Liefde

Het idee voor dit stukje is geboren met de term ‘weigerambtenaar’. Het woord heeft mij aan het denken gezet over de liefde. Waarom willen mensen trouwen? Je trouwt met iemand waar je van houdt, althans dat is de bedoeling. Het is de bedoeling dat je die persoon zelf kiest. De liefde kent geen weigeren.

Je trouwt niet omdat je het ouderlijk huis wilt verlaten, niet omdat je vrienden trouwen en jij niet achter kunt blijven, niet omdat je ouders eindelijk kleinkinderen willen en duizenden andere redenen die aan het trouwen worden gekoppeld. Juist de mensen die gelovig zijn vallen terug op dit soort excuses om te trouwen. Ik heb moslimmannen horen zeggen, mijn ouders wilden dat ik met haar ging trouwen. Ik kende haar van de vakantie. 

Of een meisje zegt: “Het was thuis niet meer uit te houden, mijn vader was nog al streng, religieus ook. Ik had het met ze gehad en John was mijn redding.” De liefde is geen redding.

Het gaat niet zoals je het altijd gedacht had. Je wordt verliefd op dat mooie Egyptische meisje dat je in die studiezaal ziet zitten. Je observeert haar dagen achtereen. Je volgt haar stappen. Bestudeert hoe ze haar pen vasthoudt. Hoe ze kletst met haar vrienden. Je wordt verliefd. Zij is Egyptisch en jij Nederlands. Je dagdroomt over haar billen. Over haar hals. Hoe kun je haar aandacht trekken? Het lukt je, maar dan zegt zij: “Ik zie het niet zitten. Jij en ik zijn anders. Ik kan niet verder met je. Jij bent Nederlands.” De liefde discrimineert niet.

“Ik wil dat je moslim wordt als wij gaan trouwen. Als je dat niet voor mij over hebt, dan zijn we nu klaar. Het is over. Dit samenwonen vind ik ook maar niets. Ik wil dat je je laat besnijden.” Jou maakt het niet uit. Jij bent ongelovig. Jij houdt van haar. Als je haar daarmee gelukkig maakt, waarom niet? Je wordt moslim voor haar, maar diep in je hart weet je dat liefde niet dwingt. 

Jij weet dat hij het is, waarmee je wilt trouwen. Hij is de man van je dromen. Je wilt met hem trouwen, maar je durft nog geen aanzoek te doen. Met je vrienden praat je over hem. Je weet dat je ouders het niet goed gaan keuren, die verwachten dat je nog met een leuk griet thuis komt. Eigenlijk kan het je niets schelen wat zij denken. Jij wilt met hem trouwen. Zeker na de gebeurtenis met je vriendin. Zij wilde trouwen met een man, had een bruidsjapon uitgezocht en jij was erbij, maar hij die schoft, blies twee weken voor de bruiloft af. 

“Mannen trouwen nooit uit vrije wil, ze willen genieten zolang het kan”, hoor je je vriendin zeggen. “Zo moeten wij ook zijn.” Je weet dat ze gefrustreerd is, want jij bent zelf ook een man.  Liefde kent geen geslacht. 

P.S.  Ik houd van je.  

P.P.S. Ik heb gediscrimineerd.