Lieve Hugo

Beste meneer de jonge, of mag ik “Lieve Hugo,” zeggen? We kennen elkaar niet, maar ik ben één van de jongeren die zijn leven een dikke onvoldoende geeft sinds de corona-crisis.

Het was naïef, maar toen u aankondigde dat er een denktank werd gestart omdat de overheid eindelijk begon te zien dat mijn generatie dit niet meer kan, had ik oprecht hoop.

Mijn lichtje was dan al gedoofd, maar misschien kon het waakvlammetje van sommige leeftijdsgenoten nog aangewakkerd worden. Er was eindelijk uitzicht op perspectief, perspectief waar ik al een jaar op hoop. Perspectief waar zelfs een atheïst voor bidt.

Lieve Hugo, ik ben namelijk enorm bang. Mijn vrienden zijn bang. Want hoe gaan we ooit onze studieschulden kunnen afbetalen als de arbeidsmarkt is ingestort? Hoe gaan we ooit een dak boven ons hoofd kunnen vinden als de huizenmarkt nog slechter wordt?

Als sinds de basisschool werd mij verteld dat dit de leukste jaren van mijn leven gaan zijn. Dat ik nu het meest moet genieten, want het leven gaat hierna nog best pittig worden. Maar ik kan mij bijna niet voorstellen dat het leven nog zwaarder gaat worden. Dat wil ik me eigenlijk niet eens inbeelden, want ik zie niet hoe ik mezelf dan nog moet redden.

Vriendengroepen vallen uit elkaar omdat ze al een jaar niet samen zijn geweest. Er worden duizenden euro’s schuld gemaakt om naar video’s te kunnen kijken. We worden niet meer verliefd, en vallen langzaamaan net zo stil als de straten van de stad na 9 uur.

We kunnen niet sporten. We kunnen niet naar de bieb. We kunnen ’s avonds niet eens meer een blokje om omdat de muren van onze overpriced kamers op ons af komen. Maar klagen doen we weinig, het is immers geen oorlog. En jongeren zijn niet kritisch, maar ondankbaar, dat weet iedereen.

U heeft ons leed afgedaan met “Jongeren kunnen hulp zoeken.” Maar hoe kunnen we hulp zoeken als de wachtlijsten zelfs na poging tot zelfdoding nog maanden lang zijn? Waar blijft ons perspectief?

De eerste golf was schijnbaar onze schuld, de tweede ook. Maar wij zijn het die door de stroming naar onder worden getrokken. Er is geen land in zicht. Er komt geen reikende hand. De overheid stuurt misschien een reddingsboot. Maar wel als je eerst zelf aan de bel hebt getrokken, en maandenlang hebt gesparteld. Met een beetje geluk is na een paar jaar intensieve hulp eindelijk het water weg uit je longen.

Lieve Hugo, dit is geen aanstellerij maar een brandbrief. Denk wat meer aan ons.