Lang zult u existeren

De QR-maatschappij vliegt me bij tijd en wijle naar de strot, maar uit angst een wappie genoemd te worden, richt ik mijn pijlen op andere zaken. Ik heb bijvoorbeeld een grote hekel aan oude mensen, en kom daar regelmatig rond voor uit. Er wordt me geen strobreed in de weg gelegd. Veertig ben ik, en alle generaties boven me zijn al jaren dood. Heerlijk, ik snap dat mijn mede-millennials heimelijk stikjaloers zijn.

Toch brengt deze positie een zware verantwoordelijkheid met zich mee. Blijkbaar ben ik degene die met het bijltje moet hakken. Iemand dient te benoemen hoe wanstaltig het is dat negentigplussers als David Attenborough, koningin Elizabeth de Tweede van Engeland en Jan Terlouw ons de les lezen over het klimaat. Hoeveel gevlogen kilometers zouden de drie gezamenlijk achter hun naam hebben?

Oud worden is geen prestatie, het hart van de één blijft gewoon langer kloppen dan dat van de ander. Voordeel van het klimmen der jaren is afnemende doodsangst, bij mijzelf wordt deze ingegeven door de verzadigd rakende inwendige hedonist. Mijn ego is een hangbuikzwijn, knorrend rollebollend in een zelfgeschapen modderpoel van zalige herinneringen. Ondanks hun zijige geklets zal het bij types als Attenborough en Terlouw weinig anders zijn. Ze zijn vulgairder dan je denkt.

“Ach ja, mensen gaan nu eenmaal dood”, sprak een vriendin toen ik kort na mijn moeders overlijden de factoren die tot haar einde leidden op een rij zette. We zaten aan de kust van Tenerife en aten vers gevangen vis. Zulk prettig defaitisme sterft uit. In Utrecht verrijst op dit moment een woonwijk waar bewoners zo oud mogelijk moeten worden. Wetenschappers brachten de gezondste leefgebieden ter wereld in kaart, om de eigenschappen ervan in het bouwplan te verwerken.

Licht aan het einde van de tunnel is tegenwoordig meestal uw telefoonscherm dat aanfloept voor QR-controle.