Lachen om Darmstadt

Toen ik laatst per trein van Basel naar Utrecht reisde, attendeerde een vriendelijke stem door de intercom ons tijdens het naderen van station Mannheim op de overstapmogelijkheid naar Darmstadt. Bij het horen van deze plaatsnaam dacht ik aan een voormalige collega-presentator bij de radio, die regelmatig de grap ‘zijn er nog faxen uit Darmstadt?’ maakte. Wat hij daarmee bedoelde weet ik niet, daarvoor luisterde ik te weinig intensief naar zijn programma op een zender voor popmuziek.

Zelf ben ik nooit in Darmstadt geweest, omdat steden als München en Neurenberg hoger op mijn lijst van nog te bezoeken Duitse steden staan, zal ik er waarschijnlijk niet gauw een voet zetten. Een week na de treinreis, op een stille zondagmorgen, dacht ik opnieuw aan Darmstadt, geen idee waarom, misschien werd mijn brein onrustig door de serene, zondagse sfeer, waarop het plotseling besloot ‘Darmstadt’ te boeren. Hoe dan ook, ik volgde de impuls, greep naar mijn telefoon en googlede.

Volgens Wikipedia ontstond Darmstadt rond 1200, de oorspronkelijke benaming was het chiquer klinkende ‘Darmundestadt’. Ik las over het Britse bombardement van 11 september 1944, waarbij het gehele centrum verwoest werd, elfduizend burgers kwamen om het leven en bijna zeventigduizend werden er dakloos gedurende een nacht waarin de temperatuur te midden van brandende panden opliep tot duizend graden, vluchten uit de schuilkelder was onmogelijk omdat het asfalt vloeibaar werd. 

Met zo’n dramatische geschiedenis zat een lollige column over Darmstadt er niet in, maar wellicht kon ik de informatie gebruiken voor een ontregelend comedy-optreden. Publiek zou bij het horen van ‘Darmstadt’ gaan grinniken, mensen gingen er eens lekker voor zitten, om vervolgens door mij vergast te worden op akelige feiten. Een stok in de wielen van de altijd maar doorrijdende entertainment-trein, ik moest me nu eindelijk eens inschrijven voor zo’n stand-up-wedstrijd, Google wist er zo snel geen.