Kuifje en het Witte Huis

Het kasteel Molensloot ligt er in de vroege morgenstond verlaten bij. Op het gras, een aangevreten hondenkarkas waarvan alleen een kort, wit staartje herinnert aan de voormalige eigenaar. Ridder Hadoque zit onderuit gezakt in zijn rolstoel met op zijn schoot een jachtgeweer. Het arme dier leed al jaren aan heupdysplasie en een slopende nierziekte, maar zijn baasje kon het niet over zijn hart verkrijgen de hond uit zijn lijden te verlossen. Nu dat baasje naar de Verenigde Staten was afgereisd had Hadoque zijn kans schoon gezien. Hij had het beest toch nooit echt gemogen en daarom kostte het hem weinig moeite het dier af te schieten waarna hij zelf de pijp aan Maarten zou geven. Eerst bezondigde hij zich aan een halve fles Loch Lomond en vervolgens reed hij laveloos naar de wapenkamer om zijn jachtgeweer te halen. Het stomme dier vertrouwde hem na al die jaren volkomen en kwam zonder argwaan naderbij. Één schot was voldoende, waarna hij de hand aan zichzelf zou slaan.

De jaren hadden hem afgemat, het zeemansleven had hij, hoewel met tegenzin, al lang afgezworen en voor het avontuurlijk leven was hij inmiddels te oud en bovenal te gehandicapt. Nadat hij de naam van zijn voorvader had aangenomen en jarenlang drankmisbruik zijn lever had doen verschrompelen had het syndroom van Korsakov hem vervolgens geheel uitgehold. Herinneringen aan de oude professor Zonnebloem die reeds lang geleden was verhuisd naar zijn landgoed in Genève brachten nog wel eens tranen op zijn verweerde wangen en de enige die zich nu nog om hem bekommerde was de eeuwige padvinder Kuifje, een vrijgezel op leeftijd die hem inmiddels danig de keel was uit gaan hangen.

Dat bleek wederzijds en Kuifje had, verlost van zijn taak als mantelzorger, gretig zijn laatste grote opdracht vol enthousiasme aanvaard; het verslaan van een belangwekkende rechtszaak in de Verenigde staten. Het nieuwsagentschap dat direct na Reuters het grootste bereik in Europa had, stuurde de vermaarde Belgische journalist met maar één boodschap naar de U.S.A.: breng ongecensureerd, objectief verslag uit rond ‘de rechtszaak van de eeuw’; de allereerste strafrechtelijke veroordeling van een ex-president van de U.S.A.!

Oud-president Donald Trump werd ruim 30 strafbare feiten ten laste gelegd en de zaak zou Kuifje’s naam als serieuze journalist in één keer vestigen.

Hadoque had het gelaten aangehoord. Het wereldnieuws volgde hij allang niet meer en met Kuifje uit zijn weg schonk de mistige ochtend hem zijn laatste genade. Nadat hij de achtergebleven hond uit zijn lijden had verlost draaide hij de loop resoluut onder zijn kin en drukte af.

Kuifje, onwetend van het tragisch lot van zijn thuisgebleven achterban, beet zich vast in de zaak. Trump was een sappige kluif, bijna te mooi om waar te zijn. De onuitstaanbare miljonair, ex-president en ex-presentator van ‘The Apprentice’ kwam hem zo mogelijk nog onwaarschijnlijker voor dan zichzelf. Een karikatuur. Een levend stripfiguur maar met de rampzalige voeten in de werkelijkheid. Kuifje’s aartsrivaal Rastapopoulos was bij hem vergeleken een watje.

Trump kocht zijn macht en zijn seks in een land waarin je zelfs als gevangene nog verkozen kon worden. Een Amerikaanse acteur had hem ‘een gevaarlijke clown’ genoemd. De zaak duizelde de journalist die door de jaren van krankzinnige avonturen rond geheime genootschappen, samenzweerders, vliegtuigkapers en valsemunters het zicht op de realiteit enigszins was verloren. De laatste jaren als amateur-verpleger, na de dood van butler Nestor, hadden hem doen verzanden in verbittering en wrok. Zijn autobiografische schrijfsels waren op een zandbank gelopen en deze zaak moest hem koste wat kost rehabiliteren in de internationale persgemeenschap. De onwaarschijnlijkheden stapelden zich echter op en daarmee slonk Kuifje’s incasseringsvermogen.

Hij dronk de hotelbar leeg en ontspande zich met dure ‘gastvrouwen’ die hem nieuwtjes rond de gevallen president beloofden. Hij kreeg nachtmerries en verloor zichzelf zoals Hunter S. Thompson in Gonzo-journalisme en de onvermijdelijke val voor geestverruimende middelen. In één van die hallucinaties is hij ten slotte gebleven. Twee weken voor het finale vonnis stortte hij van zijn hotelbalkon. Een gelukkiger einde had zijn laatste avontuur niet kunnen hebben, thuis was er immers niemand meer die op hem wachtte.