Let the games begin

Rutte beweerde een paar weken terug nog dat sport en politiek niets met elkaar te maken hadden, ik mag hopen dat hij daar – al is het uit politieke overwegingen – van terug is gekomen. Ik zou het zelfs om willen draaien: de Olympische Winterspelen hebben niet eens zo heel veel met sport te maken.

Kijk naar de samenstelling van de sporten. Het moet lastig zijn om iemand op aarde te vinden die trouw volger is van werkelijk alle Olympische wintersporten. Iemand die zowel dol is op jeu des boules op ijs, verschillende vormen van bobsleeën, ijshockey, schaatsen, langlaufen (al dan niet met schietonderbreking), ijsdansen en alle vormen van met latten of planken van een berg afdalen. Al deze sporten zijn wél prachtig politiek te verdelen over alle landen waar wereldwijd aan wintersport wordt gedaan.

Winnen is belangrijker dan meedoen Bij de zomerspelen zie je het nog beter. Een wielrenner wint dan liever De Tour en een tennisser Wimbledon. Een honkballer de Worldseries, een basketballer de NBA en een voetballer het WK. Maar voor alle andere sporters is een Olympische gouden plak het hoogst haalbare. Dat heeft zo’n sport of sporter niet bepaald, maar een complex politiek systeem rond de Spelen.

Dat korfbal geen poot tussen de IOC-deur krijgt en beachvolleyball inmiddels volwaardig deelneemt, is uiteraard ook puur politiek. Winnen is óók bij zo’n lobby belangrijker dan meedoen.

Het is in wezen een soort Songfestival met regionale sporten in plaats van folkloristische liedjes. Zonder televoting ook. Niet de grote winnaar organiseert het gebeuren de volgende keer, maar dat wordt – uiteraard – ook bepaald door een gewichtig politiek systeem.

Afstand Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op het gebeuren. Ik kijk er al naar uit om een Nederlandse commentator bij het schansspringen enkel iets over de afstand en de wind te horen roepen, terwijl een zap naar Duitsland leert dat het juist een zeer volle, ingewikkelde sport is. Met verschillende lichaamshoudingen, statistieken en ondoorgrondelijke aerodynamica.

Ik weet ook al dat ik tijdens ‘ons’ schaatsen weer ga  zappen naar de BBC, een terugkerend hoogtepunt (als ze het al live uitzenden). Waar ze dan niets anders kunnen dan rondetijden en tussentijden opnoemen en uit armoe maar weer over die vreemde pakken beginnen. Dat Babylonische feestje van het verlaten van de eigen sportfolklore, daar kijk ik erg naar uit.

Wat wel minder mag van mij is de overtrokken aandacht voor de medaillespiegel. Die serieus nemen is de almachtige politiek teveel gelijk geven. Als kaatsen en boomstamwerpen op het programma hadden gestaan, dan hadden Friesland en Schotland ook hoge ogen gescoord – plus natuurlijk wat Aziaatsche landen die er plots wat geld in hadden gepompt, om daar dan wonderwel ook opeens goed in te worden.

Die spiegel heeft uiteraard nog het allerminst met sport te maken. Het is juist de meest schaamteloze vorm van politiek.

Bovenmenselijk De prestaties van de sporters wil ik hier overigens niet bagatelliseren, zij zijn juist de enigen die wel puur en alleen met sport bezig zijn. Het is deel van hun bovenmenselijke prestaties om het onvermijdelijke politieke spel compleet te negeren.

Maar voor Rutte is het dus juist het uitgelezen podium om zijn werk te doen. Het is ervoor gemaakt. Wat moet hij er anders? Hij is er nu toch. Prachtig dus dat hij wat minuten met Poetin krijgt toebedeeld. Een uitgelezen kans om de Russen te feliciteren met hun Winterspelen in het subtropische Sotsji.

Wat je er ook van mag vinden, het evenement organiseren is een politieke meesterzet. Een compliment is dus zo gemaakt als binnenkomer, zodat er vervolgens vlekkeloos over kan worden gegaan op een nog belangrijker politiek thema: schendingen van mensenrechten. Dat kan geen enkel volk tot z’n folkloristische gebruiken willen hebben.

Let the games begin – or the politics.