Lieve vrede

Er was ijs, er was zon en muziek, koek en zopie werden met steekkarretjes van het winkeltje het ijs op gereden en jongens en meisjes draaiden in grote rondjes om elkaar heen. Iets verderop draaide een groep jongens van 13 om een groep jongens van 8.

Eentje werd eruit gepikt. Die had een sneeuwbal te veel op een vriendje gegooid. Grote broer werd erbij gehaald. De andere 8-jarigen kozen eieren voor hun geld; zochten de beschutting van hun eigen familie. De moeder van de uitverkorene bracht net haar kleintjes huis. Het pesten begon.

Het eindigde met een snikkend joch van 8 op de rand van de vijver. Uren later pas vertelde hij thuis wat er was gebeurd. Niet uit zichzelf. Hij zou het liefst er nooit meer aan hebben gedacht, laat staan erover hebben gepraat. Wie vertelt er nou dat je de ene ijsbal na de andere tegen je kop kreeg en bleef lachen – want je laat je niet kennen. Dat je werd gesopt, gezeept, uitgescholden en geslagen. Dat je je vrienden vroeg om je te helpen en dat ze zijn weggeschaatst. De vernedering gaat in een diep donker laatje om er nooit meer naar te kijken. Alleen had iemand zijn moeder gebeld.

De volgende ochtend, de ogen nog dik, schaatste hij achter zijn vader aan. Op het ijs stond de jongen van 13, we noemen hem R.

“Hee R, kom eens even.”

R schaatste hard weg. Vader schaatste achter R aan. R was 13 en snel. De vader dacht dat zal mij niet gebeuren, hij zette een tandje bij en stopte de jongen van 13. Die rukte zijn arm los.

“Klootzak, blijf met je poten van me af.” “We wilden even vragen wat er gisteren gebeurde?” “Flikker op.”

En weg was R weer. Naar zijn huis. Vader en zoon erachter aan. Vader was niet thuis, moeder was niet thuis, zoon schreeuwde vanachter een raam. “Wacht maar, morgen verzamel ik 20 jongens en dan nemen we je zoon te pakken.”

De jongens wonen in dezelfde wijk. De vader belt de moeder. Die hoort het verhaal aan. Ze zal het er met haar zoon over hebben, antwoordt ze. Wat haar zoon erover te zeggen heeft is onbekend. De moeder laat niks meer horen.

R heet geen Rachid maar Roman. Zijn moeder draagt geen hoofddoek en tentjurk maar iets als King Louie. Zijn vader is geen ongeschoolde arbeider maar hoogopgeleid. Het gedrag dat wij stereotiep vinden voor kutmarokkaantjes is zo Hollands als haring. En die Hollandse ouders, of ze nou geboren zijn in Rabat of Broek in Waterland, corrigeren hun kinderen niet. Allebei doen ze dat om dezelfde reden: om altijd de lieve vrede te bewaren, thuis. Want thuis is niks aan de hand, alleen over de samenleving maken we ons zorgen.

**

Roman heet in werkelijkheid geen Roman – om de lieve vrede.

Verscheen op het weblog van Marcia. Volg Marcia op Twitter