Maak je dromen waar als antwoord op een giftige omgeving

Gisteren begon voor een deel van Nederland de zomervakantie. Precies op deze zaterdag kwam mijn zoon Bo in Hoek van Holland aan met zijn fiets na een bijna 4 maanden lange tocht van 7500 kilometer langs de Noordzee. We konden hem volgen via de app Polarsteps, waar hij iedere dag verslag deed van zijn avonturen. Natuurlijk was ik als vader trots op zijn zowel mentale als fysieke prestatie, maar vooral was ik onder de indruk van de manier waarop hij een verlangen, dat hij al jaren had, omzette in de vorm. Hij een eigen droom realiseerde.

Het realiseren van jouw droom is een van de aspecten die ons mens maakt, naast die van het vormgeven van jouw talent, waarmee je een (hulp)vraag van iemand anders beantwoord. Over het vormgeven van je talent schreef ik eerder dit artikel. Zowel je droom als je talent komen in mijn visie vanuit de andere kant van wat wij materie noemen, het zichtbare, het met onze zintuigen waarneembare. Die andere kant is het geestelijke, het onzichtbare, het bezielde, je essentie. In die zin ben ik een filosofisch idealist, die ervanuit gaat dat de werkelijkheid bestaat uit een materiële en een geestelijke aandachtslaag.

Die droom dus is voor mij onderdeel van een geestelijke blauwdruk die in iedere cel van ons aanwezig is en die ons aanzet om als mens te groeien. Een blauwdruk als een soort ideaalbeeld van ons als mens, het beeld waarin je helemaal gezien wordt en tot je recht komt. Als we met onze aandacht naar binnen gaan, kunnen we hier contact mee maken en kan er een verlangen naar boven komen dat gerealiseerd wil worden, zoals bijvoorbeeld de fietstocht van mijn zoon. Ook de manier waarop ik met mijn vrouw nu wonen is een gevolg van een droom die mijn vrouw had en die weer aansloot bij mijn eigen verlangen op een plek te wonen met meer natuur dan stenen.

Het probleem is vaak dat wij helemaal niet zijn opgevoed om onze dromen en verlangens te realiseren. Maar van jongs af aan en zeker in ons onderwijs geconditioneerd zijn om ons aan te passen aan onze omgeving, onze ouders, het systeem en we juist het contact met die droom en verlangen verloren zijn. Er kunnen dan stemmetjes naar boven komen die dat verlangen afkeuren, ondermijnen, onmogelijk maken. We zijn meestal naar buiten gericht en op de goedkeuring van anderen in plaats van dat we onze dromen realiseren en daar ook vertrouwen in hebben. Het leven is meer dan alleen maar werken voor je geld en daar (dure) spullen voor kopen of op een verre vakantie gaan. Omdat je omgeving dat ook doet.

Gelukkig zijn er ook (als je ze wilt zien best veel) uitzonderingen en dat zijn vaak de mensen in onze omgeving die ons inspireren. Persoonlijk ken ik een aantal Tweede Kamerleden, die echt op idealistische basis in de politiek zijn gestapt. Ja, om hun droom te realiseren. Om anderen te geven wat zij zelf in hun leven hebben gemist en daardoor zich hard willen maken voor een betere Jeugdzorg, zoals Faith Bruyning van NSC. Renske Leijten is een ander voor iedereen bekend voorbeeld. Vorig jaar besloot zij afscheid te nemen van de wat zij noemde ‘giftige’ politiek.

De afgelopen week zagen we in de debatten die werden gevoerd naar aanleiding van het nieuwe kabinet hoe dit toxische klimaat eruitziet. En dat is met dit kabinet alleen maar toegenomen, zoals we in alle ontzetting en schaamte hebben kunnen ervaren. Met name de nieuwe minister-president Dick Schoof werd afgebrand, voor de bus gegooid. Notabene door degene die hem zelf heeft aangesteld. Hij werd geïsoleerd, aan zijn lot overgelaten door zijn eigen kabinet en alleen ondersteund door een aantal politici uit de oppositie. Politici die nog wel aandacht hadden voor het menselijk drama dat zich hier afspeelde.

Het punt is dat giftig klimaat vaak bij een persoon begint en dat een belangrijk kenmerk is dat hier niet van geleerd wordt, juist omdat deze persoon chaos, conflict en gif schept. Niet uit is op leren, oplossingen of gelijkwaardige samenwerking. Dit gaat dus niet veranderen. Ook al denkt Schoof, maar ook iemand als Pieter Omtzigt dat als er eenmaal afspraken zijn gemaakt, iedereen zich hier ook aan zal gaan houden. Dat is onwetendheid of kop in het zand. De afgelopen week was in zijn toxische dynamiek slechts de voorbode voor meer ellende. Mijn enige advies aan Dick Schoof zou dan ook zijn; vanuit respect voor uzelf, stap er nu uit. Inderdaad, precies zoals u zelf zei; een marathon levert zeker moeilijkheden op, maar die verwacht je niet de eerste kilometer. Beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald. Het wordt alleen maar erger!

Mensen, ik vind het niet altijd gemakkelijk om hiermee om te gaan. Ik heb ook de neiging om impulsief en uit boosheid op deze onmenselijkheid te reageren, die we in de politiek zien, maar ook op andere werkplekken. Ik denk dat ieder genoeg voorbeelden kent en ooit wel eens slachtoffer is geweest van giftige dynamiek. De kunst is dan om je hierin niet te laten meezuigen, maar gefocust te blijven, gericht te zijn op waar je binnen je eigen bereik invloed op hebt. In dit geval, stap eruit, heb niet de illusie dat de andere partij bereid is tot wederkerigheid. Die ander is juist gericht op het kapot maken van anderen, op chaos en conflict. Dus uit eigenwaarde en zelfrespect, stop ermee en zoek een omgeving die jou wel ziet en waardeert.

Maar vooral en dat lijkt het beste antwoord in deze tijd van chaos; realiseer jouw droom. Dus mijn voorstel en uitnodiging voor deze vakantie is dat je jouw vrije tijd neemt om contact te maken met jouw droom en jouw verlangen. Maak bijvoorbeeld een collage van jouw meest ideale wereld, of jouw meest ideale dag. Hoe zou je willen dat je leven er over 5 jaar uitziet? Leuk om samen met je vrienden of gezin te doen. Dat is een opdracht die ik ook met mijn dagbestedingsdeelnemers doe. En ga deze droom dan realiseren. Neem deze serieus. Het kan een vorm zijn voor jou alleen, zoals een fietstocht van 7500 kilometer, maar ook een verlangen dat je samen met anderen vormgeeft. Een heel mooi en aansprekend voorbeeld zag ik pas in de documentaire ‘We are the thousand’, waarvan hier de trailer. Met het realiseren van persoonlijke dromen, van het meest ideale beeld van ons leven of de wereld, maken we de wereld beter, mooier en menselijker. Dat is een antwoord op de toenemende polarisatie en toxiciteit, zoals we die helaas zagen in de Tweede Kamer vorige week.