Kinderen in Gaza: leven in loopgraven van Hamas of sterven in massagraven van Israëlisch leger
Angstig en geschokt staart een kind van nog geen drie jaar oud in de camera, gewond en bebloed, met verband om zijn hoofd. Hij zit alleen op de grond in één van de weinige overgebleven ziekenhuizen in Gaza, zonder ouders en zonder enig idee of zij de bommenregen hebben overleefd. Dit tragische tafereel onthult het lot van een Palestijns kind dat slachtoffer is geworden van een van de honderden meedogenloze aanvallen. Indien hij deze oorlog overleeft, wacht hem een leven doordrenkt van trauma’s en leed. Hij lijkt geofferd te zijn om het 'zelfverdedigingsrecht' van Israël te waarborgen, geboren om de hoge, te hoge, prijs te betalen voor misdrijven waar hij geen enkele verantwoordelijkheid voor draagt.
Fluisterend en vol verwijt vraag ik mij af of het 'vrije Westen', dat zich presenteert als voorvechter en vertegenwoordiger van de rechten van de mens, vrede en vrijheid, niet medeverantwoordelijk is voor het leed van dit getraumatiseerde Palestijnse kind en duizenden kinderen met hem (8663 gewonde en meer dan 5300 vermoorde Palestijnse kinderen). Kunnen we nog met opgeheven hoofd in de spiegel kijken terwijl we Israël ook nu nog voorzien van diverse militaire onderdelen, waaronder F-35 onderdelen? Zetten we ons associatieverdrag met Israël blindelings voort? Geloven we werkelijk dat de huidige Israëlische regering de intentie heeft om het Palestijnse zelfbeschikkingsrecht uiteindelijk te respecteren? Blijft geloof in vrede reëel wanneer rechtse Israëlische politici fel reageren op de oproep van de Amerikaanse president Biden om mee te werken aan een toekomstige Palestijnse staat? De uitspraak van minister van Communicatie, Shlomo Karhi, dat er geen Palestijnse staat zal komen, werpt twijfels op over de haalbaarheid van een tweestatenoplossing zolang Israël geregeerd wordt door extreemrechtse politici.
Kunnen wij het Palestijnse jongetje uitleggen dat ons land herhaaldelijk VN-resoluties voor een staakt-het-vuren niet heeft gesteund omdat er nog onvoldoende Palestijnen gedood waren om de veiligheid van Israël te garanderen? Welke bewijzen hebben we nog nodig om evidente oorlogsmisdrijven een halt toe te roepen? Wanneer is het genoeg? Twee miljoen Palestijnen zijn op de vlucht, nergens veilig, geen enkele plaats heilig, of het nu een VN-school, ziekenhuis, gebedshuis of vluchtelingenkamp betreft.
Getuigen we van een gebrek aan respect voor onze beschaving en internationale afspraken wanneer we met verboden witte fosfor, tanks en raketten dood en verderf zaaien? Wanneer dringt het besef door dat we alleen met een onmiddellijk staakt-het-vuren de genocide die voor onze ogen plaatsvindt kunnen stoppen? Kunnen we later zeggen dat we er stonden en toekeken? Het lijkt soms alsof er een hiërarchie van mensenrechten en leed bestaat, waarbij het lijden van bijvoorbeeld Oekraïners zwaarder lijkt te wegen dan dat van Palestijnen. Wat is er mis met ons morele kompas? Waarom zijn we niet consistent in het opkomen voor mensenrechten? Zetten economische belangen en schuldgevoelens uit het verleden zich boven mensenrechten?
In alle andere oorlogsgebieden hebben ouders met kinderen nog de mogelijkheid om in de hitte van de strijd te vluchten naar een veilig gebied in eigen land of een derde land, zoals duizenden Oekraïense kinderen met hun ouders hebben gedaan. Ouders met kinderen in Gaza hebben echter geen enkele veilige plaats om heen te gaan. De poorten zijn geen doorgang, ze zijn gesloten en haar inwoners zitten vast om verminkt en vernietigd te worden.
Deze kinderen hebben niet voor hun regering gekozen. De laatste verkiezingen in Gaza vonden plaats in 2006, toen velen nog niet eens geboren waren. Geloven Israëlische autoriteiten werkelijk dat het probleem opgelost is wanneer de kopstukken en milities van Hamas vernietigd zijn? Beseffen ze dan niet dat door kinderen de zwaarste en hoogste rekening te laten betalen, ze wellicht hun toekomstige vijand hebben gecreëerd? De nieuwe generatie bestuurders aan zowel Israëlische als Palestijnse kant zal door hun trauma's, indoctrinatie en polarisatie naar verwachting nog verder uit elkaar groeien. Noch Israël, noch Hamas, noch het Westen dat Israel ondersteunt, lijkt zich bewust te zijn van de impact van hun handelen op de toekomstige generaties.
Deze oorlog is een brute schending van alle rechten van het kind.
Waar het geweten is gewurgd, stikken de kinderen.