-30 procent gestegen en we klagen steen en been over de gasprijzen. Hout is onbetaalbaar maar een kerstboom is priceless. 1,09 euro voor een avocado uit Guatemala of 3 euro voor een paar schorseneren van eigen Hollandse bodem. Zeven euro voor een vegan carpaccio of 3,49 euro voor een hele gebraden kip. 

Vorig jaar stond ik nog als een jongleur in de woonkamer met kadootjes te smijten. Nu schaam ik me voor de feestdagen. Sta ik als een verslaafde voor de schappen welles-nietes-spelletjes te spelen. De dieprode stukken vlees, de vis die prachtig glimt als een parel en ik die met klotsende oksels het koelvak vlekkeloos probeer te passeren. Dat mijn beste vriendin in de eiwittransitie werkt en me allerlei leuzen in mijn kerstsok heeft toegestopt, werkt ook niet mee. 

Tot twee jaar geleden vond ik kerst de mooiste tijd van het jaar. Vandaag loop ik schoorvoetend de supermarkt uit en speel ik voor barmhartige samaritaan. Er is in twee jaar tijd veel veranderd. Corona voor, Corona na, je kent het wel. Andere mensen, andere perspectieven. Ook ik heb nieuwe inzichten gekregen. 

Onlangs vertelde een dichter mij dat hij een stuk had voorgedragen tijdens de kerstbomencrematie. Jaarlijks komen er 3 miljoen boompjes bijeen op de brandstapel. Vroeger had je heksen nu is het de natuur die vervolgd wordt. De een viert kerst rond de boom, de ander neemt er waardig afscheid van. Vorig jaar schreef ik nog dat de symboliek is gesneuveld, nu geloof ik toch weer heilig in de bezinning. 

Ik heb mijn afscheidsgedicht al klaarliggen voor de volgende Nordmann-uitvaart.

cc-foto: Dave Hull