'Marokkaanse vrouw zoekt blonde prins'

Hoewel het Centraal Bureau voor de Statistiek op 23 november 2011 meldde dat vier van de vijf Turken en Marokkanen nog steeds in eigen kring trouwen, valt onder Marokkaanse vrouwen ook nieuwe ontwikkeling waar te nemen.

Een deel van hen heeft de afgelopen jaren de Marokkaanse mannen ver achter zich gelaten, zodat die hen niet goed meer kunnen bijbenen. De vrouw die in dit artikel centraal staat, wil carrière kunnen maken en de zorg voor eventuele kinderen gelijkwaardig met haar partner delen. Een traditionele Marokkaan zit hier meestal niet op te wachten en daarom wijkt zo’n hoogopgeleide Marokkaanse vrouw het liefst uit naar een bekeerde Nederlandse man.

Deze blonde prins op het witte paard is om een aantal redenen zeer gewild. Hij bezit namelijk een brede interesse, is intellectueel goed onderlegd en kan haar carrière-opvattingen en de daarbij behorende strategie goed volgen en ondersteunen. De kans dat hij de islam progressiever en wat vrijer beleeft en niet zo in een ‘wij-cultuur’ gevangen zit, is dan ook groot.

Binnen de eigen familie is het van groot belang dat de potentiële schoonzoon een Marokkaanse moslim is, maar als er geen geschikte kandidaat te vinden is, wordt ook een Nederlandse moslim omarmd. ‘Liever een moslim dan geen moslim’, is dan het credo. Het aandeel bekeerde Nederlandse mannen neemt langzamerhand toe, zodat er meer Marokkaanse vrouwen op hun wenken bediend kunnen worden.

Een datingbureau voor hoogopgeleide Marokkaanse vrouwen zou in Nederland (en elders in Europa!) dan ook vast veel succes hebben. Maar zolang zo’n voorziening nog ontbreekt, lossen de intelligente vrouwen het probleem creatief op door elkaar wat namen toe te schuiven; want als Frans niet bij Fatima past, dan kan hij het misschien wel goed met Selma vinden.

Mooi om te zien is ook hoe solidair de Marokkaanse vrouwen met elkaar zijn. Zij dekken elkaar als er gedate moet worden, want zij weten dat het verkeerd kan aflopen als een broer de tortelduifjes te vroeg op het spoor komt. Relaties die voor de buitenwereld niet vanzelfsprekend zijn, maakt men immers pas bekend als het stel zelf er helemaal klaar voor is, zoals bijvoorbeeld ook bij prinses Máxima en prins Willem-Alexander het geval was.

Een belangrijk deel van de Marokkaanse vrouwen emancipeert razendsnel en het traditionele beeld van een moslima die geen verkering voor het huwelijk heeft en met een neef moet trouwen, begint dus uit de tijd te raken. De nieuwe trendsetters breken met de gewoontes van hun familieleden en hebben aan ruimte en vrijheid gewonnen. Maar zij doen dit meer achter de schermen dan vaak bij typisch westerse feministische golven het geval was. Gevoel voor familieverhoudingen en tact zijn immers nog wel van belang.

Als een moderne Marokkaanse vrouw ook geen bekeerde Nederlander kan vinden, date een aantal van hen een leuke Nederlandse man, ook als die niet gelovig is. Want de nieuwe lichting Marokkaanse vrouwen denkt niet in zwart-wit kaders, vindt religie weliswaar belangrijk, maar zet religie wat meer in een spiritueel perspectief waardoor er dus ook ruimte ontstaat voor een invoelende Hollandse man.

Als de Marokkaanse vrouw ook geen Hollandse man kan vinden, blijft zij voorlopig liever alleen dan dat zij een traditionele Marokkaanse man date die haar het dragen van hoge hakken, roodgelakte nagels en dragen van leggings verbiedt. Vanwege haar baan of studie woont zij dan op zichzelf of samen met andere meiden.

Een deel van de Marokkaanse ouders heeft mee moeten emanciperen; zij zien dat ze niet anders kunnen dan hun hoogopgeleide dochter steunen. Zelf begrijpen zij dat ook niet altijd even goed, want het was altijd hun zoon op wie zij alle hoop op hadden gevestigd en nu blijkt ineens háár ster aan het firmament te schitteren.

Wat interessant is bij de vrouwelijke Marokkaanse trendsetters, is dat wanneer zij echt voor hun prins kiezen, zij meer dan eens naar nieuwe samenlevingsvormen zoeken.

Welke consequenties de nieuwe lifestyle van deze vrouwen voor de Nederlandse samenleving als geheel krijgt, zal de toekomst moeten leren. Wat gebeurt er met een overgebleven Marokkaanse man? Zal hij in eenzaamheid vergaan? Zal hij zich bij het bevolkingsregister laten uitschrijven en naar een andere bestemming vertrekken om dan na een tijdje weer op te duiken met een elders gevonden Marokkaanse vrouw? Zal de criminaliteit onder Marokkaanse jongeren in de toekomst verminderen wanneer Marokkanen en Nederlanders zich etnisch vermengen? Zullen de kinderen die uit zulke stellen voortkomen cultureel en financieel rijker zijn dan de kinderen van ouders die dat niet hebben gedaan? Zullen zij bij sollicitaties minder vaak achtergesteld worden? En zal de negatieve beeldvorming die Marokkanen ten deel valt vervagen wanneer er meer gemengde stellen ontstaan?

Hoe het ook zij, moderne Marokkaanse vrouwen met en zonder hoofddoek verdienen aandacht. Misschien zijn zij wel baanbrekend bezig en heeft Nederland dat door de doorgeslagen debatten over allochtonen nog niet helemaal in de gaten.