Marokkaanse kortsluiting

Met een flinke dosis zelfspot duik ik in de unieke wereld van Marokkaanse kortsluiting, waarvan de hilariteit en gekkigheid zeker een lach op je gezicht toveren. Als rasechte Mocro weet ik als geen ander dat onze bijeenkomsten vaak meer weg hebben van een levendige theaterproductie dan van een rustige familiereünie. Het is alsof we de hoofdrolspelers zijn in een komische show, waarbij elk gebaar, elke uitroep en elke blik een scène vormt die Joop van den Ende gelijk tot het eerste multiculti theater musical stuk zou kunnen realiseren.

Terwijl de Chaabi-muziek door de speakers schalt, ontstaat er een soort georganiseerde chaos. Denk aan tantes die met hun handen in de lucht zwaaien alsof ze vliegtuigen aan het dirigeren zijn, ooms die ritmisch met hun voeten stampen alsof ze een mierennest proberen te verpletteren, en neefjes en nichtjes die wild door de kamer rennen alsof ze deel uitmaken van een moshpit op een concert van "The Marrakech Express", de Marokkaanse variant van Jimmy Hendrix's band, The Jimi Hendrix Experience. De energie is voelbaar, bijna tastbaar, en brengt ons terug naar een tijd van vrijheid en rebellie, waar muziek de ziel voedde en het hart deed kloppen.

Maar wat is Chaabi eigenlijk? Nou, stel je voor: je bent op een bruisende straatmarkt in Casablanca, de zon brandt op je huid terwijl je langs kraampjes vol kleurrijke kruiden en dampende tajines loopt. Plotseling hoor je een hypnotiserend ritme, gevolgd door een melodie die je meesleept als een magneet. Dat, mijn vrienden, dat is Chaabi. Het is de muziek van de straten, van het volk, doordrenkt met de geuren en smaken van Marokko. Het is de soundtrack van het leven, de puls van de stad, en het kloppende hart van elke Marokkaanse bijeenkomst.

Te midden van deze opwindende chaos dreigt echter altijd het gevaar van kortsluiting.

Onze kortsluitingen zijn uniek, variërend van kleine, haast onopgemerkte sprankjes tot wervelwinden die je van verre ziet aankomen, beginnend als grijze wolken en uitmondend in een krachtige onweersbui die alles op zijn pad omverwerpt. Maar hé, dat hoort erbij, toch? Het maakt deel uit van onze levendige cultuur, onze passie voor het leven, en onze ontembare geest die altijd op zoek is naar avontuur, zelfs als dat betekent dat we af en toe een paar stopcontacten opblazen.

Maar dan zijn er nog de Moncler Mocro's, het liefst -5 niveau kortsluiters, het soort dat eerst zijn woorden voorbij spreekt voordat een eigen hersencel geactiveerd raakt uit hanengedrag, in een leasebak rijdt en vooral teert op originele ‘Marktplaats ‘collecties. "Hier ben ik, schatje, wanneer gaan we trouwen?" roepen ze, terwijl ze wanhopig hun aandacht proberen te trekken. Maar wanneer een meisje geen aandacht geeft, wordt hun trots gekrenkt en vloeien er scheldwoorden die niet door de beugel kunnen. Zelfs moeders worden onbedoeld betrokken bij deze verbale uitbarstingen, zonder dat ze beseffen dat ook zij een mamma hebben. Het zijn de 'Snelle kortsluitende Kortsluiters', een fenomeen dat we inmiddels hebben gebombardeerd tot een werkwoord in de Marokkaanse Van Dale.

En dan gaat de telefoon. Het geluid davert door de kamer als de Marokkaanse vrouwen die tijdens een bruiloft een geluid voortbrengen dat soms doet denken aan de kreten van indianen. Ik vraag me soms af hoe het komt dat dit geluid zo goed overeenkomt, alsof we plotseling indiaans bloed in onze aderen hebben. Toen ik klein was, hoorde ik het altijd tijdens de gevechten tussen cowboys en indianen in westernfilms, maar ook tijdens Marokkaanse bruiloften. En geloof me, als 50 vrouwen tegelijkertijd dit geluid maken, dan kun je erop rekenen dat je oren een serieuze uitdaging te verduren krijgen. Hier kunnen geen gillende keukenmeiden tegenop. Eén Marokkaanse vrouw produceert minimaal het geluid van tien gillende keukenmeiden, dus je kunt je voorstellen hoeveel decibel er dan door de kamer schalt.

Maar qua decibellen kan geen trancefeestje er tegenop, tenzij Tiësto ineens de remix van DJ Snake's 'Disco Maghreb' opzet. Dan beginnen de heupen te swingen op de Reggadda, een van de Noord-Afrikaanse ritmes die ons helemaal meenemen naar Afrikaanse vibes. Ik denk zelfs dat de buurman, met zijn gezicht als een onweerswolk, zijn bezem tegen het plafond aan het bonken is om ons te laten weten dat we iets te luidruchtig zijn. Misschien moeten we hem uitnodigen voor een feestje, wie weet, misschien verandert hij dan van gedachten over onze bijeenkomsten.

Enfin, pappa neemt de telefoon op. Zijn stem galmt door de kamer, steeds luider naarmate de afstand groter lijkt te worden. "Hoe gaat het daar in Marokko?" schreeuwt hij door de telefoon, alsof zijn stem de 3500 kilometer lange afstand kan overbruggen zonder enige technologische hulp. Ik hoor het gerommel van de zendmasten op de achtergrond terwijl hij probeert er door te komen, alsof hij een kudde brullende Atlasleeuwen moet overschreeuwen om zijn boodschap over te brengen. Maar net op het moment dat hij zijn meest epische verhaal wil vertellen, gebeurt het onvermijdelijke. Een plotselinge, bijna elektrische stilte valt over de kamer. De stem van pappa, die eerst als een opzwepende muziekband door de telefoon klonk, wordt plotseling gesmoord door een elektrisch gekraak. Kortsluiting! Alsof de situatie zelf een grapje met ons uithaalt, wordt de verbinding bruut verbroken. We kijken elkaar aan, een mix van verbazing, humor en een vleugje "typisch pappa" op onze gezichten, terwijl we ons afvragen of onze Marokkaanse telefoongesprekken ooit zullen wennen aan dit soort avonturen.

En dan, als een extra dosis komedie, klinkt er een luid geklop op de deur. Daar staat hij dan, de beruchte onderbuurman, met een gezicht als een onweerswolk en een blik die de stoutste kinderen zou doen verstommen. Hij stapt binnen, klaar om zijn beklag te doen over het geluidsniveau dat zelfs Usain Bolt zou laten struikelen. Maar laten we eerlijk zijn, in de wereld van Marokkaanse kortsluiting, is het de chaos die ons verbindt. Voordat de klachtenstroom echt op gang komt, richt pappa zich tot de klagende onderbuurman met een glimlach op zijn gezicht en zegt: "Salaamu Aleikum, Marhba (welkom), Trek in een overheerlijk Marokkaans theetje?"

En voordat we het weten, schuift ook de onderbuurvrouw aan, klaar om deel te nemen aan onze kortsluitende festiviteiten. En zo, te midden van onze eigen chaos, vinden we verbinding en vreugde, dwars door alle grenzen heen.

In die momenten van kortsluiting, delen we niet alleen geluid, maar ook gelach, thee en de warmte van gemeenschap. Want in onze wereld van diversiteit en dynamiek, zijn we allemaal buren, verenigd door de ritmes van het leven, net als de Oranje Leeuwen en de Marokkaanse Atlasleeuwen op het veld.

cc-foto: Tom Bradnock