Johan Derksen en de voetballers van Marokkaanse en Turkse komaf

Het zal zo’n 50 jaar geleden geweest zijn toen een man, ergens in een klein dorpje in het noorden van Marokko, de beslissing nam om zijn land, zijn bestaan en zijn familie achter te laten voor het heil van zijn gezin. Misschien had hij over dit magische land gehoord van vrienden, of wispelde de wind hem het tussen de olijf- en dadelbomen door, daar ben ik nog niet achter gekomen. Met zijn lang en stevig postuur, nog net niet de zwarte band die hij verworven had bij jiujitsu om zijn middel dragend, sloot hij nederig aan in de rij. Hij was een van de gelukkigen die ‘accepter’ te horen kreeg, na een ruwe en harteloze vleeskeuring. Ik zou het nog net geen eeuwenoude slavenmarkt willen noemen.

Alsof hij een pakketje was dat door de fabriekseigenaar was besteld op bol.com, arriveerde hij in Nederland. Hij werkte nijverig en stilletjes, was dankbaar voor het relatief lage loon waar hij, in tegenstelling tot velen andere Nederlanders toentertijd, zich niet te min voor voelde en kreeg kinderen. Zijn kinderen kregen ook kinderen. Tussen al die kinderen was er, op elk stenen veldje in de vele achterstandsbuurten door het hele land, een enkeling die sneller bewoog dan anderen, die harder trapte dan anderen en die benen en enkels liet breken. Misschien, heel misschien, was hij zelfs zo goed dat hij uiteindelijk, samen met zijn familie, geschoffeerd mocht worden door Johan Derksen op landelijke televisie.

Ik ben een fervent Veronica Inside kijker, maar elke keer wanneer het van onder de flamboyante snor gaat over voetballers met een dubbel paspoort, voel ik me genoodzaakt de televisie op zwart te zetten. Ik, als zoon van twee immigranten, beschik niet over een uitzonderlijk voetbaltalent maar ik voel mij wel beledigd en onderdrukt wanneer ik hoor hoe de heer Derksen kijkt naar hen, soms nog tieners zoals ik, die voor een groot dilemma staan: Speel ik de sterren van de hemel voor mijn land, of kies ik toch mijn vaderland? Scoor ik voor het land waar ik al mijn vrienden en kennis heb gevonden, of juich ik voor het land waar al mijn familie vandaan komt? Waar behoor ik toe als ik mezelf niet genoeg bewezen heb? Daar waar ik volgens sommigen naar toe mag ‘oprotten’?

Ten eerste wil ik iedereen er op attenderen dat de afweging die de persoon in kwestie maakt niet zozeer met morele redenen van doen hoeft te hebben. Wellicht wil de jongen in kwestie zeker zijn dat zijn positie verzekerd is, acht hij zichzelf niet goed genoeg voor de Oranjeleeuwen of heeft hij meer uitzicht op speeltijd bij Marokko of Turkije.

Ik neem het de heer Derksen zeer kwalijk hoe hij deze jongens aan de schandpaal nagelt wanneer zij kiezen voor een ander land dan Nederland. Nee, laat ik duidelijker zijn: wanneer zij kiezen voor Marokko of Turkije. Want als Sergino Dest voor Amerika speelt hoor ik Derksen niet klagen, wanneer Veldwijk Zuid-Afrika vertegenwoordigt, spreekt Derksen er niet over en zo zijn er nog talloze voorbeelden. Bij zijn verwijten laat hij vaak families niet achterwege. Hij creëert het beeld dat liefdevolle moeders en zwoegende vaders de jongens bijna indoctrineren en dwingen om voor hun land van herkomst te spelen. Ik wil Derksen voorstellen om in volgende uitzendingen van VI deze mensen erbuiten te laten en zich alleen te wenden tot de voetballers.

De stelling ‘als iemand goed kan voetballen, dan moet hij in Oranje’ is volgens Derksen een dictatoriale denkwijze maar zelf verplicht hij jongens als Mazraoui en Ihattaren te kiezen voor Nederland omdat ze dit volgens hem vanuit moreel oogpunt verplicht zijn. Zij hebben immers, zoals Derksen dat noemt, ‘geprofiteerd’ van alles wat dit land te bieden heeft. Ik krijg het bijna niet uit mijn vingers getypt, zo’n walgelijke en denigrerende opmerking vind ik het.

Dus deze jongens hebben geen recht op school, jeugdopleidingen en alle mikmak als zij niet iets terugdoen voor dit land? Omdat de opa van Ziyech, die tevens meehielp aan de samenleving waarvan Derksen tegenwoordig geniet, niet hier geboren is staan wij allochtonen, om het even in voetbaltermen te houden, gelijk al met 1-0 achter?

Ik begrijp het maar al te goed dat deze jongens voor Turkije of Marokko kiezen wanneer ze zo worden beledigd door Derksen. Als hij iemand in de hoek probeert te drijven moet hij niet gek opkijken als die persoon de kamer uitloopt. Afijn, nu we het toch over de bijdrages aan het Nederlands voetbal hebben: laten we maar niet spreken over de verfijnde sleutelpasses van Hakim die ondanks vele aanbiedingen in dit kikkerlandje blijft of de doorslaggevende goals van Noussar in de eindminuten tegen Benfica en Bayern München.

Ik hoop dat Johan Derksen en een ieder die er op soortgelijke wijze over denkt, tot een nieuw inzicht komt. Ik eis niet dat zij hun standpunt 180 graden draaien. Ik hoop alleen dat als zij zich een volgende keer uitlaten over dit onderwerp ze denken aan deze woorden, al is het maar eventjes. Ik denk dat het niet de richting is die we als samenleving uit willen gaan. We spreken hier over jonge gasten die onder hevige druk staan maar moeten doen waar ze zich zelf goed bij voelen. Ik denk dat Ronald Koeman geen ongemotiveerde slapjanussen op het veld wil hebben. Uiteindelijk zijn de geest en het hart vrij om te kiezen en kan ook Johan Derksen, hopelijk, als mens het zijn medemensen gunnen dat ze doen waar ze gelukkig van worden. Ook al was Derksen vroeger een spijkerharde verdediger: tegen het zere been schoppen heeft geen zin.