Kracht van de stad
Dat Rotterdam de mooiste stad is van Nederland staat buiten kijf.
Zij die dit betwisten wonen daar niet.
De titel ‘mooiste’ is snel verdiend als voorbeeld van naoorlogs wederopbouw-optimisme. Een complexere betiteling, maar daarom niet minder waar, is dat zij echter ook de béste stad van Nederland is.
De meest kansrijke, maar vooral kansgevende. Geen competatieve titel dus die steden tegen elkaar op doet bieden op gebieden als behuizing, werkgelegenheid of veiligheid, verre daarvan.
‘Beste’ als predikaat voor ‘meest kansrijk woon- en werkgebied’.
Haar open armen verwelkomen iedere nieuwkomer die al bij zijn eerste schreden op het oneindig asfalt haar welkom krijgt ingefluisterd.
Een welkom van een enthousiaste doch dringende aard in een omhelzing die kan koesteren en smoren. Hier klopt het gestaalde, industriële hart namelijk 24 uur per dag, soms warm en soms steenkoud.
Licht, lucht en ruimte resoneert op kaal stenen vlakten.
Een paradoxale stad in historie en moderniteit maar met vooral die bijna tastbare aanwezigheid van geloof in de toekomst én in het nu!
Het broeit, belooft en tekent zich af in voortdurend veranderende contouren. De mare van een stad die nooit af is, is hier voelbaar waar.
Hier wordt in geen enkele discipline verzaakt: de schone kunsten en de handel in al zijn verschijningsvormen en toch slaat loze lyriek hier dood.
De stem van de buitenstaander wordt honend aangehoord en ketst dan af tegen de hoogbouw. Iedereen dingt dagelijks naar de gunsten van dit grote moederlichaam dat haar onverbiddelijke eisen stelt en een ieder hiernaar bemeet, beboet of beloond.
Rotterdam is geen plaats voor geteem en gevlei. Arbeid wordt beloond en iedere bewoner deelt hier in de trotse energie die de stad dagelijks doorkruist in een constante, pulserende stroom.
Wie haar de rug toekeert en parasiteert zal merken dat op haar stevige armen dik zwart haar groeit en wordt genadeloos de strot afgebeten.
Ambivalentie is hier een niet bestaand begrip.
Men gaat op in het kolkend schuim van de permanente Rotterdamse vloedgolf of men verzuipt. Deze stad verzwelgt en neemt liefdevol op.
Net als overal ter wereld geldt hier; Ieder voor zich en God voor zichzelf, onontkoombaar echter merkt men dat het de stad zelf is die zijn bewoners verbind en die keuzes maakt.
Er zijn de stille, onderlinge blikken van verstandhouding tussen haar bewoners, zelfs een ongedwongen lichaamshouding waaruit de diepe achting blijkt voor Moeder Rotterdam. Haar bewoners maken hun dagelijkse, haast onzichtbaar kleine buigingen voor haar majesteit en worden beloond door een stad die terug knipoogt, flirt en haar mensen koestert.
Ieder als een even belangrijke steen in de muur van dit levend bolwerk.
Waar houdt de menselijke hartslag gelijker tred met dat van zijn stad, meer dan in Rotterdam?
Rotterdam = haar bewoners = Rotterdam.
Daarmee is Rotterdam tevens de meest ironische stad van Nederland.
Ieder paradijs kent immers zijn schaduwzijde.