Laat de partijleiders voorlopig in hun sop gaar koken. Negeer ze

Nog steeds staan parlementaire verslaggevers braaf te posten voor het gebouw, waarin de politieke leiders met elkaar steggelen over een nieuw kabinet. Ze komen steevast één voor één naar buiten om voor die microfoons op staken een zinledige oneliner te debiteren. Uit hun lichaamstaal en gelaatsuitdrukking is de minachting op te maken die zij koesteren, niet alleen voor journalisten, maar ook voor het kijkend en lezend publiek achter hen, de verweesde kiezers die in het ongewisse worden gelaten over wat achter de schermen gebeurt. En dan verschijnen er ook nog commentatoren van het soort Joost Vullings en Arjan Noorlander om de zeepbellen van de dag te duiden.

Dit geeft de politieke leiders een verkeerd gevoel van belangrijkheid. Zij denken dat hun rol zo centraal en wezenlijk is, dat iedereen er bijkans een moord voor zou doen om hun bedrijfsgeheimen te weten. Dus verklaart zo’n zelfingenomen kwal als Hoekstra: “De verschillen zijn groot” zonder duidelijk aan te geven waar die verschillen dan over gaan. In werkelijkheid heeft het spel dat hij en zijn collega’s spelen geen enkele betekenis voor het land. Zo lang er niets uitkomt, verdienen zij dan ook geen enkele publieke aandacht. Niemand koopt er iets voor als mediamensen  hun ego’s verder opblazen door ze met plofkappen te omringen.

Als de dames en heren iets wezenlijks te melden hebben, schrijven ze wel een persconferentie uit. In de tussentijd kan men zijn aandacht wijden aan zaken die er werkelijk toe doen, namelijk wat het helemaal niet zo demissionaire kabinet zit te bekokstoven voor Prinsjesdag, welke lobby’s en belangengroepen zich doen gelden in Den Haag, waar die 5,2 miljard van VWS dan precies aan besteed zijn, wie er behalve de met pek en veren besmeurde Sywert nog meer zaken gedaan hebben met dat ministerie en in hoeverre je hun zakelijke successen kunt vergelijken met die van oorlogswinstmakers.

Maandag pakte minister Cora van Nieuwenhuizen uit met een groot pleidooi voor meer asfalt en een miljard per jaar extra voor het wegennet. Zij deed dit een paar dagen nadat de premier op een triomfantelijke persconferentie had aangekondigd, dat thuiswerken niet langer de norm is. Als het bedrijfsleven deze suggestie overneemt, zitten de files snel weer op het oude onaanvaardbare niveau. En dat terwijl de ervaring van het afgelopen jaar heeft geleerd hoe we met een beetje meer thuiswerken prima uit kunnen komen met wat we aan wegennet hebben. Het verkeersprobleem is een kwestie van spreiding. Dat hebben we geleerd maar voor de machtige asfaltlobby is dat natuurlijk geen geweldig nieuws. Die heeft liever dat zoveel mogelijk mensen om half negen op kantoor moeten zijn.

Zo is er veel meer. De parlementaire journalistiek zou een voorbeeld moeten nemen aan de collega’s van Follow The Money, die door taai onderzoek en eindeloos stukken lezen (al dan niet vrijwillig door de overheid verstrekt) de kwesties bloot leggen waar het werkelijk om gaat in Nederland.

Daar kom je niet achter door bij Mariëtte Hamer voor de deur te posten. Laat de partijleiders voorlopig in hun eigen sop gaar koken. Negeer ze. Dat is goed voor ze. Daardoor groeien hun zelfkennis en bescheidenheid.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin.