Lieve Irmak, de tranen kennen geen afkomst

Lieve Irmak,

Ik zal je eerlijk vertellen, ondanks mijn schrijverschap vind ik het moeilijk om een beginzin op papier te krijgen. Door de verbijstering weigeren mijn hersens dienst. Jouw dood is een feit en ik weet wel dat we uiteindelijk allemaal sterven en dat er weer nieuwe kinderen geboren zullen worden. Maar voor jou kwam de dood veel te vroeg, je was nog maar 15 jaar. Je had net als alle andere kinderen dromen, maar beton en stenen van ingestorte huizen en flats hebben jou van je familie en je lieve vader afgepakt. De liefde van jouw vader voor jou is zo groot dat hij ondanks al die tonnen beton op jouw lichaam weigerde hij jouw zachte handen los te laten.

Lieve Irmak, niet de aardbeving maar de muren en stenen van al die flats en gebouwen hebben jou van je lieve papa afgepakt. Ik hoor je vragen: “Hoe kon dit gebeuren? Waarom stortte alles in? Zijn er mensen die zich verantwoordelijk voelen voor deze ramp, voor mijn dood en die van tienduizenden anderen? Of klinkt het zoals altijd “Kaderlerinde varmis, Allahin takdiri, het was haar lot, Allah heeft het zo gewild”? Nee, dat was niet jouw lot, lieve Irmak. De huizen en flats waren veelal niet gebouwd om tegen aardbevingen bestand te zijn en ik ben bang dat niemand van de verantwoordelijken daarin schuld zal bekennen.

Misschien weet je het niet of juist wel, maar sinds 7 februari 2023 kennen miljoenen mensen jou en jouw lieve vader Mesut Hancer dankzij AFP-fotograaf Adem Altan.

Weet je wat ik ook hartverwarmend vind? Landen die de Turkse regering als vijand ziet, zoals Israël, Griekenland, Armenië, Koerdistan, en Europa hebben massaal geholpen en helpen nog steeds. Hiermee laten ze zien dat het niet waar is wat altijd wordt beweerd.

De tranen kennen geen afkomst
De tranen kennen geen kleur
De tranen kennen geen leeftijd
De tranen kennen geen verschil

Lieve Irmak, Rust in vrede

Isiklar icinde uyu

Celal Altuntas