Laat dit een les zijn voor de eindbaas van de Volkskrant

Daar zat u dan; bij DWDD tegenover uw eigen voorpagina en zijn advocaat Khalid Kasem. U had het allemaal niet zo bedoelt, u wilde als krant ‘de realiteit’ weergeven en uw fotograaf – u kon zijn naam niet vaak genoeg herhalen – had alleen maar ‘foto’s gemaakt met moslims op Schiphol’ en dus was het allemaal toevallig en was u doof voor het argument van de advocaat dat de foto niet relevant was, alleen als het verhaal breder was ingezet. Want dan had Mohammed Rachid geen problemen met de foto. Een ander frame dan de kop die bij de foto was geplaatst, die volgens u ‘ongelukkig was’. Al betwijfelen we of Mohammed erg blij zou zijn geworden van een verhaal over ‘etnisch profileren’ of ander onderwerp, waarbij het zou gaan over ‘moslims’ en dezelfde foto van hem erbij gebruikt zou zijn, maar dit terzijde.

Waar wij ons aan stoorden was uw onvermogen; uw onvermogen om u te verdiepen in de ander. Uw onvermogen om u te verdiepen in het effect van uw keuzes en de inherente beeldvorming; het onvermogen om journalistieke verantwoordelijkheid te nemen, omdat vrije nieuwsgaring boven de mens staat, zonder besef van impact of wat voor spanningen er gepaard gaan met framing en beeldvorming en / of wat dit met iemand kan doen op persoonlijk én impact op collectief vlak. Taak van de journalistiek is ook besef hebben van maatschappelijke context en bijbehorende ontwikkelingen. U bent blijkbaar doof en blind voor het feit dat de kop + foto en het beeld rondom moslims niet echt om over naar huis te schrijven zijn. Dat de keuze van de redactie voor een neutrale foto niet eens op tafel lag, genoeg stock foto’s van Schiphol lijkt ons? Dhr. Kasem gaf u de voorbeelden. De feiten.

(En dan hebben we het niet eens over portretrecht en dat er bij niemand anders – een chef, een andere redacteur – een belletje ging rinkelen over de desbetreffende combi foto + kop. Zegt iets over het onvermogen van de algehele redactie)

Nee, nee het ging er niet in bij u. De fotograaf nam deze foto, de kop was ongelukkig. Maar ach, een baard in beeld verkoopt. Gooi er dikke veiligheidsletters bovenop en voilà. Een mooie voorpagina. Wat kan het u schelen wat voor effect zo’n foto heeft op iemand? Op een gemeenschap? U bent journalist, dus alles moet wijken. Beetje GeenStijl-ish-achtig nietwaar? We weten dat het niet goed gaat met de krantenverkoop en de geschreven pers; sites als Blendle varen er wel bij en u dacht wellicht dat de Telegraaf-methode ook hier gerust eens gehanteerd kon worden. Zonder gevoel van verantwoordelijkheid in roerige tijden zulke beslissingen maken doe je namelijk niet per toeval, u heeft dit weloverwogen gedaan. Zoveel werd wel duidelijk uit het tv-optreden, waar Mathijs simpele voorzetjes gaf en de voorgekauwde kritiek van de autocue en kaartjes kwam. Ook bij hem totaal geen besef.

We hopen oprecht dat de rechter in het voordeel van Mohammed een oordeel velt. Gewoon om u en de rest van journalistiek Nederland een les te leren in nederigheid en om u wellicht te laten beseffen, dat je ongelijk toegeven een kracht is. We hopen ook dat de argumenten vrijheid van meningsuiting, vrijheid van nieuwsgaring en al die vrijwaar-argumenten, nu eens door een rechter van tafel geveegd worden. En we hopen dat u, ongeacht de uitspraak, leert om eens iets vanuit het perspectief van een ander te bekijken.

En opdat er op uw redactie voortaan dieper wordt nagedacht over framing, beeldvorming en welke keuzes je maakt als krant en gevolgen hiervan in de samenleving. Dat sommige Nederlanders hun mond opentrekken en aan de bel trekken. Misschien wat vreemd voor u, maar het kan. Het gebeurt. Wen er aan zeggen we.

Mocht u uw redactie een keer willen spiegelen met betrekking tot diversiteit en de media, dan stellen we voor om met ons in gesprek te gaan. Gewoon benen op tafel en bomen over dit gegeven. Het zou u sieren, eindbaas van de Volkskrant.

Hoofdredactie De Kleurrijke Top 100