Laatste kans voor de EU: pleidooi voor monsterverbond tussen eurofielen en eurosceptici

Deze EU moet opgeheven worden. Terug naar de oorsprong : de EEG. De EEG was voor economische samenwerking, is goed. De EU , gebouwd op de EEG gaat daarop voort. Wat men echter vergeten is, als er een staat gebouwd wordt, heb je de burgers nodig. Deze burgers hun belangen worden nog steeds niet waargenomen. We hebben nu een EU voor de multinationals , maar niet voor burgers.

Nu het volgende openbaar gemaakt is is het wel duidelijk dat het einde van de EU nabij is: "Het kabinet is in gesprek met België, Duitsland,Oostenrijk en Luxemburg over een mini-Schengenzone.Ze willen een kleiner gebied vormen waarbinnen mensen vrij kunnen reizen.Aan de buitengrenzen moeten dan effectieve paspoortcontroles komen om de asielstroom te beheersen. Ook wordt nagedacht over vaststelling van een quotum voor het opnemen van een vastgesteld aantal asielzoekers. VVD-fractieleider Zijlstra noemt het een goed plan,maar zijn collega Samsom van de PvdA zet er vraagtekens bij.Een asielquotum is volgens hem onmogelijk. D66 wijst het plan af en heeft het over "in paniek de grenzen dichtgooien". " Bron: teletekst

Nee liever geen laatste kans: opbreken en inpakken!

Het grootste probleem is dat niemand weet wat de EU eigenlijk doet. We krijgen alleen informatie als er iets mis gaat, vooral van de eurofoben. De pers besteedt eindeloos veel aandacht aan de Haagse politiek, maar nauwelijks aan de Brusselse politiek (een probleem wat trouwens ook bestaat voor de gemeentepolitiek, behalve misschien in de grootste steden). Consequent wordt er gehamerd op het vermeende "democratische tekort" van de EU. De werkelijkheid is dat de EU dubbel democratisch wordt gecontroleerd: zowel de Europese Raad van Regeringsleiders als door het Europees Parlement. De Raad is in de praktijk de baas. Met 28 keurig democratische gecontroleerde regeringsleiders is er eerder een overmaat aan democratie: met 28 kapiteins op één schip is slagvaardigheid ver te zoeken. En, zoals gezegd, niemand weet wat de Europarlementariërs precies uitspoken. Als Sander Dekker straks alle amusement van de buis heeft verdreven houdt hij misschien een zender over die hij zich helemaal kan toewijzen aan Europees nieuws. Tja, nationale politici verliezen aan invloed naarmate de EU meer coördineert. Dat vinden ze vervelend, zodat de meer gewetenlozen onder hen aan de stoelpoten van de EU gaan zagen. De bevoegdheden van de EU zijn begrensd door het "subsidiariteitsbeginsel": de EU moet alleen doen wat de lidstaten beter samen kunnen doen. Dat is natuurlijk vatbaar voor interpretatie. Om van het gezeur af te zijn zouden ze in een volgende versie van het EU verdrag een expliciete lijst van EU bevoegdheden moeten opnemen. Net als in de Duitse grondwet een lijst staat van onderwerpen die geheel of gedeeltelijk onder de verantwoordelijkheid van de bondsregering in Berlijn vallen. Een onderwerp dat niet op die lijst staat is automatische de exclusieve verantwoordelijkheid van de Duitse deelstaten. En als dat raakvlakken heeft met de EU praten die deelstaten (vaak via een vertegenwoordiger uit hun midden) zelf met de EU, buiten "Berlijn" om. Voor Nederlanders is dat moeilijk voor te stellen, omdat ons land sinds 1798 een eenheidsstaat is, waarin "Den Haag" in beginsel over *alles* gaat, en slechts taken delegeert (of "mandateert") aan lagere overheden). De Bundestag/Bundesrat heeft op bepaalde terreinen dus niets te vertellen. Wat zou het gek zijn als Rutte op zeker moment zou moeten zeggen: "sorry, daar ga ik niet over". Ik zou dat wel een verademing vinden!

De fout die de EU-beleidsmakers maken is dat ze de EU-burgers niet proberen te verleiden met een mooi verhaal. In plaats daarvan lijken ze de EU zo onaantrekkelijk mogelijk te maken, door neo-liberale maatregelen, en door de stelselmatige weigering, het continent afdoende te beveiligen, met alle gevolgen van dien (zoals we nu zien). Waarom willen de EU-beleidsmakers de burgers hun zin niet geven, en hun een gevoel van veiligheid geven? Het lijk erop dat ze juist de confrontatie zoeken met het volk, dat ze kennelijk als vijand zien. Het is een elitaire reflex, die volkomen fout uitpakt. Niets geleerd van de Franse revolutie.

Ik vrees toch dat de huidige EU zal moeten vallen om een grondige reset te kunnen aangaan. Zolang er Europarlementariërs zijn die serieus overwegen het TTIP verdrag te ondertekenen en associatieverdragen nòg verder naar het oosten aan te bieden tenminste, dat lijkt me een uitstekende indicator, naast het in stand houden van de landbouwsubsidies, veel te hoge bezoldiging en sorry, het leger van lobbyisten. Mogelijk met de vorming van 4 blokken: het germaanse, romaanse en noord/ zuid slavische, met de Britten, of in elk geval de Engelsen eruit. De economiën en culturen verschillen teveel voor een unie. Het neoliberalisme is nog steeds de waan van de dag in Brussel. Dat is zo´n beetje de allerslechtst bindende factor denkbaar!

Als er 1 ding duidelijk is geworden door deze crisis is dat de EU geen bestaansrecht heeft in haar huidige vorm. De bedoeling is dat we een eenheid vormen, maar er is geen eenheid. De ongecontrolleerde groei heeft ervoor gezorgd dat de EU ziek is geworden. ongenezelijk ziek in de huidige vorm. De vorm moet veranderen, zoals je dat doet bij een plant. Als een plant ongenezelijk ziek is, dan zit er vaak niets anders op dan deze helemaal terug te snoeien naar de basis en weer voorzichtig te laten opkomen. Dit moet je goed in de gaten houden, want als de groei weer zorgt voor problemen, moet je dat stukje er weer afhalen. Laat het dan op z'n natuurlijke beloop en de kans is groot dat het wel weer goed komt. Maar zo het nu gaat? Als we niet willen terugsnoeien tot de basis? Dan kan je het 't beste laten uitsterven.

Zou je een aantal dingen kunnen verduidelijken? Voor klimaatverandering, migratie, energiezekerheid en terrorisme hebben we samenwerking nodig op een schaal veel groter dan de EU. Daarin voegt de EU dus niets toe, het is slechts een tussenlaag. Zolang individuele Europese landen interessante handelspartners zijn - een aantal is dat zonder twijfel - zal het met die concurrentie ook wel los lopen. De VS wil heel graag dat Europa zich hervormt naar het voorbeeld van de VS, daarom roepen ze allemaal dingen om mensen bang te maken als het uiteen zou vallen. Maar het is in hun eigen belang om handel te drijven met Europese landen en in mijn ogen is het bijzonder onwaarschijnlijk dat het ze dat niet meer zullen doen indien de EU niet richting een federatie gaat.

Ik houd van welwillende uitleg, maar 'Ik hou van Europa' uit de mond van mensen als Farage is op zijn best een loze kreet en op zijn slechtst een leugen. Ook een perfecte EU zou hen niet tevreden stellen - en dat is hun goed recht. Het punt is dat 'het bureaucratisch monstrum' de realiteit van dit moment is, en de enige mogelijkheid om iets van eenheid in Europa gestalte te geven. Je kunt de EU hervormen of verwoesten, maar je kunt niet de band een halve eeuw terugdraaien. Zo werkt de geschiedenis niet. De strijd tussen pro en contra Europese eenheid is de titanenstrijd van dit moment, zoals die tussen links en rechts dat ooit was. Wegpoetsen van het conflict heeft geen zin. Laten we alleen hopen dat het minder bloedig wordt dan in de VS destijds!

--- Dit bericht is verwijderd —

Het probleem is democratie. Alle grote beslissingen zijn buiten het electoraat om gemaakt: Immigratie, EU en euro. Deze drie cruciale beslissingen zijn in bijna heel Europa buiten het electoraat om gemaakt. Hoe kan de EU ooit claimen een democratie te zijn als het electoraat niet mag spreken. Eerlijke verkiezingen en inspraak over de toekomst zouden de strijdbijl kunnen begraven.

Ik kan het van harte eens zijn met de stelling dat de Europese landen de problemen van vandaag niet alleen aankunnen. Of we dat nu leuk vinden of niet: er komt onstuitbaar een intensievere vorm van samenwerking, dan wel groeiende integratie aan. Het gaat er dus niet om of die er komt, maar hoe die er uiteindelijk uit zal komen te zien: een intensief samenwerkingsverband van min of meer gelijkwaardige partners of een groepje grotere landen en een groot aantal kleinere cq minder rijke landen die hijgend en stof happend proberen de karavaan bij te houden. We kunnen dus kiezen tussen een pragmatische opstelling en betrokken blijven bij de vormgeving van de komende samenwerking, of een achterhoedegevecht blijven leveren totdat we de boot hebben gemist. Het zal het de komende jaren een stuk gemakkelijker maken als de pragmatici de overhand krijgen. (Ik ben dus een uitgesproken eurofiel met een open oog voor de tekortkomingen en beperkingen van de huidige unie.)