Links conservatisme is noodzaak

Jacques Monasch heeft steun in de rug nodig om een links–conservatieve politieke beweging te starten. Dat is niet vloeken in de Linkse Kerk, het is het openbaren van een voedingsbodem waar geoogst mag worden. Sociaal, veilig, groen en realistisch. Nieuw conservatief-links.

Zolang er zoveel armoede is bestaan er linkse idealen De sociaaleconomische begrippen links en rechts zijn springlevend, evenals een conservatief of progressief beleid. Het lijkt verleden tijd om in deze begrippen te denken omdat de vrije markt en een liberale politiek zo allesoverheersend lijken. Er zijn slechts relatieve verschillen tussen de middenpartijen VVD, CDA, PvdA en D66. Zelfs GroenLinks is vanaf de jaren Halsema in dit middensegment terecht gekomen.

Wie durft echter te zeggen dat een sociaaleconomische linkse politiek dood is als er 1,3 miljoen armen zijn, waaronder 600.000 mensen die al langer dan 3 jaar in armoede verkeren? Of dat een progressieve of conservatieve kijk op ethische en culturele kwesties er niet toe doet? Ze zijn juist bepalend voor de toekomst van nieuwe generaties.

Ideologieën en stromingen bepalen nog steeds het politieke landschap. Inkomen, arbeid, economie, milieu, dierenwelzijn, identiteit, zorg, overheidsinvloed, cultuur, kunst en onderwijs, de keuzes die gemaakt worden zijn beslissend voor het leven van miljoenen mensen en dieren, en ook voor natuur en milieu.

De elf brillen om naar de werkelijkheid te kijken De werkelijkheid bestaat niet. We kijken naar de samenleving door diverse brillen. De elf maatschappelijke projectiebrillen die we kunnen op- en afzetten: de morele, de economische, de wetenschappelijke, de religieuze, de politiek-ideologische, de sociaal-culturele, de sociologisch-historische, de juridische, de ecologische-biologische, de filosofische en de psychologisch-persoonlijke (eigen ervaringen).

Hoe we oordelen hangt af van de bril of brillen die we opzetten. En deze elf brillen zijn allen ideologisch gesneden. Hoe we kijken door de bril is afhankelijk van de ideeën die worden aangehangen. Ook of we luisteren naar andere argumenten.

Problemen in de samenleving zijn pas een werkelijk probleem als een substantieel deel van de bevolking erkend heeft dat er sprake is van een probleem. Dan noemen we het sociale problemen. Dan kijkt een meerderheid door dezelfde bril en wordt een latent probleem een sociaal probleem.

In iedere discussie is de bril die iemand opzet voor een belangrijk deel zijn uitgangspunt, opvatting, visie en missie. Het kijken wordt gekleurd door een selectie te maken uit kennis, informatie en argumenten. Of er een linkse, rechtse, progressieve of conservatieve meerderheid bestaat is bepalend voor individueel leven.

Er kunnen problemen zijn, groot van aard en omvang, en toch worden deze niet gezien. Andere problemen kunnen naar aard en omvang klein zijn en vervolgens uitgroeien tot grote en heftige debatten.

Waarschijnlijk is er het voorbije jaar niet zoveel geschreven over huiselijk geweld, kinderverwaarlozing, oudermishandeling en dierenleed als over immigratie, integratie, zwarte piet en Donald Trump. Of de veelheid aan tekst over Brexit, de financiële markten en Erdogan en de Gulenbeweging. Andere problemen zijn uit het zicht verdwenen.

Links is levensmoe door de verleiding van neoliberale economisch beleid Links is niet ten onder gegaan aan rechts beleid. Progressieve thema’s hebben het niet verloren van conservatieve.  Populisme van rechts – eigen belang- lijkt in de vechtring te staan met neopopulisme – elitair neerkijken op de ‘onderbuik’ van het volk.

Zo lijkt links ten onder te gaan aan interne verdeeldheid, morele hoogdraverij en het te veel flirten en liefkozen van de rechtse verleiding om alleen met een economische en financiële bril naar Nederland (en Europa) te kijken.

Het debat binnen de PvdA is net zo springlevend als de kansen van Hillary Clinton om alsnog president te zijn van de Verenigde Staten. Een fractieleider en de vicepremier, die beiden verantwoordelijk zijn voor het neoliberale beleid van de afgelopen jaren, gaan met elkaar in politieke oud rode huiskamers het intellectuele schijndebat aan om weer een verkiezingsnederlaag te incasseren. Want allebei hebben ze geen enkel idee waarom kiezers weg zijn gelopen van de oud partij van Den Uyl en andere werkelijke sociaaldemocraten.

SP is bij alle issues onzichtbaar Ook van de SP is niet veel te verwachten. Na het heengaan van vader Marijnissen is het socialistische ideeënbolwerk nog meer onzichtbaar gesloten dan het ooit was. De dochter kan mogelijk in papa’s voetsporen treden, maar de koers, de oppositie en de aanwezigheid van Roemer en de zijnen lijken meer op een parade van onder de kalmeringsmiddelen zittende goddeloze Messiaanse patiënten dan op een herboren elan van strijd om het torentje en pluche.

Links hangt in de touwen. Jesse Klaver en de Groenlinksers, daar moeten de linksprogressieven het van hebben en misschien een beetje van de jonge en oudere jongeren die studentenliberalen heten en die zich rond Alexander Pechtold hebben verenigd. Een kabinet van VVD, CDA, D66 en GroenLinks – met misschien een rol voor 50PLUS – staat al weer in de steigers. Rutte gaat fluitend de verkiezingen in. Neo Liberaal 2.0 komt naar ons toe. Links is kansloos.

Linkse thema’s zijn niet dood Terwijl linkse thema’s meer dan ooit de gemoederen verontrusten. Linkse thema’s zijn niet dood omdat rechts deze eeuw aan de macht is. Het gaat nog steeds om armoedebestrijding, zorg, werkgelegenheid, inkomensverdeling en sociale zekerheid. De tweedeling in Nederland (en Europa) is groter dan ooit, er zijn spanningen tussen bevolkingsgroepen en zorgen om veiligheid die niet met hard geschreeuw weg kunnen worden gewoven.

Daarnaast spelen er de sociale en groene thema’s. Hoe om te gaan met integratie en identiteit, de dreiging van de klimaat- en voedselcrisis, en ook de ethische kwesties als levensbeëindiging, dierenwelzijn en zingeving. Of wat te denken van de bestuurshervormingen, vragen over referenda, nieuwe democratie en de macht en onmacht van staten en instituties.

Conservatief en links: het kan Links-conservatieven moeten nu hun heil – vaak met tegenzin zoeken – in het rechterveld van de politieke arena of zij blijven – met grotere tegenzin, hoopvol hangend – bij de klassieke partijen. Maar de PvdA en de SP hebben na een zinvol bestaan niet meer de kracht en wil om problemen in de samenleving aan te pakken.

Er is een electorale zee van ruimte in het links–(cultureel)conservatieve deel van de politiek. Een variant op de Fortuynrevolutie. Niet alleen meer het geschreeuw van rechtspopulisten – daar hebben we drie Nationale Toppers van (Wilders, Roos en Baudet) of linkse neo-populisten van PvdA, D66, Denk en Partij voor de Dieren. Waarbij VVD en CDA buiklachend kijken naar de ‘concurrenten’.

Niet weer een nieuw klein belangenpartijtje met kans op een paar zetels. Daar hebben we er wel genoeg van. De sprekers voor de eigen bühne met de unieke belangen en unieke manier van compromisloos handelen.

Monasch kan met een nieuwe politieke beweging links-conservatief Nederland aanspreken. Er liggen ruim 30 zetels in dit deel te wachten. Als Jacques het niet doet dan komt er wel een ander en de vraag is of dat een betere zal zijn. Waarom niet nu?

Linkse traditionele politiek, met een groen vooruitstrevend karakter, luisterend naar mensen als het gaat om integratie, veiligheid en identiteit en bereid zijn om politiek- bestuurlijke hervormingen door te voeren. Alternatieven geven die haalbaar, gedragen en wenselijk zijn.

Wachten op de herrijzenis van de PvdA en de SP is als kijken naar een debatwedstrijd die in stilte sterft terwijl het volk goede zorg, banen en huizen in veilige groene buurten wil. Dat is geen onderbuikgevoel, het zijn normale wensdromen van gewone mensen. Een links- conservatieve richting om weerstand te bieden aan eenzijdige belangenpolitiek, rechtspopulisme, economisch liberalisme en in zichzelf gekeerd elitair links.