Lale Gül toont dat onverschilligheid onrecht in stand houdt

Onlangs verscheen het boek van Lale Gül, Ik ga leven. Een moedig verslag van een jonge vrouw die zich losworstelde uit de greep van mensen met ernstig conservatieve overtuigingen. Lale besloot te stoppen met een religie waarbij zij zich niet thuis voelde en om haar eigen weg in te slaan. Bij Op1 vertelde ze echter nog over een voorval, waarbij leden van de Partij van de Arbeid kwamen flyeren in haar moskee. Verbaasd was zij dat deze mensen zich daar vertoonden. Ze dachten verbinding te maken met nieuwe Nederlanders, maar Lale vroeg zich alleen maar af waarom zij haar niet kwamen bevrijden.

Beste Lale, wie de schoen past trekke hem aan. Wij, Rooie Vrouwen, voelen ons zeker hierdoor aangesproken. Het waren (zijn?) immers onze partijgenoten. Natuurlijk zijn we eerst heel braaf je boek gaan kopen, om ons huiswerk te doen. We voelden ons allemaal op een andere manier aangesproken.

Een van ons is een vluchteling die zich heeft ontworsteld aan het seksistische, onderdrukkende bewind van haar vader. Een ander heeft de zwaar gereformeerde achtergrond van haar familie de rug toegekeerd en is een aantal jaren geleden gescheiden van een man met wapperende handjes. Zij heeft gek genoeg nu een partner die moslim is. Een moslim die haar met alle egards behandelt en nog nergens in zijn geliefde Koran heeft gelezen dat een hoofddoek verplicht zou zijn. Weer een ander van ons ziet hoe leden uit haar zelfverkozen roze familie nog tot op de dag van vandaag te maken krijgen met haatpredikers en zogenaamde homogenezers. En zo kunnen we nog wel even doorgaan met verhalen over hoe mensen niet naastenliefde, maar haat tot hun religie verkiezen.

Nu gaan wij hier echt niet pochen en pretenderen alsof wij jou nu wel even komen bevrijden. Dat zou lachwekkend zijn. Wij kunnen echter wel duidelijk maken dat wij ons al langere tijd ergeren aan het cultureel relativisme wat bij meerdere politieke kleuren bestaat. Dit is de opvatting dat we geen oordeel zouden mogen hebben over hoe mensen met elkaar omgaan in een andere cultuur dan de onze, alleen maar omdat het een andere cultuur is. Dit vinden wij verwerpelijk. Waar een vrouw geen vrije keuze heeft, is ons oordeel: fout. Het is de cynische onverschilligheid die lijnrecht staat tegenover de solidariteit, die wij als Rooie Vrouwen principieel voorstaan.

Dit soort onverschilligheid is ook racisme. Namelijk racism of low expectations. Dit soort onverschilligheid wordt ook gevoed door angst om de multiculturele samenleving in diskrediet te brengen. Een angst die maakt dat onrecht niet bestreden wordt, maar het in stand houdt. En dat is iets wat wij niet kunnen accepteren.

Mensen – want vrouwen doen het ook – die vrouwen beperken in hun levenswandel, die vrouwen onderdrukken met een sociaal systeem van familie en kennissen die je in een mentale gevangenis houden, die een vrije partnerkeuze van hun kinderen afkeuren, zijn afkeurenswaardig. Wij oordelen, zodat we verder kunnen. Zodat we het beter kunnen doen, dan de personen die ons voorgingen. Waar wij en onze partijgenoten ook aanwezig zijn, mensen moeten zich veilig en vrij voelen om zich tot ons te wenden. We staan op schouders van reuzen, maar soms ook op die van kleinere geesten.

Daar mag je ons aan houden. Die Rooie Vrouwen.

Marene Elgershuizen Attiya Gamri Reshma Roopram Mini Schouten Rita Weeda Marja Bijl Alex Ayoubi