Joling, Bruins en Huffnagel tegen de kalifaatkleuters

Eigenlijk waren Gerard Joling, Fritz Huffnagel en staatssecretaris Bruno Bruins naar Jinek gekomen om eens lekker de gebraden haan uit te hangen. Dat kon makkelijk want op de agenda stonden de leeuwinnen en de locatie van het Eurovisie Songfestival. Het waren tegelijk thema’s die zich leenden voor ginnegappen en dubbelzinnigheden waar in ieder geval Joling het patent op heeft.

Toen stelde Eva Jinek ineens een serieus onderwerp aan de orde: moeten we Nederlandse jihadkinderen verder laten wegkwijnen en dood laten gaan in de Koerdische gevangenkampen, waar het slecht gesteld is met de voeding en de medische zorg?

Gerard Joling, die blijkbaar tijd heeft gevonden om talen en culturen van het Midden-Oosten te studeren, wist zeker dat zelfs kleuters al zo geïndoctrineerd waren dat zij nooit meer van hun gewelddadige ideologie konden worden afgebracht. Frits Huffnagel viel hem enthousiast bij en staatssecretaris Bruins zei verontwaardigd dat die kinderen nooit meer Nederland binnen zouden komen. De heren waren het er over eens dat het allemaal de verantwoordelijkheid van de ouders was en niet van Nederland. Daarna gingen ze met zijn allen lol maken.

Het is toch opvallend hoeveel lapswanzen en slappe zakken dit land telt tot in de hoogste kringen. We zijn met bijna zeventien miljoen, we hebben een hoge welvaart, een indrukwekkende organisatiegraad en een diep gewortelde cultuur. Toch meent een halve zachte als Bruno Bruins dat de Nederlandse samenleving niet in staat is om 85 kleine kinderen behoorlijk op te voeden tot kosmopolitische staatsburgers met een open geest, dat we daar met zijn allen de geestelijke kracht voor missen.

Het erge is dat Bruins niet voor zichzelf sprak maar namens de hele Nederlandse regering. Dit betekent dat de top van ons land het vertrouwen in de kracht van onze cultuur verloren heeft. Anders zouden we wel net als de Fransen en de Russen de moed hebben om te zeggen: “Dit zijn onze mensen. Zij zijn daarom onze verantwoordelijkheid. Wij handelen dat af zodat men zich in Syrië kan concentreren op de wederopbouw. Zij hebben daar tenslotte ook niet gevraagd om polderjihadi’s. We nemen jullie dit probleem uit handen. We geven de volwassenen een eerlijk proces. We zorgen dat de kinderen de kans krijgen als kinderen op te groeien”.

Maar nee, dat doen de boven ons gestelden niet. Ze denken dat hun pogingen tot mislukken gedoemd zijn. Zij hebben net zo’n lage dunk van de Westerse beschaving als de nog steeds voortvluchtige kalief Abu Bakr Al Baghdadi, die preekt dat het decadente en goddeloze Westen geen verweer heeft tegen de scharen van de jihad.

Juist door de verantwoordelijkheid voor Nederlandse staatsburgers in het Midden-Oosten af te wijzen – zelfs voor peuters – geven de boven ons gestelden voedsel aan de gedachte dat de radicale islam onoverwinnelijk is. Je zou de kalief haast gelijk geven als je de angstkreten op het internet ziet om de mogelijke komst van kleuters. Een deel van het Nederlandse volk weet niet beter dan rillend weg te duiken achter de dijken en het wordt door leiders, van wie je ánders zou verwachten, alleen maar in hun bangelijkheid gestijft.

De jongens van Jan de Witt zijn geen rolmodel meer. Haal die driekleur maar in als je toch niet gelooft in de kracht van de ideeën waar het rood wit blauw voor staat. Dan zullen de Nederlanders, die nog een hart in hun donder hebben en in dit land geloven, hem wel bewaren tot deze collectieve aanval van lafheid is weggeëbd.