Johan Derksen kan zo bij de politie aan de slag

Donderdag, na het uitspreken van onderstaande tekst voor de gemeenteraad in Leiden, werd ik op weg naar huis staande gehouden door de politie. Ik werd in het Engels toegesproken omdat ik een 'tintje' had, zei de agent in burger. Of ik in de stad was gaan shoppen werd mij gevraagd, en wat ik gedaan had. Ik bitste terug dat ik in Den Haag geboren was…. daarop mochten ik en mijn gezelschap onze weg vervolgen.

Wie nog durft te stellen dat de racistische uitspraken van Johan Derksen geïsoleerde incidenten zijn, denk weer na. Wij leven in een gure, nihilistische samenleving.

Spreektijd raadscommissie Werk & Middelen, 11 april 2024

Leiden: de stad van verloren dromen. De stad van sappelen. De stad van ongelijkheid en ongelijkwaardigheid……..

Vandaag spreek ik u voor de derde keer toe. Misschien bent u het vergeten, maar de Gemeente Leiden liep in 2011 voorop bij het implementeren van de participatiewet. Zeer voortvarend heeft men nog voor de wet in werking trad een stevige bureaucratie opgetuigd om mensen feitelijk te ontmoedigen gebruik te maken van het sociale vangnet. “Neen", zeiden ambtenaren en raadsleden toen, “wij willen alleen voorzichtig met de beschikbare middelen omgaan. En wij herkennen ons niet in het door u geschetste beeld”.

Dat het stringente beleid vooral bepaalde groepen hard trof? Een greep uit de vele ervaringen van mensen:
“Dat is niet waar. Wij discrimineren niet”. Maar waarom werd mijn advocaat, Don Ceder, net als ik van gemengde afkomst, als mijn zoon gezien en vermanend toegesproken? “Waarom neem je je moeder niet in huis”?

“Wij maken geen gebruik van algoritmen. Maar u woont in bij iemand. Is dat niet uw partner, en kan die toch niet voor u zorgen”? En toen duidelijk werd dat er geen sprake was van een partner, werd gezegd: “Wij als gemeente kunnen u niet behulpzaam zijn als u af wilt van een man”. Men herhaalde: “De persoon met wie u woont, die moet voor u zorgen”.

Dus met andere woorden ik kan bij elke vreemde in Leiden intrekken? Ik word geacht van de lucht te leven? Of moet ik mij aanmelden bij een Privéhuis? Ik stel die boude vraag in reactie op de boude wijze van opereren van een overheidsinstantie van deze gemeente. “In het zweet uws aanschijns zult u uw brood eten”. (Exodus 20:8-10) was het antwoord van die ambtenaar van de Dienst Werk en Inkomen toen ik haar radeloos vroeg waarom ze mij zo behandelde.

“Dat u gehandicapt bent? Passende arbeid is voorhanden. Schoonmaakwerk. Productiewerk. Kijk maar wat wij in de aanbieding hebben. Ligt allemaal ter inzage. Het is aan u”.
“Dat er schulden ontstaan omdat u geen inkomen hebt? Daar kunnen wij niets aan doen. Wij laten ons ook niet pushen”.

De vraag die tussen 2011-2022 steeds gesteld werd: “Maar hoe ga ik de premies van de ziektekosten in hemelsnaam betalen”? Het antwoord dat steeds gegeven werd: “U hebt geen inkomen dus kan de schuldhulpverlening u niet helpen. Het zijn geen problematische schulden. Het gaat maar om een schuld”.

In 2024 de reactie van de gemeente: “De schuld is te groot. Wij kunnen niets voor u doen. U had eerder aan de bel moeten trekken. O, en bovendien helpen wij geen mensen die geen inkomen hebben. En neen, u krijgt geen uitkering want u woont samen”.

Ik wil u, commissie, vandaag de volgende vraag voorleggen:

Wat is voor u de menselijke maat? In welke situatie is het normaal dat een mens jarenlang zonder eigen inkomen kan leven in het huis van een vreemde? Vindt u het als gemeenteraad normaal, omdat de participatiewet en de kostendelersnorm nu eenmaal heilige koeien zijn, die zorgen voor extra inkomsten als de wet streng gehandhaafd wordt? Vindt u dat het niet uitmaakt dat mensen de dupe worden van kromme wetten en zelfs in onveiligheid leven zonder perspectief op een beter leven? Vindt u het okay dat de overheid verantwoordelijk is voor het stuwmeer van schulden die ontstaan vanwege 1) lacunes in de wet en 2) nalatigheid van de overheid?

En als mensen blijven klagen en vragen en u niet optreedt, dan is er toch sprake van knevelarij, of zie ik dat verkeerd? Als u vindt dat het niet normaal is, waarom worden er geen maatregelen getroffen om deze situaties te stoppen?

De menselijke maat. De overheid die zou mensen zien in plaats van wetten en regels. Maar als iets duidelijk is geworden is het dat de overheid, na alles wat er gebeurd is met de toeslagen, nog steeds silhouetten ziet in plaats van mensen.

cc-foto: Joost J. Bakker