Laten we extreemrechts onze geschiedenis vervalsen?

Afgelopen zaterdagavond las ik in een ruk het boek ’t Hooge Nest van Roxane van Iperen uit. Een aangrijpend boek over ongeloof, sluimerend onheil en de allesverwoestende wreedheid die de grootste angsten overtreft. Het waargebeurde verhaal van twee Joodse zussen die zich verzetten tegen het fascisme dat uit is op hun vernietiging. Van dappere communisten, die de ruggengraat vormden van het Nederlandse verzet. En van de vele Nederlanders die het lieten gebeuren. Die hun buren bleven verklikken, zelfs toen allang duidelijk was dat de Duitsers zo goed als verslagen waren.

Wat beklijft in het boek is de menselijke neiging tot wensdenken. Om krampachtig vast te houden aan het geloof dat het allemaal wel mee zal vallen, zelfs als de feiten het tegendeel bewijzen. Dat het in tijden van crisis de enkeling is die opstaat en zich onverzettelijk toont, terwijl de meerderheid zijn ogen neerslaat en zich laat leiden. Ongeacht wie de leiding heeft en wat de gruwelijke consequenties van dat leiderschap zullen zijn. Dat mensen elkaar nodig hebben en dat zij die het overleefden dat nooit gelukt was zonder vrienden, familie, buren, kennissen die – toen het moment daar was – niet aarzelden om hun eigen leven te riskeren voor hen.

Het is een boek over onze geschiedenis en de periode waar we op school het meest over leerden. Al werd de Nederlandse heldhaftigheid daar toen – en ik vermoed nog steeds – schromelijk overdreven. Er zijn weinig gewapende conflicten in de geschiedenis waarbij de strijdende partijen zo duidelijk zijn in te delen in goed en kwaad als de Tweede Wereldoorlog. Ondanks de vele tinten grijs in individuele situaties en onderlinge verhoudingen, vertegenwoordigden de nazi’s letterlijk het kwaad. Een ideologie die een soort mens superieur verklaarde en de rest bestempelde tot Untermensch. Als een plaag, die het verdiende te worden uitgeroeid.

Er is geen onduidelijkheid over wie de daders waren in de Tweede Wereldoorlog en wie de slachtoffers. We weten wiens heldhaftigheid bestraft werd met een kogel door het hoofd en een graf in de Duinen, en wie de trekker overhaalde. Dus toen ik zondag een Nederlandse politicus op de publieke omroep schaamteloos die rollen zag omdraaien en hij zonder tegenspraak de geschiedenis mocht vervalsen, zakte de moed mij in mijn schoenen.

Nog geen 75 jaar na de gebeurtenissen die ’t Hooge Nest beschrijft en het “Dit nooit weer” dat erop volgde, worden er in Nederland discussies gevoerd over ras en IQ. Over de vermeende verderfelijke invloed van ‘globalisten’ als de Joodse filantroop George Soros. Nemen politici woorden als ‘overspoeld’, ‘hordes’ en ‘plaag’ in de mond als het gaat om kwetsbare vluchtelingen die hun eigen oorlogsellende proberen te ontvluchten. En worden er meldpunten ingericht voor linkse leraren door dezelfde partij die ageert tegen het cultuurmarxisme , een begrip dat in 1935 nog ‘Cultuur-bolsjewisme’ heette toen de NSB er mee leurde. De leider van deze partij – de man die sprak op de IJzerwake en openlijk zegt dat hij Europa dominant blank wil houden – probeerde gisteren het fascisme van de nazi’s in de schoenen te schuiven van de communisten die de Februaristaking organiseerden.

De enige vraag die er nu toe doet is: laten we dat gebeuren?