Kortzichtig beleid Klever vormt ook een bedreiging voor Nederland

Minister Klever voor Buitenlandse Handel en Ontwikkelingshulp heeft haar plannen gepresenteerd voor deze kabinetsperiode. Nederlandse belangen moeten voortaan voorop staan bij ontwikkelingshulp, is het uitgangspunt van de minister. De afbraak van ontwikkelingssamenwerking van dit kabinet is juist niet in het belang van Nederland.

Toen zij nog PVV-Kamerlid was stelde Klever voor om ontwikkelingssamenwerking in zijn geheel af te schaffen. Dat gedachtengoed voert ze als minister uit en zet daarmee het mes in het Nederlandse ontwikkelingsbeleid. Het afbreken van ontwikkelingssamenwerking is niet alleen immoreel maar ook kortzichtig. Ontwikkelingssamenwerking is niet alleen belangrijk uit altruïsme of solidariteit, hoewel dat op zichzelf goede redenen zijn. Ook zij die zich niet bekommeren over wat er met anderen gebeurt in de wereld, hebben baat bij ontwikkelingssamenwerking. Het welbegrepen Nederlands eigenbelang is hier mee gediend.

Ontwikkelingssamenwerking draagt bijvoorbeeld bij aan het tegengaan van instabiliteit in de wereld. Honger, ziekte, armoede, ongelijkheid, wateroverlast, slecht onderwijs, en klimaatverandering zorgen voor instabiliteit, conflict en migratiestromen. En een wereld die geteisterd wordt door conflicten en rampen is op zijn minst toch slecht voor de handel, tenzij het de wapenhandel betreft. Ziektes als Aids en Malaria die zich kunnen verspreiden bedreigen ook de Nederlandse volksgezondheid in een geglobaliseerde wereld. Als solidariteit met anderen onvoldoende reden is voor goed ontwikkelingsbeleid, laat het dan eigenbelang zijn.

Dat dit kabinet niet wil zien is duidelijk. Naast de draconische bezuinigingen opende zij al eerder de aanval op maatschappelijke organisaties die zich bezig houden met ontwikkelingssamenwerking. Zij voerde een nieuwe regel in waarbij organisaties die zich bezighouden met ontwikkeling minstens 50 procent van hun inkomsten van andere partijen dan de overheid moeten krijgen. Dit geldt ook voor organisaties die werken in de landen waar ontwikkelingssamenwerking zich op richt.

Zeker voor organisaties die zich bezighouden met de emancipatie van gemarginaliseerde groepen zoals vrouwen of de lhbtqi-gemeenschap is deze eis onmogelijk in te willigen. Stel je voor dat vrouwenrechtenorganisaties in Nigeria met een collectebus langs de deuren moeten, of een organisatie die zich voor homoseksuelen in Oeganda inzet. Kansloos, en zelfs gevaarlijk. ‘Maar’, zegt Klever: ‘ik ben niet op de wereld om organisaties in leven te houden.’ Deze nieuwe voorwaarde is bedoeld om ontwikkelingssamenwerking nog verder af te breken, en dat is dan ook de uitkomst. Met alle gevolgen van dien voor mensen die zich in eigen land voor hun rechten inzetten en waarvoor de steun wegvalt.

In de zogenoemde beleidsbrief waarin de minister haar beleid uitlegt zet Klever deze aanval op vrouwenrechten en de rechten van andere gemarginaliseerde groepen voort. Het budget voor ‘Vrouwenrechten en Gendergelijkheid’ wordt de komende twee jaar volledig afgebouwd. Alle partijen in de coalitie zeggen dat ze waarde hechten aan vrouwenrechten. Over bijvoorbeeld vrouwen in Afghanistan die niet meer naar school mogen, mogen werken of zelfs niet meer mogen zingen worden bijvoorbeeld allemaal verontwaardigde berichten op X gezet. Aan vrouwenrechten en emancipatie bewijzen ze weliswaar lippendienst, maar via de achterdeur bezuinigen ze deze programma’s kapot om cadeautjes aan het Nederlandse bedrijfsleven te bekostigen.

Dit kortzichtige beleid is niet in het belang van Nederland. Ontwikkelingssamenwerking is dat wel.