Kabinet geeft scheefwonende middeninkomens lachend een trap na

Zomaar een woensdag in september, zomaar een nieuw wereldvreemd plan van ons volstrekt wereldvreemde kabinet. Als het aan de complete coalitie van VVD, CDA, D66 en de ChristenUnie ligt, worden zogenaamde scheefwoners – huurders in een woning die volgens ambtelijk opgestelde documenten te goedkoop voor hen is – hun huis uit getreiterd. Dat gebeurt nu ook al, namelijk door de inkomstengegevens van de belastingdienst jaarlijks door te seinen naar de, let wel: particuliere, woningbouwcorporaties. Op basis van die loongegevens gaat elk jaar de huurprijs omhoog met een maximum van 5,4 procent.

Dat kan veel harder, vindt de coalitie. De maximale huurprijs van een sociale huurwoning bedraagt 710 euro en het kabinet ziet geen enkele reden waarom niet in één keer dat bedrag gevraagd mag worden van mensen die bovenmodaal verdienen. ‘Een zetje geven om te verhuizen’, wordt dat dan genoemd.

Ik ben een van die mensen die boven die inkomensgrens zit en een sociale huurwoning bewoont. Het zetje dat dit kabinet mij, en met mij vele andere mensen met middeninkomens in sociale huurwoningen geeft, is niet richting dat koophuis of die mooie eengezinswoning in de vrije sector in die ene rustige wijk waar ik inderdaad best graag naartoe wil. Het zetje wat ik met dit plan krijg, is niet meer dan een flinke dauw van de grootste pestkop op het schoolplein terwijl de juf net doet of ze het niet ziet. Ja, ik beweeg, maar sta uiteindelijk nog altijd op dezelfde grond, maar nu met een kneuzing.

Wat dit kabinet niet wil zien, of waar het als ik heel cynisch ben gewoon maling aan heeft, is dat ik niet in deze woning zit omdat ik niet wil verhuizen. Ik (en wederom velen met mij) zit hier met mijn inkomen, dat technisch gezien inderdaad bovenmodaal is, omdat ik nergens anders naartoe kan. Believe me, I’ve tried. Sterker nog, ik probeer het nog steeds, wekelijks. Elk jaar gaat mijn huur al met die maximale 5,4 procent omhoog en geheel logisch moet ik elke cent daarvan zelf ophoesten omdat ik natuurlijk geen aanspraak maak op welke toeslag dan ook. Dat mijn buren in hetzelfde type woning, maar onder die inkomensgrens dankzij die toeslagen de helft aan huur betalen, is ook niet meer dan logisch.

Als alleenstaand ouder zonder vast contract en zonder een flink spaartegoed op de bank, kan ik een hypotheek wel op m’n buik schrijven. Nogmaals, I’ve tried. Blijft voor mij over de vrije sector, waar dit kabinet mij dan ook naartoe probeert te duwen. Tussen mijn huidige huur, die eerlijk gezegd voor mij alleen ook al fors is, en de goedkoopste woning in de vrije sector, zit een verschil van minimaal 400 euro. Die krapte op de woningmarkt waardoor dit kabinet doorstroom wil in de sociale woonsector? Ja, die werkt ook door in de vrije sector, alleen geldt daar de spijkerharde wet van vraag en aanbod en wie niet over een goed gespekte spaarrekening beschikt, heeft bij het bestaande aanbod bar weinig te vragen.

Dat tekort aan huurwoningen wordt enerzijds veroorzaakt doordat ditzelfde kabinet de hand op de knip houdt als het gaat om het bouwen van betaalbare woningen, anderzijds omdat het een ander kabinet onder leiding van deze zelfde VVD-premier was, dat in 2013 corporaties een verhuurdersheffing oplegde, wat hen ertoe bracht het toch al schaarse aanbod te verkleinen door sociale huurwoningen in de verkoop te brengen. Woningen die ook erg vaak in handen van makelaars kwamen, die dezelfde woning opnieuw te huur aanboden in de vrije sector, maar dan enkele honderden euro’s duurder. Een reden voor het CDA om begin dit jaar nog voor een “remwet” opperde om de woningmarkt eerlijker te houden. Hetzelfde CDA dat nu in de houding staat om scheefwonende middeninkomens een trap na te geven.

Ik woon het overgrote deel van mijn bestaan al in deze plaats, mijn hele leven speelt zich hier af. Mijn familie woont hier, ik werk in de regio, mijn zoon is hier opgegroeid, gaat hier naar school, heeft hier zijn vrienden. Kan ik verhuizen naar een minder drukke regio waar de woningprijzen lager zijn? Ja, maar tegen welke prijs. En dus zit er voor mij niets anders op dan wederom een flinke dauw te incasseren om ons sociale leven en bereikbaarheid van werk intact te houden. Maar terwijl ik over die nieuwe kneuzing wrijf en me nog eens buig over waar ik thuis nog meer op kan bezuinigen, vraag ik mezelf af: kom, leg me nog één keer uit waar die twee miljard per jaar voor het afschaffen van de dividendbelasting precies goed voor is?