Koningsdag vieren als je 22q11 hebt

Doorgaans zijn feestdagen voor mij lastig en onoverzichtelijk: er gebeurt zoveel tegelijk dat ik vaak niet meer weet waar ik naartoe moet. Dan blijf ik maar thuis. Natuurlijk ging ik vroeger wel op pad en naar vrijmarkten om feest te vieren. Maar de laatste jaren ben ik me veel terug gaan trekken van het feestgedruis. Ik ben me meer bewust hoe groot het effect is van alle prikkels.

Van tevoren was ik vrij zenuwachtig: ik wist niet hoe ik me zou voelen vandaag en was bang dat ik weer in somberheid zou zakken omdat ik al geruime tijd alleen thuis ben. Gelukkig heb ik de katten waardoor ik me iets minder alleen voel. Gek genoeg voel ik me alles behalve somber. Ik keek net naar het Wilhelmus en voelde enorm veel saamhorigheid dankzij al die muzikanten die thuis meededen. Ook de toespraak van de koning maakte erg veel indruk op mij. Voor de meeste mensen zal deze Koningsdag waarschijnlijk teleurstellend zijn: geen festivals en vrijmarkten en minder gezelligheid buiten. Hoe dan ook zal iedereen zich Koningsdag 2020 herinneren als een dag die geheel anders gevierd is.

Wat mijzelf betreft gedij ik eigenlijk zeer goed op de maatregelen die getroffen zijn. Mensen verwachten niet meer dat je ergens naartoe gaat en kijken je niet raar aan als je zegt dat je de hele dag alleen bent geweest. Altijd maar die keuzes maken. Ga ik ergens heen omdat dit verwacht wordt of blijf ik thuis? Dat is gewoon doodvermoeiend. Nu ik daar niet meer over hoef na te denken scheelt dat bergen energie en kan ik gewoon mijn eigen plan trekken.

Nu kun je denken: waarom deed je dat niet altijd al dan? Dit werkt bij mij wat anders dan bij een ander, omdat ik het onbekende syndroom 22q11 heb. Als ik me ergens druk over maak, of als iets me raakt dan blijft dit langer hangen omdat het niet goed gefilterd wordt. Het dopaminestofje werkt niet goed bij mensen met 22q11 en dat heeft een behoorlijke impact op een heleboel dingen. Wat voor een ander vanzelfsprekend is, is het voor mij simpelweg niet. Nu Koningsdag voor niemand meer vanzelfsprekend is blijkt dit voor mij goed te werken.

Ook merk ik dat ik redelijk goed om kan gaan met de corona-angsten. Ik observeer mensen altijd graag om te zien hoe zij omgaan met het leven. Nu zie ik dat ik niet meer de enige ben die gebukt gaat onder een zwaar leven. We voelen nu allemaal hoe het is als het leven niet meer vanzelfsprekend is. Ik hoop zo dat dit ook na deze crisis blijft doorwerken en dat mensen meer begrip en respect gaan krijgen voor mensen bij wie het leven net even anders gaat dan bij een ander!