Kuitenbrouwer en zijn anti-trans cult
Sta op tegen haat en onderdrukking.
In een recente uitzending van De Nieuwe Wereld ging Jasper van Dijk in gesprek met Jan Kuitenbrouwer over onder andere de transgenderwet en diens implicaties.
Helaas ongenuanceerd en onzorgvuldig.
De transgenderwet die in het parlement voorligt gaat over twee belangrijke wijzigingen. Ten eerste het vervallen van de benodigde deskundigenverklaring om de geslachtsaanduiding in het paspoort aan te passen, ten tweede mogen jongeren onder de 16 jaar dan ook hun geslachtsregistratie laten wijzigen.
Het gesprek begint met Kuitenbrouwer die erkent dat de toegevoegde waarde van de deskundigenverklaring ontbreekt. Deskundigen gaan immers nu namelijk al bijna altijd akkoord. Om vervolgens tot de conclusie te komen dat het ‘daarom onzinnig is om dat laatste obstakel weg te nemen.’ Kuitenbrouwer neemt zo nadrukkelijk een loopje met het zelfbeschikkingsrecht van transgender personen en laat mensen ook nog eens onnodig financieel opdraaien voor deze administratieve wijziging. Ondanks dat hij het een symbolische wet vindt, ageert hij dus voor een pas op de plaats omdat we ‘te makkelijk en te geruisloos drempels hebben weggenomen voor jongeren om in transitie te gaan.’ Hij analyseert deze wet als symptoom van een doorgeslagen ontwikkeling die het leven van jongeren onomkeerbaar verwoest.
Voedingsbodem voor problemen
Want, deze symbolische wet legt wel degelijk een voedingsbodem voor problemen! Een belangrijk argument voor het tegenhouden van deze wet zijn de implicaties voor kleedruimtes, aangezien er nu juridische grondslag zou zijn om je plek in een kleedruimte af te kunnen dwingen. Zo wordt het wijzigen van een m/v/x in je paspoort omgetoverd tot iets catastrofaals voor de veiligheid van alles met een kloppend hart. Nou ja, eigenlijk alleen voor vrouwen, het komt niet bij Kuitenbrouwer op om ook te kijken naar implicaties voor mannen of non-binaire personen. Enfin.
Deze onderbuikgevoelens worden zoals verwacht niet onderbouwd, nergens is bewezen dat de veiligheid van mannen of vrouwen in kleedruimtes of toiletten is afgenomen door de aanwezigheid van transgender personen. Deze wet vergroot daarentegen juist de veiligheid van een kwetsbare groep in de samenleving die zich al vroeg bewust zijn van hun identiteit door een onnodige confrontatie met het verleden te voorkomen.
De verandering in geslachtsaanduiding kan er volgens Kuitenbrouwer ook toe leiden dat blijf-van-mijn-lijfhuizen ‘dubieuze gevallen’ niet meer de deur kunnen wijzen. Onderscheid maken tussen slachtoffers van fysiek geweld is schijnbaar noodzakelijk. Onder het toekijkend oog van Van Dijk bestempelt Kuitenbrouwer een Schots blijf-van-mijn-lijfhuis als ‘zo woke’ omdat de directrice een transvrouw is. De oplettende luisteraar hoort de schaamteloze insinuatie dat transvrouwen niet de juiste mensen zouden zijn om zich te bekommeren om huiselijk geweld, want zij zijn natuurlijk misschien zelf veelpleger!
Drogredenen met de schijn van deskundigheid
Kuitenbrouwer kan het niet laten het FvD-stokpaardje van de Lentekriebels te benoemen en erbij te vertellen dat scholen te snel meegaan in het verhaal van de leerling. Het is volgens hem taboe om tegen een kind te zeggen dat de genderexpressie van dat kind bij het geboortegeslacht moet horen. Enerzijds hekelt hij het vormende karakter van de scholen en anderzijds zouden scholen harder moeten optreden. Als je niet beter zou weten denk je dat Kuitenbrouwer zichzelf aan het gaslighten is. Enfin.
Sommige ouders hebben namelijk wel het ‘zelfvertrouwen en het gezonde verstand’ om de gevoelens van hun kinderen te bagatelliseren en te zeggen: ‘je groeit er wel overheen’. Omdat de jongeren dus lijden onder genderincongruentie en niet genderdysforie (hij maakt zelf geen onderscheid). Want veel van die jeugd blijkt dus later lesbisch of homoseksueel. Kuitenbrouwer neemt hier een aanloop naar het controversiële onderzoek van Cass, waarover zo meer.
Met de huidige gang van zaken zou het hokjesdenken worden bevorderd. Het fluïde omgaan met genderexpressies wordt volgens Kuitenbrouwer namelijk bemoeilijkt doordat kinderen met genderincongruente uitingen direct als transgender kinderen worden gezien. Kuitenbrouwer probeert ook hier drogreden te verkopen met de schijn van deskundigheid.
Maar waar komt deze ‘hype’ vandaan, vraagt Van Dijk. De toegenomen maatschappelijke acceptatie van gender non-conform gedrag wordt door deskundigen als voornaamste reden gebruikt voor de stijging van transgender jongeren. Niet volgens Kuitenbrouwer, ‘de klepel is doorgeslagen’. Een ander argument is dat, net zoals bij linkshandigen, men niet meer onderdrukt zou zijn en dat daardoor het aantal transgender personen stijgt. Waar het bij linkshandigen om een verdubbeling of verdriedubbeling ging, zou het om een verhonderdvoudiging gaan bij transgender personen. De onderbouwing van deze uitspraak is een raadsel.
Is er dan een verklaring? Het CBS bracht in 2011 een rapport uit waaruit bleek dat 900 mensen tussen 1995 en 2009 via de rechtbank hun geslachtswijziging hadden vastgelegd. Niet onbelangrijk om te vermelden dat tot 2014 sterilisatie verplicht was bij geslachtswijziging in de geboorteakte.
Recenter onderzoek van Kuyper & Wijsen (2013) en het Sociaal Cultureel Planbureau (2017) schatte de totale populatie van transgender personen in Nederland rond de 0,6-0,7% wat neerkomt op circa 102.000 personen. Met dergelijke creativiteit (en een bepaalde agenda) zou je dus kunnen beweren dat een stijging van 900 naar 102.000 personen inderdaad meer dan honderdvoudig is.
Als we kijken naar de vraag naar transzorg zien we wél de verdriedubbeling terug die bij linkshandigen ook te zien was. Niet alleen de maatschappelijke acceptatie zorgt voor verandering maar de toename van behandelplekken is hier ook een logische oorzaak.
Maar hoe komt het dan dat het aantal transgender personen zo is toegenomen? Volgens Kuitenbrouwer is er een duidelijke correlatie tussen het gebruik van social media en het ‘brainwashen’ van kinderen om in transitie te gaan. Vooral meiden zouden gevoelig zijn voor deze echokamers. Daarom moeten kinderen niet in een onomkeerbaar medisch traject terechtkomen. Kuitenbrouwer laat het lijken alsof meisjes worden gelokt om met een pennenstreek een levensverwoestend medisch contract tekenen tot hun 18e, maar dit fanatieke gebrabbel is uiteraard gebaseerd op niets.
Een wetenschappelijke basis ontbreekt
Allereerst is er een wachtlijst van jaren voordat er vaak zelfs een gesprek kan plaastvinden, laat staan de behandeling zelf. Hierna volgen meerdere gesprekken met een gespecialiseerd psycholoog met het kind en ouders, dit kan een halfjaar of langer duren. Puberteitsremmers worden vervolgens gebruikt om het kind ruimte te geven te ontdekken wie ze zijn om later de knoop door te kunnen hakken, dit is niét onomkeerbaar. In deze fase is er ook ruimte voor het kind om een sociale transitie te ondergaan, het kind kan de gewenste genderexpressie ontdekken. Indien kinderen en ouders akkoord zijn kunnen de hormoonremmers worden omgezet in hormoontherapie. Inmiddels zijn we dus al een paar jaar verder. Niet alleen wordt het gehaaste aspect dus schromelijk overdreven maar ook het onomkeerbare van het behandelingstraject. Puberteitsremmers worden daarnaast ook door veel cis-jongeren gebruikt die lijden aan vroegtijdige puberteit en fungeren precies zoals het hoort, als pauzeknop.
Naast het demoniserende taalgebruik onderbreekt ook een wetenschappelijke basis voor dit ‘brainwashen’. Het argument van ‘sociale besmetting’ circuleert nu al jaren rond en kreeg vorm door een onderzoek van Lisa Littman waarin ze beweerde dat transgender jongeren plotseling genderdysforie ontwikkelden door een proces dat ‘Rapid Onset Gender Dysphoria’ (ROGD) wordt genoemd. Om de invloed van social media te meten ondervroeg ze ouders van de kinderen in plaats van de kinderen zelf en voor de genuanceerde blik ook anti-trans organisaties als Transgender Trend en 4thWaveNow. Het wetenschappelijke tijdschrift PLoS One waarin dit onderzoek werd gepubliceerd, heeft inmiddels zijn excuses aangeboden en het onderzoek gecorrigeerd. Een onderzoek uit 2021 heeft ROGD definitief ontkracht en tientallen grote organisaties van psychologen hebben zich ook tegen ROGD uitgesproken. Desondanks heeft het onderzoek van Littman ontzettend veel schade gedaan aan de progressie voor transrechten. Het boek Irreversible Damage: The Transgender Craze Seducing Our Daughters van Abigail Shrier heeft Littman’s ROGD als leidraad gebruikt om deze theorie in conservatieve kring salonfähig te maken.
Kuitenbrouwer trekt ook de data over de transitie in twijfel. Hij gebruikt hiervoor data uit 2015 en trekt de conclusie dat deze resultaten niet te projecteren zijn op de nieuwe groep jongeren. De laatste jaren is de patiëntengroep, mede door sociale media, drastisch veranderd. Echter is er de laatste jaren ontzettend veel nieuwe data verzameld. In 2022 toonde een studie aan dat na vijf jaar 97,5% van de respondenten de gender non-conforme identiteit had behouden. De U.S. Transgender Survey uit 2022 toonde ook aan dat sinds transitie maar 3% van de 90.000 respondenten minder tevreden is dan daarvoor. Voor transgender personen die gebruik maakten van hormoonbehandelingen is het maar 2%. Onderzoek uit Australië van afgelopen maart toont aan dat slechts 1% van de respondenten zich weer identificeerde met het geboortegeslacht tijdens de medische behandeling. Daarnaast is het ook van belang om te kijken naar de daadwerkelijke reden voor detransitie, in de meeste gevallen komt het niet door een terugdeinende beweging in de genderidentificatie maar zijn externe factoren juist van belang. Ter vergelijking: sommige studies laten zien dat zo’n 20% van de patiënten spijt heeft van een knieoperatie en voor plastische chirurgie kan dit zelfs oplopen tot 65%. Het laat maar weer eens zien dat het apocalyptische gebrabbel van Kuitenbrouwer geen hout snijdt.
Kuitenbrouwer is angstig voor de toekomst van de jongeren. Hij voorziet, mede door sociale media en sociale druk, dat depressieve jongeren in een ‘transmedische trechter’ terechtkomen. Cornell University deed in 2018 een grootschalig literatuur onderzoek naar de effecten van transitie op het welzijn van de transgender persoon. Van de 55(!) studies waren er 51 met een positief effect en vier met geen of wisselende resultaten. Nul met negatieve resultaten op het welzijn van transgender jongeren.
Onjuistheden en weerzinwekkende insinuaties
Eerder deze maand verscheen een inmiddels toonaangevend rapport voor de discussie omtrent transzorg: The Cass Review. Dit rapport heeft er mede voor gezorgd dat puberteitsblokkers in Schotland momenteel niet meer kunnen worden gebruikt voor de behandeling van transgender minderjarigen. Het rapport gebruikt meerdere mythes rondom sociale besmettelijkheid (Littman en ROGD), detransitie en de lage kwaliteit van wetenschappelijke onderbouwing voor de behandling. De wetenschappelijke basis waar Kuitenbrouwer naar refereert komt veelal terug in het rapport van Cass. Het rapport bevat zelf geen baanbrekende nieuwe data maar is een verzameling van veel controversiële onderzoeken die in het straatje passen van anti-transorganisaties.
Zo wordt er gesteld dat transgender zijn mogelijk komt door depressie, angst en autisme, een claim verworpen door de American Psychology Association; krijgen we onjuiste conclusies over de transitie gebaseerd op gedateerde en reeds ontkrachte onderzoeken als die van Zucker (1995); en worden er vergaande conclusies getrokken over puberteitsblokkers die transgender jongeren onomkeerbaar zou verbinden met hun genderidentiteit. Tot slot stelt het rapport dat er een gebrekkige wetenschappelijke basis is voor transzorg. Zoals ook uitvoerig besproken door Zembla, komt dit door het ontbreken van een controlegroep in het onderzoek naar transzorg. Dit stokpaardje wordt gebruikt om gedegen medisch-ethische overwegingen in de behandeling van transgender personen te verwerpen. Voor meer dan 90% van medische ingrepen is er geen bewijs van ‘hoge kwaliteit’ en dit betekent niet dat deze ingrepen niet goed onderbouwd of getest zijn. Zo hebben antidepressiva en galblaasoperaties ook geen ‘hoge kwaliteit’ bewijs maar zijn ze desalniettemin bewezen effectief.
Deze hele waslijst aan weerleggingen en correcties dekt niet eens de hele lading van het interview vol onjuistheden en weerzinwekkende insinuaties. Het is van belang om een tegengeluid te laten horen tegen desinformatie en de gure, conservatieve anti-translobby. We moeten pal achter de emancipatiestrijd staan van transgender personen en samen strijden voor volledig zelfbeschikkingsrecht. Sta op tegen haat en onderdrukking.
Voor gelijkwaardigheid door solidariteit.
Dit stuk heb ik geschreven in samenwerking met een transgender persoon die vanwege veiligheidsredenen anoniem wil blijven. “Ik snap de hele ophef niet over ons. Iedereen met een transachtergrond die ik spreek wil maar één ding. Zijn, Haar of Hen’s leven leiden en gelukkig worden. Dat is alles.”