Een man met een depressie is nog te vaak een vreemde eend

Zo af en toe heb ik dat gevoel nog wel eens; een vreemde eend in de bijt… Sowieso iets wat min of meer een van de rode draden in mijn leven is. De laatste maanden is mijn kennissenkring (netwerk) behoorlijk aan het uitbreiden. Vooral op het gebied wat raakt aan burn-out en/of depressie, wel of niet werk gerelateerd. Wat ik veel op Facebook(groepen), Twitter en LinkedIn tegenkom is dat ik één van de weinige mannen ben en in veel gevallen de enige als het over openheid bij burn-out en/of depressie gaat.

Afgelopen week heeft het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) de campagne ‘Hey! Het is oké’ gestart. Om depressie bespreekbaar te maken. Een uitstekende zaak natuurlijk die ik van harte ondersteun. Alleen lees ik dat de campagne extra richt op jongeren (13-18 jaar) en jonge vrouwen (18-35 jaar). Hierbij zegt het ministerie dat dit risicogroepen zijn omdat ze wel over hun depressie of depressieve gevoelens willen praten maar het erg lastig vinden om het gesprek daarover te beginnen. Volgens mij is dit juist voor (heel veel) mannen ook een groot probleem. Dit heb ik afgelopen week ook bij Omroep Zeeland gezegd.

Waarom? Het aantal zelfmoorden onder mannen is twee keer zo hoog als onder vrouwen. Hoe komt dat? De vraag stellen is makkelijker dan hem beantwoorden. Ik ga toch een poging wagen.

‘Wij’ mannen leven in een machowereld en vinden dat wij haantjesgedrag moeten vertonen. Mannen hebben over het algemeen (en ik spreek uit ervaring) een andere kijk op het leven en hun rol in de maatschappij. Bij veel mannen heerst de gedachte dat ‘wij’ de kostwinner moeten zijn. Dat ‘wij’ problemen bespreken bij een biertje en dat ze dan voorbij zijn. Dat ‘wij’ niet moeten zeuren en gewoon door moeten gaan.

Veel mannen zijn bang om emoties te tonen vooral omdat dit vaak als zwak en week wordt gezien. Ook durven zij vaak niet om hulp te vragen. Hulp vragen doen ‘wij’ alleen in de spiegel. En ondertussen zak je steeds verder en dieper de (onzichtbare) ellende in.

Diarree Ik weet uit eigen ervaring dat het niet makkelijk is of het je niet makkelijk gemaakt wordt als je jouw psychische (depressieve) emoties toont. Zeker als je in een omgeving werkt met hoofdzakelijk mannen. Hoe vaak is dan niet een reactie: “o ja joh, iedereen heeft wel eens een dipje. Bijna weekend dan kun je lekker uitrusten en er volgende week weer fris en fruitig tegenaan.” Of: “neem een weekje vakantie, kun je goed uitrusten en dan is het wel weer over.” Je kunt jezelf afvragen of je dit ook zegt tegen iemand die diarree (buikgriep) heeft… Vast niet.

Openheid Er worden veel woorden gesproken over de emancipatie van vrouwen. Maar als het over openheid bij psychische ziekten en aandoeningen gaat, is er voor mannen nog een hele wereld te winnen. Dus mannen (natuurlijk ook vrouwen) als je psychische problemen ervaart: praat erover en niet alleen in de spiegel! Zoek iemand, een collega die je vertrouwd, een vertrouwenspersoon in jouw bedrijf (als die er is), een goede vriend of vriendin, huisarts, praktijkondersteuner. Iemand! Blijf er niet mee lopen. Het is juist een teken van kracht én zelfkennis dat je om hulp vraagt.

Op Samen sterk tegen stigma vind je informatie over hoe je eventueel iemand aan kan spreken waarvan je denkt dat hij of zij in psychische nood zit.

Hier vind je meer informatie over de ‘Hey! Het is oké’ campagne.