Laten we nú een einde maken aan de uitsluiting van Marokkaanse Nederlanders

Een nieuw kabinet onder verbindend leiderschap van Ahmed Marcouch, als belangrijk signaal dat het voor eens en altijd afgelopen moet zijn met de uitsluiting van Marokkaanse Nederlanders.

Marokkaanse jongens en mannen behoren tot de meest gediscrimineerde groep in de Nederlandse samenleving. Alle Marokkaanse ouders maken zich het meest zorgen over de toekomst van hun jongens. Zij zijn op straat de eersten die door politie en beveiligers in de gaten worden gehouden. De eersten die op een bekeuring kunnen rekenen bij een verkeersovertreding. En de laatsten die door werkgevers worden aangenomen in een voor hen passende functie of stageplaats. Ik ken universitair geschoolde Marokkaanse mannen die taxichauffeur werden omdat ze nergens aan de bak kwamen. 

Er gaat bijna geen week voorbij of het woord ‘Marokkanen’ is wel een keer trending op X of een van de andere social platforms. Geen week waarin het NPO-programma ‘Opsporing Verzocht’ de Marokkanenhaat niet verder aanjaagt én De Telegraaf niet een of meer Marokkanen aan de schandpaal nagelt.

Deze maand zagen we hoe de Nederlandse regering en de vier coalitiepartners doorschakelden naar de vijfde versnelling om Marokkaanse Nederlanders de vernieling in te helpen. Zelden werd er vanuit regering en parlement zó hard ingehakt op de waarschijnlijk meest gediscrimineerde bevolkingsgroep in ons land.

Des te meer bewondering heb ik voor de talloze Marokkaanse mannen en vrouwen die als misschien wel de grootste underdogs van onze samenleving toch een goede positie hebben weten te verwerven; artsen, advocaten, directeuren, burgemeesters, wethouders, parlementariërs, sporters, artiesten en nog veel meer. Met zóveel tegenwind zó succesvol worden, daar kan geen enkele Mark, Dick, Pieter, Geert, Ruben, Gijs, Vincent of Caspar tegenop.

Dat een van de meest gediscrimineerde bevolkingsgroepen van Nederland zich als geen ander solidair verklaart met een van de meest onderdrukte bevolkingsgroepen ter wereld, de Palestijnen, is algemeen bekend. Dat de decision makers van organisaties als AIVD, NCTV, ministerie van Justitie en Veiligheid plus de Nationale Politie blijkbaar niet begrepen dat het onverstandig was om genocidevakantie vierende IDF-soldaten in de straten van Amsterdam los te laten, laat vooral zien dat het Israëlische perspectief bij deze besluitvormers dominant is. Dat enkele Marokkaanse jongens en mannen de in hun beleving genocidale IDF-soldaten vermomd als Maccabi-‘supporters’ vervolgens met fysiek geweld aanvielen, is daarvan de weliswaar zeer afkeurenswaardige maar niet geheel onvoorspelbare consequentie.

Vandaag zitten we opgescheept met een regering die racisme, moslimhaat en antisemitisme in onze samenleving verder aanjaagt. Als Pieter Omtzigt ook maar een heel klein beetje rechtvaardigheidsgevoel in zijn lijf heeft, trekt hij samen met zijn fractiegenoten de komende week de stekker uit het kabinet. En hoewel het tegenwoordig gebruikelijk is dat er bij een kabinetsval nieuwe verkiezingen worden uitgeschreven, is die verplichting er staatsrechtelijk gezien niet.

GroenLinks-PvdA, VVD, NSC en D66 kunnen een nieuwe regering gaan vormen die op een meerderheid in de Tweede Kamer kan rekenen. Met gedoogsteun of participatie van CDA en Volt is er ook in de Eerste Kamer een meerderheid. Voor VVD en NSC biedt zo’n nieuw kabinet een uitweg om het landsbelang eindelijk te laten prevaleren boven het individuele belang van enkele racistische politici. Zo’n nieuw kabinet biedt deze partijen alsnog de gelegenheid om luid en duidelijk afstand te nemen van racisme en moslimhaat in de huidige regering - racisme en haat die bij het uitschrijven van nieuwe verkiezingen alleen maar vérder zullen worden aangewakkerd.

Een regering onder verbindend leiderschap van Ahmed Marcouch, als belangrijk signaal dat het in ons land afgelopen moet zijn met de uitsluiting van Marokkaanse Nederlanders én in een serieuze poging racisme, moslimhaat en antisemitisme eindelijk effectief aan te pakken.