Konijnenhol

‘Dat had je vijftien jaar geleden vast niet gedacht, dat je dit nog eens zou zeggen’, lachte een (veel) jongere collega. Ze had gelijk. Ik had net verteld dat ik niet in een tent wilde slapen op Down the Rabbit Hole. Dat ik opzag tegen kamperen in de bloedhitte, dat ik geen zin had in mensen die me wakker hielden met campingfeestjes.

Misschien was ik nog het meest bang voor mezelf. Vroeger, toen ik de leeftijd had van de collega, gingen we gewoon drie dagen dóór op zo’n festival. Niemand die vroeg of je nog bier wilde, je kreeg het en goot het naar binnen. Slaap was geen issue.

Nu ik 43 ben, zijn de katers meedogenloos. Ik durf nauwelijks een straat over te steken na een avond doorzakken. Bang om overreden te worden; het hoofd is ruis.

‘We kunnen op de fiets gaan’, opperde mijn Down the Rabbit Hole-vriendin. Zeventien kilometer naar De Groene Heuvels vond ik te ver. Mijn buren hadden e-bikes gehuurd, maar vriendin en ik zagen ons niet achter elkaar door de nacht snorren – zó oud waren we nou ook weer niet. Dus belde ik een taxibedrijf. Helaas, ze deden niet aan reserveringen. Bleef er maar één optie over: met eigen auto gaan. Konden we alleen niet drinken. ‘Rijden we om en om’, zei mijn festivalmaatje.

Eigenlijk voelde ik me opgelucht: ik kon naar het konijnenhol zonder bang te zijn voor katers. De eerste ochtend ontwaakte ik fris in mijn eigen bed, de tweede en derde ochtend ook. We sjokten lui door het festivalstof, zwommen tussen de opblaasflamingo’s en zagen David Byrne (véél ouder dan wij) soepel dansen. Als toegift pakte Nick Cave de laatste avond mijn hand vast. Vijftien jaar geleden had ik niet gedacht dat ik nog eens als een klein meisje zou zweren die hand nooit meer te wassen.