Mag Patricia Paay zich met jouw maandagavondmissionaris bemoeien?

Sinds ergens vanmiddag circuleert er online een seksfilmpje van Patricia Paay rond op het internet. Collega’s klimmen gretig bij elkaar achter de computer om te kijken. Heel twitter valt over zichzelf heen om slechte grappen te maken en ik voel me er misselijk van worden. Paay heeft geen toestemming gegeven voor de opname en verspreiding van de beelden. Ze heeft ook geen goedkeuring aan ons gegeven om – met onze flauwe ‘what is seen cannot be unseen’ memes – hem te bekijken.

Veel aan seks is grenzeloos, de grens ligt waar jij hem wil hebben. Hoe mannelijk of vrouwelijk je je voelt, hoeveel controle je graag hebt of verliest, op wat voor mensen je valt of hoe avontuurlijk je bent. Je mag het zelf bepalen. Maar een ding is glashelder en vrij zwart-wit: alles mag zolang het tussen volwassenen is en ze er toestemming voor hebben geven. Al het andere is strafbaar.

Hier is geen discussie over mogelijk en hier valt geen millimeter in te verschuiven. Ook niet een heel klein beetje of heel even maar met het puntje. Ook niet als ze dronken was of een kort rokje aanhad. Geen respect hebben voor de lichamelijke autonomie van de ander, betekent dat je een strafbaar feit pleegt. Zo simpel is het.

Maar we vinden het allemaal ineens lachen, gieren, brullen zodra het over Patricia Paay gaat. Want we sturen toch alleen maar een filmpje door op het internet? Het is tenslotte LaPaay, een BN’er die meedeed aan de nationale sekstest, die zich naakt liet fotograferen in de Playboy, die schaamteloos alles deelde in een reality tv-show en er geen geheim van maakt dat ze een vrouw is die van seks houdt. Dan moet ze hier ook niet over zeuren. Toch?

De Britse politie maakte ooit de volgende treffende vergelijking: seksuele toestemming is als een kopje thee. Als mensen geen thee willen, zet dan geen thee voor ze en dwing ze ook niet hem op te drinken. Al drinkt iemand de hele dag door op een terrasje verse muntthee, dan hoeven ze die van jou nog steeds niet op te drinken als ze daar geen zin in hebben. Wie zich kan voorstellen hoe idioot het is om mensen te dwingen om thee te drinken, hoe moeilijk is het dan om datzelfde principe toe te passen op seks?

Als Patricia Paay geen volledige autonomie mag hebben over haar eigen lichaam en seksleven, waarom zou u die dan wel mogen hebben? Omdat zij ervoor kiest om bepaalde kanten van zichzelf publiekelijk te delen, betekent niet dat ze geen recht meer heeft om zelf te bepalen wat er wanneer gedeeld wordt. Zoals Paay ook niets te zeggen heeft over de maandagavondmissionaris van een ander.  Als je mensen alleen seksuele autonomie gunt wanneer je het eens bent met hoe zij die seksualiteit invullen, dan heb je er helemaal niets van begrepen

De gretigheid waarmee Paay nu aan de schandpaal wordt genageld, zegt meer over onze maatschappij en hoe we naar vrouwen kijken, dan over haar zelf. We beschamen haar, maken haar belachelijk, of spreken ons afgrijzen uit. Omdat haar voorkeuren niet de onze zijn of omdat we haar niet aantrekkelijk vinden. Kennelijk hebben alleen vrouwen die passen binnen een bepaalde leeftijdscategorie en die genieten van politiek correcte vanilleseks recht op privacy en lichamelijke autonomie. Nog erger: kennelijk is het belangrijker of mannen er wel of niet opgewonden van raken dan of zij er wel toestemming voor gaf.

Het maken en delen van seksueel beeldmateriaal tegen iemands wil in, blijft een misdaad. Wie geen persoonlijke toestemming heeft gekregen van Patricia Paay om dit filmpje te bekijken en het toch doet, schendt haar privacy en tast haar aan in haar seksuele autonomie. Iedere keer dat er op dat filmpje wordt geklikt wordt een vrouw gedwongen om over haar persoonlijke grenzen heen te gaan. En wat doen wij? We kijken ernaar en lachen erbij. We steken onze duimpjes omhoog, retweeten het en bieden tegen elkaar op voor de hardste grap.

Lachen joh.