LINDA gaat met 'lekker body positief' aan de haal

Vorige week bracht LINDA magazine de cover voor het “lekker body positief” nummer naar buiten. Bij het horen van de titel van dit nummer werd ik al enigszins huiverig. De LINDA heeft een verleden met het verheerlijken van maatschappelijke problematiek. Denk bijvoorbeeld aan de cover met een zoenende Anna Nooshin en Monica Geuze van een paar jaar geleden.

Ook voelt de augustus-editie meteen al hypocriet aan. Het blad spoort al sinds zijn begindagen vrouwen aan om te diëten. En geeft tips over hoe je je slanker kan kleden. Maar stiekem hield ik toch hoop op een volle vrouw die het voorblad zou sieren. Misschien werd dit de redemption waar ik stiekem op hoopte? Helaas, niks bleek minder waar. Pronkent op het voorblad staat Linda de Mol, een slanke witte vrouw, in bikini.

Enerzijds is het heerlijk om te zien dat een vrouw van middelbare leeftijd haar lichaam nog zo viert. Maar aan de andere kant steekt het bij mij, en vele anderen, om LINDA te zien shinen voor een movement die niet de hare is.

Om even te beginnen met een kort lesje geschiedenis: de body positivity movement is gestart om dikke, gekleurde, vaak ook queer, vrouwen te vieren. En bestaat al zolang we modern activisme kennen. Dit label is dus niet bedoeld voor vrouwen met een maatje 40 en een beetje striae. Maar vooral voor de vrouwen die door hun lichaam nog dagelijks onderdrukking ervaren.

Denk hierbij aan de strijders die nog vaak genoeg “Eet eens wat minder!” of “Ga een keer sporten!” nageroepen krijgen. Of die naast een sportschoolabonnement ook nog een dieet krijgen aangesmeerd. “Wat goed dat je hier komt om af te vallen!” De vrouwen die onzichtbaar worden gemaakt omdat hun maat niet in kledingwinkels te vinden is. “Maat 50 staat wel op de website hoor!”

Iets wat hogelijk pijnlijk is. Mag ik niet gezien worden? Mag ik hier alleen zijn als ik slank ben? Of in ieder geval de ambitie heb om slanker te worden?

Vrouwen die op het hart gedrukt wordt dat uiterlijk niet belangrijk is in de liefde, en dat er op elk potje echt wel een dekseltje past. Vrouwen waarvan geacht wordt dat ze niet sexy zijn. Het voelt dan ook bijna parodistisch om over deze vrouwen heen te stappen en een conventioneel mooie vrouw op de voorkant te plaatsen.

Ook de inhoud van het blad laat te wensen over. Er is geen enkele pagina besteed aan het activisme waar het nummer naar is vernoemd. Het is pijnlijk om te zien dat zo’n grote outlet de stem van de dikke vrouw compleet overschreeuwt en verkeerde informatie verspreidt. Deze community is gebouwd op zelfacceptatie. Voor de kinderen die niet in kinderkleding pasten, voor de tieners die huilend in pashokjes hebben gestaan, voor de vrouwen die dachten nooit liefde te kunnen vinden. Maar die desondanks dit alles toch van zichzelf zijn gaan houden. Het happy “Iedereen is mooi zoals hij is!” beeld dat wordt geschetst, doet afbreuk aan het achterliggende leed.

Dus laten we met z’n allen afspreken dat elk lichaam gevierd mag, of sterker nog moet , worden, maar dat we de body positiviteit overlaten aan de dikke vrouw.