Laat de Koerdische vrouwen en kinderen in Afrin niet in de steek

‘Waarom huil jij, baba?’ vragen Havin en Avsin aan mij. ‘Ik huil niet,’ zeg ik. ‘Nee, je huilt wel baba, vertel wat is er gebeurd, waarom huil je?’ Voor even komt mijn Koerdische identiteit als laatste. Ik probeer ze als vader, als mens, als schrijver, als hulpverlener en ook als Koerd te vertellen waarom ik huil. Ik kijk naar Havin en Avsin en ik zie en hoor de kinderen in Afrin voor me, ze huilen, ik hoor ze schreeuwen, dayeeee, bavooooo, mamaaaaa, papaaaaa. Ik zie hoe ze zich in angst verstoppen om niet geraakt te worden door de Turkse F16. Ik zie meisjes van de leeftijd van mijn Avsin en Havin zich verstoppen om niet in de handen van de islamitische terroristen en Turkse soldaten te vallen. Ik hoor de Turkse soldaten samen met hun islamitische terroristische bondgenoten steeds Allahu Akbar, Allahu Akbar roepen, en ze lachen hard.

Terwijl mijn hoofd nog druk is met de beelden in en uit Afrin beginnen Havin en Avsin allerlei vragen te stellen. Ik leg ze uit waarom ik emotioneel ben. ‘Maar waarom doen ze dat, baba?’ ‘Waarom hebben ze oorlog daar, baba?’ ‘Waarom gaan de Turken daar vechten?’ ‘Waarom praten ze niet met elkaar?’ ‘Waarom maken ze ruzie met elkaar?’ ‘We praten morgen wel,’ zeg ik. Ze vallen in slaap en ik besluit toch achter mijn laptop te gaan zitten omdat ik een stem wil zijn voor de kinderen, vrouwen en mannen van Afrin.

Mijn vingers weigeren aanvankelijk te schrijven, net als mijn hersens weigeren mee te denken en mijn armen weigeren actief te blijven. Tranen gebruiken mijn wangen als glijbaan voor de Afrin-kinderen. Waarom zo’n stilte, waarom zo’n hypocrisie, waarom doet niemand wat, waarom kijkt iedereen een andere kant op, waarom wil niemand de naam van Afrin horen, waarom wil niemand de schreeuw van de kinderen, vrouwen, mannen, dieren van Afrin horen?

Al wekenlang wordt Afrin gebombardeerd door F16’s van het Turkse leger. Dag en nacht wordt Afrin aangevallen door het Turkse leger, samen met hun islamitische, terroristische bondgenoten van Al Nusra en Al Qaida. Koerdische huizen worden beroofd, dorpen en ziekenhuizen worden gebombardeerd, kinderen worden vermoord. Maar je hoort niets maar dan ook helemaal niets van de EU-landen, de VS, Rusland. Ik moet denken aan Halabja, waar duizenden Iraakse Koerden om het leven werden gebracht door het Sadam-regime. Ik moet denken aan de Armeense genocide.

Hoelang blijft de EU nog de drie apen spelen? Hoe lang blijven onze regering en de media de drie apen spelen? Hoe lang nog blijven de politieke partijen (uitgezonderd pro-Erdogan clubje DENK) de drie apen spelen? Wie zwijgt stem toe! Politieke partijen moeten zich duidelijk uitspreken over de genocide in Afrin. Onze regering moet het initiatief nemen en de aanval van de Turken op Afrin op Europese niveau veroordelen en Turkije verzoeken Afrin per direct te verlaten. Boycot Turkije economisch en politiek als dat land niet meewerkt. Help de inwoners van Afrin economisch en politiek. De media kunnen in samenwerking met de organisaties achter Giro555 een hulpactie voor Afrin organiseren. Doe in hemelsnaam iets!