Liefde is wijs, haat is dwaas

De mannen van VI en John de Mol laten zich duidelijk niet kennen. Erger nog: ze denken dat zij de moraalridders zijn. Voorvechters van het vrije woord. Tegelijkertijd pretenderen ze dat er tegenwoordig ‘niets meer gezegd mag worden’.

Niemand kan een Johan Derksen uitleggen dat zijn uitspraken door vrouwen – en veel mannen – als onprettig worden beschouwd. Dat het extreem pijnlijk is om te zien hoe zulk gedrag op nationale tv uitgedragen wordt, zonder enige tegenspraak. De mensen die kijken hebben er blijkbaar geen problemen mee, want die zijn al tijden fan van VI of ze letten niet op. Soms weet u niet dat de keuken in de fik staat totdat de buren de brandweer bellen, denk ik dan maar. 

We weten niet eens of hij wat hij bekende echt gedaan heeft maar dat maakt voor het publieke debat inmiddels ook niet meer uit. Mensen roepen op tot cancelen – iets wat in de praktijk zelden zijn vruchten afwerpt. We gaan ervan uit dat wat hij zegt waar is, want we denken hem te kennen. Zal ik wat verklappen? Dat doen er maar weinig. Onderzoek van het OM zal uitwijzen of het echt gebeurd is en in welke hoedanigheid. Tot die tijd kunnen we enkel gissen. Storend is wel dat dagelijkse verkrachtingszaken vaak niet door de ballotage komen, Derksen geniet in die zin van een voorrangspositie - het luidste kind in de klas. 

Het gaat ook niet om de persoon Johan Derksen. Zijn publieke gedrag is de omlijsting van het grotere plaatje: de zeven vinkjes man, die iedereen zo heeft leren haten. Misschien is Derksen een ras provocateur of hartstikke seniel. Het staat u vrij om over de redenen van zijn uitspraak te speculeren. Zeker weten doet u het namelijk niet. 

Tegenwoordig is men erg goed in hokjesdenken. Voor een samenleving die pretendeert vrijheden te waarborgen is dat enorm pijnlijk. Discussie voeren in het huidige publieke debat kan dan ook worden vergeleken met een bezoek aan Artis. Op gepaste afstand kijkt men naar de exoten in gevangenschap. Ze zijn anders dan wij en daarom vinden we hen raar of interessant. Laten we bij onszelf te rade gaan. Kijken we naar hen voor vermaak en ontspanning? Of willen we ons meer liefde en respect voor een onbekende aanmeten? 

Britse Filosoof Bertrand Russell (voorvechter voor sociale vernieuwing) werd in 1959 gevraagd naar zijn opgedane ervaring in het leven en zijn lessen voor de toekomst. Waarop hij antwoordde met – en hier wil ik graag mee eindigen: ‘Liefde is wijs, haat is dwaas. In deze wereld, die steeds nauwer met elkaar verbonden is, moeten we leren elkaar te tolereren; we moeten leren ermee om te gaan dat sommige mensen dingen zeggen die ons niet bevallen. Alleen op die manier kunnen we samenleven en als we samen willen leven en niet samen willen sterven, moeten we een soort naastenliefde en een soort verdraagzaamheid leren, die absoluut noodzakelijk zijn voor het voortbestaan van het menselijk leven op deze planeet.’