Lessen uit de handleeskunde voor een constructief debat

Voor mensen met een lus van kritiek voelt een opmerking of kritische noot al gauw letterlijk alsof ze een schop tegen hun schenen krijgen.

Tijdens het kijken naar de algemene politieke beschouwingen vanmorgen moest ik denken aan iets wat ik in de afgelopen jaren heb geleerd en dat wil ik nu met u delen. - Met een kleine noot vooraf, want de kans dat u straks met uw ogen gaat rollen en bevestiging ziet dat deze kunstenaar er vreemde ideeën op nahoudt is reëel, but hear me out.

Ik ga dit inleiden. Jaren geleden keek een huisarts mij verschrikt aan toen ze de binnenkant van mijn handen bekeek. Er was daar namelijk iets te zien waar baby's direct na geboorte op worden gecontroleerd en wat een aanwijzing kan zijn voor het Syndroom van Down: in mijn beide handen een simiaanlijn.

Een simiaanlijn is een horizontale lijn in de volledige breedte van de hand, daar waar bij de meeste mensen twee lijnen, namelijk de hoofdlijn en de hartlijn onder elkaar te zien zijn. Een simiaanlijn is een combinatie van die twee lijnen. Ze liggen letterlijk op dezelfde plek.

Mensen met het Syndroom van Down hebben heel vaak een simiaanlijn, daarom wordt dit bij baby's gecontroleerd. De huisarts die deze lijn in mijn handen zag dacht echter dat zo'n lijn alléén bij mensen met downsyndroom voorkomt. Obviously is dit bij mij niet het geval.

Haar schrikreactie maakte me echter wel nieuwsgierig. En zo bezocht ik jaren later een handlezer om te vragen wat die vreemde lijnen in mijn handen dan wel betekenen. Ze vertelde me dat wanneer de hart- en hoofdlijn bij jou in elkaar overlopen en optisch gezien samen één lijn vormen, dit toont dat wanneer je iets rationeel denkt, je het vanzelf ook zo voelt.

En hier herkende ik mij inderdaad in, interessant. - Maar nu ik hier toch was kon ze net zo goed naar mijn hele hand kijken. En zo kwam het dat iemand die ik helemaal niet kende, mij in minder dan een half uur volledig uit de doeken deed wie ik was. En mij exact kon vertellen wanneer bepaalde gebeurtenissen die veel impact hadden gehad in mijn leven hadden plaatsgevonden.

En dat was vreemd. Want hoe kan dat? Kon ze dingen raden? Werd ik belazerd? Had ze me gegoogeld?

Ik ben niet iemand van de glazen bollen, de wazige theorieën of toekomstvoorspellers. Dus ik wilde begrijpen hoe deze handlezer aan de informatie kwam die ze in mijn hand zei te kunnen zien.

Dus ik ging op handleesles. Want wanneer ik iets niet kan verklaren, dan wil ik erover leren om het te begrijpen. Inmiddels volg ik al zo'n 7 jaar (af en aan) lessen.

Er zijn boeken over volgeschreven en er bestaat eeuwen aan onderzoek en theorieën.

Er is, in grote lijnen, een redelijke consensus over hoe een en ander te interpreteren.

Delen van de handleeskunde worden ook gebruikt in de medische wetenschap, zoals onder andere het herkennen van het Syndroom van Down. Maar ook longaandoeningen bijvoorbeeld, die zijn vrij eenvoudig te herkennen. De overgang, verslavingsgevoeligheid en nog een en ander. Níet zover dat je bij het bekijken van handlijnen een gedetailleerde diagnose kunt stellen, maar het geeft wel vaak richting aan, naar waar je een arts meer onderzoek zou moeten laten doen.

Wat een fabeltje is, is dat je de toekomst kunt zien in iemands handen. De toekomst staat immers niet vast, punt. Wel zie je je eigen geschiedenis (lijnen veranderen gaandeweg in je leven, steeds wanneer je iets meemaakt wat impact heeft op je denken), je talenten en karakter. Je handen tonen feitelijk een blauwdruk van wie je bent. Wat helemaal niet gek is als je erover nadenkt. Geen enkel lichaamsdeel staat los van je lijf en je hersenen communiceren met je volledige lichaam. Dat wat in het hoofd gebeurt ook zichtbaar is aan de buitenkant, is dan ook superlogisch, als je het mij vraagt.

En u mag nu met uw ogen gaan rollen of diep gaan zuchten. Het is prima wanneer u nu denkt, wat een onzin, hier geloof ik niet in. All good.

Maar nogmaals, hear me out. Want waar ik mee begon is dat ik hier vanmorgen bij het bekijken van de algemene politieke beschouwingen aan iets moest denken wat ik de afgelopen jaren heb geleerd.

Er waren namelijk een aantal bewindspersonen (hoi Nicolien, Caroline, Dilan en Geert) die er (voor de zoveelste keer) blijk van gaven zeer(!!) slecht tegen kritiek te kunnen. " (..)

In de handleeskunde bestaat er zoiets als de 'lus van kritiek'. Optisch gezien ziet dit eruit als een soort 'vingerafdruk' (een huidpatroon) in de vorm van een lus, tussen je pink en je ringvinger.

Mensen die dit hebben, ervaren kritiek anders dan mensen die dit huidpatroon niet hebben. Bij de meeste mensen hoeft het niet per sé heel erg te raken wanneer iemand een kritische opmerking maakt. Maar voor mensen met een lus van kritiek voelt een opmerking of kritische noot al gauw letterlijk alsof ze een schop tegen hun schenen krijgen. Zij ervaren kritiek, fysiek.

En dan is het heel logisch om daar kwaad op te reageren. Want wtf, waarom zou je gaan slaan?

Wat ik leerde van mijn handleeslessen (en tijdens het delen van mijn analyses na handlezingen met personen wiens handen ik heb bekeken) is dat mensen met een lus van kritiek (al dan niet in beide handen) ervan uitgaan dat iedereen fysieke pijn ervaart bij kritiek en er dus al gauw van uitgaan dat die fysieke pijn de bedoeling is bij het geven van kritiek.

Omgekeerd, mensen zonder zo'n lus, die kunnen zich niet voorstellen dat kritiek een fysieke weerslag kan hebben. En dan is het schrikken als iemand heel kwaad reageert op moment dat je hem of of haar aanspreekt op gedrag of een foutje (hoe klein of groot ook).

In het kader van conflicten vermijden zou het dan, als je het mij vraagt, heel goed zijn om elkaar even te checken op deze lus van kritiek - of, als je denkt, wat een onzin, laat de lus dan weg, maar check gewoon eens hoe de ander jouw reactie ervaart -  want dat helpt bij het voeren van een constructief debat.