Max Pam wast Ongehoord Nederland blank

In een opiniestuk met de kop ‘Ongehoord Nederland, een tolerantietest’ breekt Max Pam zijn stijve lans voor vrijheid van meningsuiting (VvMU). Of voor racisme. Hij vindt: “Dat itempje van zwart geweld tegen arme blanken was van een diepe kinderachtigheid.”

Niet kleinzielig maar haatzaaiend

Het stuk op ON is niet kinderachtig, maar zet duidelijk aan tot haat. Dit is te zien in enkele uitspraken en voorbeelden:

• Presentatrice Arlette Adriani zegt: “Op social media zien we ook de minder belichte zijde van racisme, namelijk blanken die door zwarten in elkaar worden geslagen.”
• ON toont een arsenaal filmpjes verzameld bij haatzaaiers op social media.
• Raisa Blommestijn vraagt FvD'er Pepijn van Houwelingen waarom er zo weinig aandacht is voor dit soort geweld als het gaat om racisme tegenover witten: “Ja Pepijn, het zijn werkelijk schokkende beelden, je ziet dat blanken in elkaar worden geslagen door xxxxxx. Dat zien we overigens op grote schaal … Waarom horen we hier nu zo weinig over … als het gaat om racisme? ... Is er geen sprake van blankofobie, een soort haat tegen blanken, daar horen we eigenlijk niemand over?”
• Van Houwelingen beweert dat de media het geheim houden.

Hypocrisie

Het viel me op dat vrijheid-van-chitchatjihadisten bij de Volkskrant alleen opkomen voor uitspraken tegen moslims en zwarten. Ze kwamen massaal voor Wilders op en nu Pam voor ON. Daarentegen kon ik in LexisNexis geen opiniestukken in de Volkskrant vinden ter verdediging van de zwarte politicus Delano Felter, die voor groepsbelediging en aanzetten tot haat jegens homo's werd veroordeeld. Niemand brak in de Volkskrant een lans voor Thierry Baudet toen de rechter, op basis van drogredenen, hem verbood om het COVID-beleid met de Jodenvervolging te vergelijken. Noch vond ik stukken ter verdediging van de Arabisch-Europese Liga toen CIDI het aanklaagde. Dus het lijkt erop dat de oude witte mannen de VvMU alleen voor witte suprematie gebruiken. (De zoekmachine van LexisNexis werkt niet perfect, dus misschien bestaan er wat stukken.)

Max Pam drogredeneert

Hij produceert ter verdediging van ON alleen een drogreden van Karel van het Reve: “Als je mag zeggen wat je wil, dan mag je ook zeggen wat je wil. Dan kan je niet zeggen ‘je mag zeggen wat je wil, behalve de dingen die wij op een lijstje hebben staan die je niet mag zeggen’.” Dit is een cirkelredenering (petitio principii): Van het Reve veronderstelt juist wat hij moet bewijzen dat je alles zou mogen zeggen. Met dezelfde drogreden zouden we alle moordenaars, verkrachters en rovers vrij kunnen laten. Bijvoorbeeld: “Als je mag doen wat je wil, dan mag je ook doen wat je wil.”

Vrijheid van meningsuiting is beperkt

Pam noemt het een kwestie van tolerantie. Echter, de grote filosoof Mihai Martoiu Ticu definieert tolerantie als slechts een onvoorwaardelijke onthouding van ondraaglijke druk op anderen, zolang hun handeling geen kwalijke gevolgen heeft voor de gerechtvaardigde belangen van derden. Zelfs ChatGPT is een grotere denker dan Reve:

“Tolerantie betekent niet dat mensen racisme of enige vorm van discriminatie moeten accepteren. Tolerantie gaat over het respecteren en accepteren van verschillen in overtuigingen, meningen of praktijken, maar het strekt zich niet uit tot het accepteren van schadelijk gedrag, vooroordelen of discriminatie. Racisme is een schadelijke en onrechtvaardige praktijk die actief bestreden en uitgedaagd moet worden, niet getolereerd.”

Juridisch mag je niet alles zeggen

In zijn boek “Hate speech law: a philosophical examination” schrijft Alex Brown:

“Hate speech law has been the subject of numerous principled objections. It has been denounced by some legal scholars and practitioners as, among other things, devastating to liberty, disrespectful to autonomy, stifling to the discovery of truth and the acquisition of knowledge, inhibiting to self-realization, antithetical to free participation in the formation of public opinion, a threat to the legitimacy of the state, ineffective, unnecessary, and responsible for chilling forms of valuable speech. But at the same time, it is difficult to name a single country that possesses no hate speech law whatsoever or, at least, a country that possesses no laws/regulations/codes that constrain uses of hate speech. If the detractors are to be believed, then almost the entire world is both deluded and gratuitously unfree.”

Google op “The rule of law index”, en zie dat de landen in de top 10 van rechtsstatelijkheid behoorlijk strenge wetten tegen hate speech hebben.

Het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens zegt dat vrijheid van meningsuiting beperkt mag worden “in het belang van de nationale veiligheid, de openbare veiligheid, het voorkomen van wanordelijkheden en strafbare feiten, voor de bescherming van de gezondheid of de goede zeden of de bescherming van de rechten en vrijheden van anderen.” [mijn vet]

De rechters van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) stellen regelmatig:

“[T]olerance and respect for the equal dignity of all human beings constitute the foundations of a democratic, pluralistic society. That being so, as a matter of principle it may be considered necessary in certain democratic societies to sanction or even prevent all forms of expression which spread, incite, promote or justify hatred based on intolerance.”

De haatzaaiers verliezen 62% van de rechtszaken bij het EHRM.

Rechtspraak weerlegt Pam

Er zijn verschillende zaken waar EHRM-rechters zeggen dat discriminerende uitspraken, zoals van het ON, niet onder VvMU vallen. Enkele voorbeelden:

Pavel Ivanov v. Russia

De nationalistische journalist Pavel Ivanov schreef in zijn krant dat Joden de bron van het kwaad in Rusland zouden zijn. Als straf mocht hij voor drie jaar niets publiceren. Hij en andere Jodenhaters mochten niet eens voor het Europese Hof verschijnen. Volgens de rechters kan je geen mensenrechten gebruiken om mensenrechten van anderen te schenden; als haatzaaiers toegang tot het hof zouden hebben, zou dit hen helpen om vrijheid en rechten van anderen te vernielen.

Le Pen v. France (en Bardot)

Jean-Marie Le Pen is een Franse politicus. Hij zei: “De dag dat er geen 5 miljoen maar 25 miljoen moslims in Frankrijk zijn, zullen zij het voor het zeggen hebben.” Dit valt niet onder VvMU volgens EHRM. Ook actrice Brigitte Bardot werd meerdere malen veroordeeld wegens racisme en discriminatie. Zij deed uitspraken zoals: “Mijn land, Frankrijk, mijn vaderland, mijn land wordt opnieuw binnengevallen door een overbevolking van buitenlanders, vooral moslims.” En moslims “vernietigen ons land met het opleggen van hun gewoonten aan ons.” En ze maakte zich zorgen over rassenvermenging.

Féret v. Belgium

Daniel Féret, Belgische parlementslid en voorzitter van Front Nationaal, werd in 2006 veroordeeld tot een taakstraf van 250 uur en het verlies van zowel zijn actief als passief kiesrecht voor tien jaar, wegens aanzetten tot discriminatie. Tijdens de verkiezingscampagne verspreidde Front Nationaal folders met slogans als: “Sta op tegen de islamisering van België,” “Stop het schijnintegratiebeleid” en “Stuur niet-Europese werkzoekenden naar huis.” Het EHRM vond dat België rechtmatig had gehandeld.

Nederland kan aangeklaagd worden voor de uitspraken van ON

Bij het EHRM komen vooral de daders, die roepen dat staten hun VvMU hebben geschonden door hen voor hun uitspraken te veroordelen. Echter, er zijn enkele zaken waarin de slachtoffers de staten hebben aangeklaagd, juist omdat de staat de haatzaaiers te veel vrijheid van meningsuiting heeft gegund. Drie daarvan zijn interessant voor onze discussie.

Budinova and Chaprazov v. Bulgaria; Behar and Gutman v. Bulgaria

In 2021 heeft het EHRM twee baanbrekende uitspraken gedaan over het aanzetten tot haat. Joden en Roma klaagden Bulgarije aan omdat de staat hen onvoldoende tegen haat beschermde. Een xenofobische politicus van de extreemrechtse nationalistische Ataka-partij, kwam in 2005 in het parlement. Als voormalig journalist, voerde hij een radicale campagne tegen minderheden op verschillende platforms: in krantenartikelen, boeken, een televisieprogramma dat hij presenteerde, verkiezingsbijeenkomsten en een toespraak in het Parlement. In een rechtszaak stelden de klagers dat dit intimidatie en aanzetting tot discriminatie was. Zij eisten dat de rechters Siderov tot excuus zouden dwingen en hem zulke uitspraken zouden verbieden. De Bulgaarse rechter gaf voorrang aan VvMU van Siderov.

Echter, de rechters van het EHRM dachten er anders over. Siderovs uitspraken waren evident antisemitisch. Bijvoorbeeld hij zei dat de Joden de Holocaust voor geld hadden verzonnen. En ook over de Roma deed hij racistische uitspraken. Sommige daarvan lijken op die van Ongehoord Nederland, dat de Roma immorele sociale parasieten waren die hun rechten misbruikten, van de Bulgaarse meerderheid leefden, die meerderheid ongehinderd onderwierpen aan systematisch geweld en misdaad deden en ernaar streefden het land over te nemen. De EHRM-rechters vonden dat Bulgarije de rechten van de Joden en Roma schond omdat het land onvoldoende deed om hen te beschermen.

Beizaras and Levickas v. Lithuania

Twee homoseksuelen klaagden Litouwen aan en kregen van het EHRM gelijk. Zij kregen haatdragende reacties op hun foto’s op social media en het Litouwse openbaar ministerie wilde geen onderzoek beginnen.

Deze rechtszaken suggereren dat minderheden Nederland bij het EHRM zouden kunnen aanklagen als men de racistische uitspraken op Ongehoord Nederland ongemoeid laat.

In conclusie

Het viel me op dat meerde mensen Karel van het Reve aanhalen om VvMU te verdedigen. Echter, ze citeren geen enkel deugdelijk argument van hem. Het feit dat hij een beroemde schrijver is, maakt zijn oneliners niet per definitie waar. Wie hem zonder betere argumenten aanhaalt, begaat de drogreden van “beroep op autoriteit” (argumentum ad verecundiam).

Als Nederland de racistische drek van Ongehoord Nederland tolereert, schendt de overheid mensenrechten. Lees ook mijn vorige stuk over de gevaarlijke wensen van JA21.