Kamala Harris en de lange mars van vrouwen

Terwijl de verkiezingsuitslag in de VS tot veel vreugde leidde in het land, waren de ogen ook gericht op de nieuwe vicepresident Kamala Harris. De eerste vrouwelijke vicepresident van de VS. Ook nog eens een vrouw van kleur. En ik stond hier nauwelijks van te kijken. Al veel langer is de trend ingezet om de glazen plafonds voor vrouwen te doorbreken. Zo heeft Jacinda Ardern, de premier van Nieuw-Zeeland, laten zien dat een jonge vrouw met empathisch leiderschap haar land heel goed kan leiden in tijden van crisis.

De overwinning van Kamala Harris kreeg vorige week voor mij een extra dimensie toen ik het verhaal las van de 6-jarige Ruby Bridges. Deze burgerrechtenactiviste, inmiddels is ze 66 jaar oud, betrad in 1960 als eerste zwart meisje een witte basisschool in New Orleans. Een Federaal Gerechtshof had indertijd bepaald dat de geldende etnische tweedeling in het onderwijs in strijd was met het discriminatieverbod. Besloten werd om 6 zwarte kinderen te plaatsen en toegang te geven tot een witte school. De ouders van Ruby waren uiteindelijk de enigen die durfden doorzetten.

Onder begeleiding van US Marshals betrad Ruby op haar eerste schooldag de school. Die dag bereikte ze het klaslokaal niet, vanwege de protesten van witte ouders. Leraren weigerden haar les te geven. Het was uiteindelijk Barbara Henry die besloot wel les te geven aan Ruby.  Dankzij het lef van de ouders van Ruby kunnen we dit verhaal navertellen. It is a long way van Ruby naar Kamala, maar wel een uiterst inspirerende. Nu is het dankzij mevrouw Harris zo dat veel meisjes en vrouwen in de VS en in het buitenland geïnspireerd raken om überhaupt na te denken over het bekleden van topposities.

Het zijn echter niet alleen vrouwen op hoge politieke functies die als voorbeeld dienen. In Rotterdam kennen wij de deelnemers van Krachtvrouwen Oude Westen die in corona-tijden 3000 mondkapjes hebben gemaakt en deze aan het uitdelen aan mensen die er behoefte aan hebben. Ook geven zij voorlichting aan mensen en vervullen zij een loketfunctie in de wijk. En zelfs financiële steun, daar waar mogelijk.

Vredesonderhandelingen bijvoorbeeld zijn succesvoller en de resultaten duurzamer als vrouwen een hoofdrol in het proces vervullen. Het overkoepelend belang staat dan centraler en vrouwen zijn meer begaan met het resultaat op lange termijn.

Vrouwen zijn zonder twijfel onmisbaar en op veel plekken in de samenleving noodzakelijk, maar hun aanwezigheid is nog steeds niet altijd vanzelfsprekend. Dat verandert langzaam maar zeker. Het is dankzij rolmodellen, doorzetters, krachtvrouwen, en ogenschijnlijke outsiders dat deze trend zich zal blijven doorzetten.