Lijkt het echt zo op elkaar?

Het lerarentekort rijst de pan uit. Het tekort aan goed zorgpersoneel idem. Het verzuimpercentage in het onderwijs is relatief gezien hoog. Het verzuimpercentage in de zorg is hoog. Het imago van beide beroepssectoren is nou niet je van het. Leerkrachten krijgen als het even tegenzit, boze ouders over de vloer die je voor het minste geringste aanklagen of op andere onprettige manieren bedreigen. Medewerkers in de zorg worden gewoon op hun bek geslagen of op andere manieren lastig gevallen wanneer zij hulp/zorg willen verlenen. De zorg krijgt voor de tomeloze inzet in deze coronacrisis een ‘bonus’. Je moet er wel even op wachten en vooral dankbaar zijn. Het onderwijs krijgt er na te lang onderhandelen ook wat bij in salaris en wordt eveneens geroemd om zijn inzet tijdens de lockdowns. Wat gebeurt hier en welke parallellen zien we?

Vaak roep en schrijf ik dat de onderwijssector een te brave, volgzame sector is. Gechargeerd, we protesteren met liedjes en we roepen leuzen over dat Arie het onderwijs in het Slob heeft gebracht. Vervolgens wordt ons wat toebedeeld en moeten we blij zijn met wat we krijgen. Maar, met een strenge blik vanuit het ministerie, want we moeten de leerachterstanden met dit geld ook inhalen. Daar hebben we 2 jaar de tijd voor gekregen. Hoe meer ik kijk, luister en lees wat er zich al langere tijd in de zorg en het onderwijs afspeelt, hoe meer ik de parallellen lijk te zien. De zorg, net als het onderwijs ook zo’n sector waar vanuit liefde voor de patiënt/cliënt/bewoner/deelnemer/enz., alles in het werk wordt gesteld om deze te helpen. Waar het in het onderwijs uiteraard om de leerling gaat! Met te weinig handen, te veel regelgeving en te weinig aanzien. Ook in de zorg is het punt gekomen dat het niet langer meer kan op deze manier. Zeker met deze telkens langer durende coronacrisis/pandemie, wordt pijnlijk duidelijk dat de zorg kraakt, piept en bijna omvalt.

Ligt deze toekomstige ramp dan aan het systeem? Net als bij het onderwijs? Moet het rigoureus anders? Natuurlijk is het van groot belang om de systemen van waaruit zowel het onderwijs als de zorg werken, altijd kritisch onder de loep te nemen. Dat is een vanzelfsprekendheid en onze plicht vanuit de beide beroepssectoren. Zowel het onderwijs als de zorg evolueert en dat betekent dat het systeem daarin mee moet evolueren. Of dat genoeg gebeurt, dat is in dit stuk niet wat ik wil belichten.

Wat ik vooral wil benadrukken is wat er vanuit politiek Den Haag altijd in woorden wordt bevestigd. Het onderwijs en de zorg zijn van primair belang om een welvarend land als Nederland, toekomstbestendig te maken en te houden. Mooie woorden, waar blijven de daden? Waar blijft het excuus dat beide sectoren al jarenlang uitgehold zijn? Dat er regelgeving is bedacht die vanuit ivoren torens wordt uitgerold? Dat het imago, mede door politiek Den Haag is gedaald? Dat het echt ontoelaatbaar is om onze zorgmedewerkers en leerkrachten in elkaar te laten slaan en te laten bedreigen? Om vervolgens te roepen dat het niet kan en dat er opgetreden gaat worden? Daarnaast is het toch zo dat in een welvarend land als Nederland er altijd geld moet naar deze essentiële sectoren? Geld om het beroep financieel aantrekkelijker te maken, voor ontwikkeling en voor kwaliteit? En natuurlijk spelen de beide sectoren hier zelf ook een belangrijke rol in.

Lieve hardwerkende mensen in deze sectoren. Hoe gaan wij zorgen dat het verandert? Hoe kijken jullie naar deze te lange, neergaande spiraal en wat wordt onze eerste stap naar anders? Waar pakken wij onze verantwoordelijkheid en wat hebben we nodig?