La Palmen

Mag je iemand die je niet persoonlijk kent eigenlijk überhaupt wel zo veroordelen? Natuurlijk mag dat!

Wie veel leest ligt ook altijd ver achter. Een mensenleven telt eenvoudigweg te weinig uren om al die woorden tot zich te nemen. Boeken, kranten, magazines; al het lezenswaardige stapelt. Dat is geen ramp doch een zacht papieren gesel die bij confrontatie graag slaat. Het is de reden dat ik nu pas, drie maanden na verschijnen, een interview met schrijfster Connie Palmen las.                       

Haar debuut ‘De Wetten’ blijkt voor toneel bewerkt en het eerste wat opborrelde was mijn weerstand tegen dat boek en zijn schrijfster. Een destijds veel te hooggewaardeerd boek met veel te kokette auteursfoto en dan dat geteem óver en gedweep mét ‘oudere wijze mannen’... rampzalig! Vervolgens stonden al die ‘wijze grijze’ mannen ook nog eens in de rij om de voeten te kussen van het bewierookte Limburgse cultuurverschijnsel. Lekker ongedwongen je haar in de war, een gezicht waar de drank en sigarettenwalm vanaf sloeg en dan dat gehang van de literaire groupie aan de arm van ‘Haar Hans’ of ‘Haar Ischa’, brrr.

Het werd er met de jaren niet beter op. Zo herinner ik mij een tv-programma waarin maker Rik Zaal over de vloer kwam bij markante persoonlijkheden. ‘Zaal over de vloer’ heette dat woordspelerig leuke programma. Die middag had hij een ongedwongen onderonsje met Ischa Meijer maar wat zo vreselijk stoorde was de hinderlijke aanwezigheid van La Palmen. Ze kwam maar een paar keer in beeld maar dat was genoeg om te beklijven. Een dweepziek huisdiertje dat verliefd, kwezelig lachend en kettingrokend aanzat.

Maar hoezo dat ‘Hinderlijk’? Die vrouw had een relatie met Ischa Meijer en was daar gewoon. Waar bemoei ik mij eigenlijk mee? En mag je iemand die je niet persoonlijk kent eigenlijk überhaupt wel zo veroordelen? Natuurlijk mag dat! Men kan iemand uit zijn geschriften en uitlatingen prima leren kennen en zich daar dan een voorstelling van die persoon bij maken. Vervelende, irritante poseur die Palmen! Tot nu dit interview dus... want alles bleek inderdaad maar een pose.

Schaamteloos openhartig is ze over de briljante ‘plug’ van haar boek destijds via oud-studiemaatje Matthijs van Nieuwkerk werkzaam bij het het Parool. En aan gezond, egostrelend inzicht ontbreekt het de schrijfster evenmin;“..Ik had namelijk ontzettend géén zin in bescheidenheid. Dat heb ik al die jaren volgehouden”, verderop nog onderstreept met; “Ik ben als schrijver één ding niet, en dat is bescheiden”. Hela, weer zo’n zin die mij enorm bevalt, of zou ze nou hopen dat de journaliste erin trapt en juist díe zin als kop boven het interview plakt?

Bij de vraag of ze in het openbaar een ‘rol’ speelt komt de eerlijke aap helemaal uit de mouw:“’Tuurlijk, ik weet hoe je karakters moet creëren… Mijn imago, in zoverre ik dat beheers, ligt dicht bij mezelf. Maar er zit altijd een beschermingsfactor 50 op.” Iemand die zo overduidelijk is moet wel deugen, niks poseur, het is met voorbedachten rade, ze doet het expres!

Tot slot een zelfinzicht waar simpelweg geen verweer tegen is: “Ik weet wel dat veel mensen me niet kunnen luchten of zien. Het gekke is dat ik dat begrijp. Ik begrijp dat je een pesthekel kunt hebben aan iemand die zo in de openbaarheid treedt als ik”. Hoe is het mogelijk, 32 jaar na haar debuut openbaart zich voor mij een diepere laag in het tegeltje aan de wand; ‘Wijsheid komt met de jaren’. Weer een les geleerd.