Kees Driehuis, hondstrouw en honkvast

De dood van Kees Driehuis doet me heel veel. Ik beschouw hem en zijn vrouw Hendrina Praamsma als dierbare vrienden. Aan het begin van dit jaar mailde ik hem onder andere: “De halve nacht was je half wakker, half dromend in mijn gedachten. Er schoot van alles door me heen: de avonden in jullie huis, jullie bezoeken aan Mieke en mij in Rotterdam, de Infogroep, de kerstvakanties in de Ardennen, de spelletjes, de mooie gesprekken, jullie wijze woorden, het vele lachen. Ik droomde ‘per seconde grijzer’ en Driehuis Westerveld, ik kon er niks aan doen dat die flarden me te binnen schoten. In ons hotel in Zuid-Limburg is de ochtendlucht rood.”

Kees reageerde: “Dat was wel een bijzondere droom Nico, maar er vallen ook heel wat nachten te vullen met herinneringen. Ook wij hebben een paar keer teruggedacht aan de Ardennen. Wat hebben we het daar goed gehad. Het deftige eten in een hotel waar Jan (mijn tweelingbroer, NH) ook bij was, kwam ook weer boven. Kegelen, pesten (als kaartspel, NH), naar de patisserie, dat waren goede tijden. En nu iets minder goede tijden.” Kees vermeldt verder details over zijn ziekte die niet voor de buitenwereld bestemd zijn. Maar dat het er slecht uitziet is een feit, laat hij weten.

Voor de eerste contacten met Kees en Hendrina moeten we terug naar de jaren zeventig en de School van de Journalistiek in de Palmstraat in Utrecht waar ik parttime docent was en hij student. Via de stage van Hendrina bij het VPRO-radioprogramma Embargo, de voorloper van Argos, leerden we elkaar beter kennen. Dat werd nog intensiever toen ik in 1980 hoofd van de Infogroep bij de VARA-radio werd. Kees werd daar op een gegeven moment de tweede man.

Op die redactie werkte een generatie journalistieke talenten zoals Wim Kayzer, Hanneke Groenteman, Paul Witteman en dus ook Kees Driehuis. Stuk voor stuk vakbroeders en -zusters die uitgroeiden tot tv-persoonlijkheden. Kees hoefde nooit zo nodig op de voorgrond te treden. Hij begreep dat je in de positie van adjunct vaak meer kan betekenen dan als wat ze toen bij de VARA de groepsleider noemden.

De dubbelrol was hem op het lijf geschreven. Mij uit de wind houden, als dat nodig was, maar mij evenmin sparen als ik fouten maakte of moest weten welke kritiek op mij er onder de medewerkers leefde. Toen ik naar Rotterdam vertrok om RTV Rijnmond van de grond te helpen tillen, bleven we vrienden. En toen ik later naar Hilversum terugkeerde als baas van het Journaal, logeerde ik op gezette tijden bij Hendrina en Kees.

Met weinig mensen kon ik zo goed over het leven, de actualiteit, het mediabeleid en de omroepsores praten als met mijn vrienden aan die stille, donkere weg in Hilversum. Kees was honkvast, loyaal aan de VARA, die hij gaandeweg zag afdwalen van wat het ooit was, een linkse zuil.

Kees is minder veranderd dan de VARA. En ik op mijn beurt vertelde hoe het op het logge schip dat het NOS Journaal was, toeging. We waren een beetje elkaars therapeut. Het ging over dingen als de verhalen en onthullingen waar we mee bezig waren, hij voor ZEMBLA, ik voor het Journaal, de ethische dillema’s die zich daarbij voordoen, over het kwakkelende omroepbeleid en over Ajax en Feijenoord. Zonder het uit te spreken wisten we dat we elkaar konden vertrouwen. De gastvrijheid van mijn journalistieke vrienden vertaalde zich ook altijd in heerlijke koekjes, chocolaatjes en hartige lekkernijen.

In september 2008 interviewden mijn broer en ik Kees uitvoerig voor het vakblad Broadcast Magazine. “Ik ben bevreesd voor de EO-isering van de omroep”, zei hij als reactie op het feit dat Henk Hagoort voorzitter van de Raad van Bestuur van de NPO was geworden. En over ‘in beeld zijn’ zei Kees dat wat hij als eindredacteur bij Zembla deed hij veel leuker vond dan presenteren. “Per Seconde Wijzer doe ik er als een soort hobby tot mijn 85-ste bij.” Was het maar waar. De VARA-leiding kon het niet opbrengen om zijn hondstrouwe en prefect presenterende medewerker te gunnen om zijn hobby te blijven vervullen.

In verband met zijn ziekte moest Kees dagelijks een of meer keren een wandeling maken. Toen ik onlangs voor een klus als stadmaker naar de Hilversumse Bloemenbuurt onderweg was, zag ik plotseling Kees, die toevallig net de mooie entree van de begraafplaats passeerde. Kees alleen. De contouren van mijn lieve vriend.